ဒီနေ့ နေခြည်ကို တစ်ယောက် အလုပ်ရှုပ်နေတာအမှန်။ မွေးရပ်မြေကိုပြန်ရတော့မယ်ဆိုတဲ့အသိက နေခြည့်ကိုတစ်နေ့လုံးစိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့အထိပါပဲ။ မေကြီးဆုံးသွားတုန်းကရင်းအိမ်မပြန်ရတာမို့ နေခြည်အိမ်ကို ရောက်ဖူးချင်လှပါပြီ။ ၁၀နှစ်သမီးအရွယ်မှစပြီးရန်ကုန်မှာရှိတဲ့ နေခြည့်ဒေါ်လေး စီမှာသာနေနေရသည်လေ။ ဖေကြီးကတော့တစ်ခါတစ်ရံလာလည်ပါသည်။ ငယ်ငယ်ကရွာမှာ နေခဲ့သည်ဆိုသော်လည်း နေ မမှတ်မိတော့ပါ။နေခြည်အခုစီပွားရေးဘွဲ့ရပြီးပြီမို့ရွာမှာရှိတဲ့ ဖေကြီးစီခနသွားလည်သင့်ပြီမလား ဘယ်လောက်ပဲနောက်အိမ်ထောက်ပြုပြု အဖေကအဖေပဲလေ။ ဒီနှစ်သင်္ကြန်ကို ရွာမှာသာ ဆင်နွှဲဖို့ပြင်လေသည်။
" ဒေါ်လေး သွားရအောင်လေ ညနက်ကုန်ဦးမယ်"
လှိုင်းကြည်ပြာမေ ဟာဒီနေ့မြန်မာ၀တ်စုံခရမ်းရောင်လေးအား၀တ်ဆင်ထားလေသည်။ ဆံထုံးပေါ်မှာလည်း ပိတောက်လေးအားပန်ထားလေသည်။ ဒီလိုနွေရာသီကြီးမှာ မြန်မာ၀တ်စုံ၀တ်နိုင်သေးသည့် ဒေါ်လေးကိုအံ့သြရပါသည်။
"အဲ့လောက်ထိလောစရာလိုလို့လား နေရယ် အိမ်ကပျောက်သွားမှာလည်းမဟုတ်တာကိုကွယ်"
"ဟုတ်ပါပြီရှင့် ဒေါ်လေးရဲ့"
အ၀တ်အစား၃ထုတ်လောက်ကို နေခြည်ကားပေါ်မတင်ရသည် သင်္ကြန်ကိုခနပဲသွားလည်မယ်လို့ပြောတဲ့ ဒေါ်လေးဟာ အ၀တ်ထုတ်၂ထုတ်နဲ့ မိန်းမတွေများပြောကိုမပြောချင်ပါ။ အားကောင်းသူပီပီ ပစ္စည်းတွေကိုတစ်ယောက်ထဲသာ ကားပေါ်တင်ရတော့သည် ကျေးဇူးရှင်ဒေါ်လေးကတော့ ပန်ကာအသေးလေးနဲ့သာယာနေလေသည်။
"နေတစ်ယောက်ထဲဖြစ်ပါ့မလား"
"ရပါတယ် နေတစ်ယောက်ထဲမောင်းနိုင်ပါတယ် ညောင်းရင်တော့ ခနနားမယ်လေ "
"နေ့သဘောလေ"
ကားပေါ်မှာစကားသံတွေဟာ ပျံ့လွင့်လျှက် မွေးရပ်မြေကိုပြန်ရတော့မယ်ဆိုတဲ့အသိကဘာနဲ့မှမလည်းနိုင်။ဒေါ်လေးရဲ့အပြုံးတွေဟာလည်းတောက်ပလျှက် နေခြည့်ဆုံးဖြတ်ချက်မှန်သွားသလိုခံစားရသည်။
"ဒေါ်လေးပြောတော့ မသွားချင်ဘူးဆို အခုကြသူမဟုတ်တဲ့အတိုင်း"
YOU ARE READING
သင်္ကြန်ပန်းကိုဆွတ်ခူးလိုချင် (Completed)
Lãng mạnဒီနှစ်သင်္ကြန်မှာ "မမ"ကိုပထမဆုံးရေလောင်းချင်တယ် ပြီးတော့ မောင်ကိုယ်တိုင် "မမ" ကိုပိတောက်ပန်းပန်ပေးချင်တယ်။
