Destiny | taekook

"Yeni Başlangıç"

1999

Taehyung

Hayatım boyunca küçüklüğümden itibaren tüm kararlarımı ailem ve kilise veriyordu. Diyebilirsiniz küçükken ne karar vereceksin ki diye ama durum öyle değil yaptığım her harekete söylediğim herşeye kadar onların kararları geçirliydi. Başta hoşuma gitsede ortaokulu bitirdikten sonra daha iyi anladım ki aslında iyi birşey değilmiş beni önemsediklerini sanardım meğersem beni kullaniyolarmış evet böyle demek çok ağır ama kesinlikle öyle bir durum vardı ortada.

Ailem dinine ve kilise çok bağlıydı. Aslında onlarında bir suçları yok onlardan küçüklükten beri böylr büyümüşler bende zorla böyle buyuyorum. Hergün ama hergün kilisiye giderdik. Bakın yanlış anlamayın beni dinime asla karşı çıkmıyordum ama ailem beni çok boğuyordu.

"Herşey benim iyiliğim için"

Artık ortaokuldan mezun bir çoçuktum. Okulumda başarılı bir ögrenciydim hep bu yüzden en iyi liseye gideceğimr ögretmenlerim çok emindi ve tabi ki bende.
En yakın arkadaşım John, kendisi çok zeki başarılı ve yetenekliydi beraber çok iyi vakitler geçiriyorduk ailesi ayrıydı ona çok üzülüyordum babasi ile korede yaşıyordu ortaokul sona kadar. Birgün John'un beni aramasıyla uyandım. Bana annesinin yanına Amerika'ya gideceğını söylemişti ve öyle veda etmişti.

"Merak etme kader bizi tekrardan buluşturacak"

En korktuğum güne geliyoruz şimdi.
Lise tercih günü, tabiki de en iyi liseye gidecektim çok heyecanlıydım çoğu arkadaşımda gittiği gibi. Ama babam ve annem yanıma gelerek "malesef o okula gidemessin kilise buna izin vermiyor" bu da ne demekti bari bu karar bana bırakılsaydı.
Aileme asla karşıma çıkamazdım düşünceleri bana saçma gelse de yapacak birşey yok onlar benim ailem benim için en iyisini yapacaklarından asla şüphem yoktu.

Hiç kimseyi tanımadığım, bambaşka bir okula gitmeye başlamıştım. Başta kötü fikir olsa da burası cidden güzeldi farklı ortam, farklı arkadaşlar hiç de fena değil.

Hem nerden bilebilirim ki hayatımı değiştirecek kararın bu okulda olduğunu

Güzel arkadaşlıklar edindim ailemde arkadaşlarımdan dolayı korkmuyordu burası biraz kilise tarafindan yönetilen bir okuldu alışmam kolay oldu tabi ki başta kolay sosyalleşebilen biriydim.

Alma sınıfımızım sanatçısıydı sesi o kadar güzeldi ki ilerde cidden iyi bir yere geleceği belliydi ailesi ve okul ona çok güveniyordu.

Seo-jun yakın bir arkadaşımda tabi ki de John'un yerine geçebilecek biri olmasada çok iyi bir arkadaştı.

Seo-jun kendi halinde takılın çok rahat biriydi pek dersleri takmazdı rahip olmak isteyen biriydi sadece.

Sizi geçmişim ile çok sıkmak istemem o yüzden "işte hayatımın değişti" dediğim gününe gelelim.

"Demek ki sadece ailem değil bende yanlış karar verebiliyormuşum"

Resim dersindeydim Seo-jun ve ben resim dersini seçmiştik ( evet hayatımımda verdığım tek karar buydu) çok yetenekli değildik ama müzik bize daha zor gelmişti. Resim dersindeyken öğretmenimiz bazen bize şarkı açardı kafamız rahat daha güzel resim yapardık. İşte o gün en sevdiğim şarkı olan "Dido-White Flag" şarkını açmıştı aslında 1990larda baya popüler bir şarkıydı ama kimse eşlik etmiyordu. Bende kendi halimde söylerken biraz sesli söylemiş olmalıyımda öğretmenin adımı seslenmesiyle irkildim. "Senin sesin ne kadar güzel, keşfedilmeye ihtiyaç duyulan bir ses kesinlikle müzik öğretmenin ile konuşmam lazım" demesiyle başladı herşey.
Bana tabi ki çok anlamsız geliyordu ben şarkı söylemek ne alaka hem ailem ne derdi bu duruma.

