💖‼️SELAMLAARR. ÇOK UZATMAYALIM VE BÖLÜME GEÇELİM İYİ OKUMALARR💖‼️
Elini uzatıp saçımın bir tutamıyla oynamaya başladığında konuştu:
Hyunjin/ Ne o sen ölüp bitmiyor musun yoksa hm?
Anın verdiği panikten ve heyecandan ötürü hızlıca saçımı elinden kurtardım
Yn/ Y-yooo ne alaka hiçte bile
Hyunjin/ Peki öyle olsun bakalım. Çok özel değilse sana bir şey sorsam?
Yn/ Sor
Hyunjin/ Ailen nerede yani seni bulduğum halde hasta bir şekilde bırakmaya gönülleri nasıl el veriyor çocuğusun onların nasılsa
Derin bir nesfes aldım bir gün bunu soracağını biliyordum
Yn/ İsteseler de şuan gelemezler ki
Hyunjin/ Neden?
Yn/ Çünkü korede değiller hyunjin dünyanın öbürkü ucundalar Türkiyede yaşıyorlar
Dediğim şeyle kaşları havalandı. Gerçekten onları çok özlemiştim bunları söylerken de gözlerimin dolmasına engel olamadım
Hyunjin/ Senin için zor olmalı daha reşit bile değilsin başka ülkede tek başına
Sadece kafa sallamakla yetindim boğazımdaki yumru daha da büyürken gözlerimdeki yaşlar çoktan akmaya başlamıştı bile. Görmemesi için arkamı döndüm ve gözlerimi sildim
Hyunjin/ Ağlıyomusun??
Deyip hızlıca beni kendine çevirdiğinde çoktan ağladığımı görmüştü hızlıca beni kendine çekip göğsüne bastırdığında yıllarca ihtiyacım olan şey buymuş gibi hissettim ve daha çok ağlamaya başladım. (Şuan bu sarılmayı hayal ettim 🥺🫂)
Hyunjin/ Ben özür dilerim sanırım benim hatam sormamalıydım
Yn/ Sorun değil bir gün illa soracaktın zaten
Şuan o kafamı göğsüne bastırıp sarılıyor bense ağlıyordum.
Bu şekilde ⬇️🥺Ağlamam bittiğinde yavaşca ondan ayrıldım. Bu büyülü anın bitmesini bende istemiyordum ama sonsuza kadar böyle kalamazdım. Burnumu çektim ve su bardağını tekrardan elime aldım. Doldurdum ve içtim O ise tezgaha yarım bir şekilde oturmuş elleriyle oynuyordu.
Yn/ Heey bu kadar üzüleceğini bilseydim ağlamazdım
Dedim şakasına. Hep o mu beni teselli edecekti. Gülümsedi
Hyunjin/ Of amaan neyse, bahçeye çıkalım mı hava alırız?
Yn/ Olur