Bir kaç hafta sonra müzik sınıfına geçtim. Sosyal biri olabilirim ama farklı bir sınıfa geçince pek öyle olmuyor bu durum. Sınıfı boş boş incelerken adımı duydum "Evet Taehyung tahta gel ve şarkını söyle" o zaman anladim sınıfta herkes sırayla şarkı söylüyordu etrafı incelemekten olayü fark bile etmedim. "Dido" sevdiğim bir sanatçıydı resim dersinde söylediğim şarkıyı söylemek istedim.

Şarkıyı bitirdiğim an sınıf alkıştan yıkılıyordu, o kadar çok beğenmişlerdi ki bu duruma cidden çok şaşırıyorum öğretmenin beni tebrik etmesiyle yerime geçtim şimdi sırada Alma vardı okulun gözde sesine sahip kesinlikle de öyleydi. Şarkısı söyledikten sonra benim kadar olmasada güzel bir alkış almıştı morali o kadar bozulmuştu ki kendimi çok kötü hissetim.
Bu olaydan sonra öğrendim Alma'nın aslında dışardan gördüğümüz kadar eğlenceli bir hayatı olmadığını ailesinin ona çok baskı yaptığını sonradan öğrenmiştik.

Bir kaç yıl sonra kiliseninde desteği ile 18 yaşımda bir şarkı yayınlıcaktım. Ailem ise öğretmenlerimin israrı üzere kabul etmişti.
İşte hayatımın dönüm noktası olduğu zaman Alma son zamanlarda okula gelmiyordu onu çok merak ediyorduk asla böyle yapmayan biriydi. Müdürün sınıfa gelmesiyle tüm sır çözülmüştü.

Alma ölmüştü. Alma benim yüzümden ölmüştü o günden sonrs kendimj affetmedim büyük bir deprasyona girdim ailesin baskısı derken intihat etmişti, daha 17 yaşındakı birini ben öldürmüştüm.
Benim için müzik işte o zaman bitmişti.
Ne şarkı üzerine uğraşıyordum ne yemek yiyor ne okula gidiyordum hep kendimi suçladım ve haklıydım da...

Bu aslında böyle baya devam etti arkadaşlarımla konuşmuyordum. Seo-jun sürekli mesajlar atıyor, arıyordu beni vermeye ne yüzüm ne de halim kalmıştı.
17 yaş lanet bir yaştı hayatımı hayallerimı ve arkadaşımı kaybetmiştım.

Telefonu elime aldım uzun bir süre sonra Seo-jun o kadar çok merak etmişti mesajlarını tek tek okuyamadim tabi ki öylesine bir kaydırdım dikkatımı çeken mesaj ise,

"Müziği sakın bırakma bunu Alma için yap onun için devam et ve ..."

Devamını okumadım Seo'jun'a iyiyim yazıp bıraktım. İşte hayatımın 2.dönüm noktası burası oldu Alma için yapacaktım bunu Alma için müziğe geri dönecektim.

💗

Merhaba arkadaşlar...
Farklı bir konu ve yazma stili ile geri döndüm okuduğum bir fic ve izlediğim bir dizi ile aklıma gelen konuları birleştirerek böyle birşey yazdım.
Umarım beğenirsiniz.

Yorumlarınız benim için çok önemli lütfen yorum yazmayı vr fikirlerinizi belirtmeyi unutmayın.

Bölümleri çok uzun veya çok kısa yapmayı düşünmüyorum böyle iyi mi ne dersiniz?

Birde son olarak ficde smutlu sahneler olmayacak tabiki aşk üzerine yazıyorum ama böyle bir bölüm olmayacak şimdiden bilgilendirmek istedim.