HER SEY YALAN

4.bölüm.

Uzun ve engebeli bir yolun ardından karargaha varmıştık.Saat 2.00 dı.

Karargah a gelir gelmez kalmam için hazırlanan odaya geçmek istemiştim.

Çantamı bile boşaltmadan ılık bir duş almak için odadaki duşa ilerledim. Üzerindekilerilerden kurtulup kendimi suyun altına attım.

Duştann çıkar çıkmaz üzerime siyah bir esofman ve sporcu atketimi giyindim.Yatağa koyduğum telefonu aldım.Annem ve abimden gelen sayısiz mesajları gördüm.Şaşırtıcı olan şey ise  iki ay önce ayrıldığim sanılan ama bana beni öldürmek için yaklaşan biriydi kendisi.Operasyin sırasında karnımı 2 bıçak 3kursun yarası bırakan beni hava alanarından korkmamı sağlayan kişiydi.

Beş ay önce tanistıgım biri ,beş aylık işgence gibi geçen bir birliktelik ve sonunda ihanet ve ölümcülm   yaralar..

Son operasyonda karnimdan beni yaralayan oydu.Ama bunu kimse bilmiyordu,ve hiçbir şekilde kanitlanamıyordu.Her seferinde başka birine suç atıp kendini kurtarıyıyordu.Ailemin bile buna inanmadığı yaralandiğimda kendisi yapmamıs gibi hastanede basimda bekleyen kişi.Bana büyük tranvalar yaşatan o kişiydi.

Kendi iç savasımı bölen şey ise kapının 2 kez çalması oldu.

Aklıma gelen şeyin olmaması için  sesli bir şekilde kendime onun olmadiğına ikna etmeye caliştım.

-ben:Sakin Umay o değil ,kimse sana burda birşey yapamaz.Er lerden biridir.

Derin bir nefes verdim.Yastığımın altına koyduğum silahımı elime aldım.Sarjörünü kontrol ettim.
3 mermimn vardı.Silahımın tetiğinı açyım ve kapıya doğru ilerledim.

Kapının tam önune geldiğimde onun sesini duydum.

O burdaydı.Semih beni bulmuştu.Ve şuan kapımın tam önunde duruyordu.

-semih:Umayyy özledin dimi beni.Hazirlaniyirsun.

Karargaha nasıl girdiğini bilmiyordum.Hadi girdi diyelim daha kimse gelmeden haberdar değilken kimden ogrendi.

Ses çukartmadım.Ses duymazsa giderdi sonuçta.En azından öyle olmasını umuyordum.

-Semih:Umay ordasın biliyorum.Elimden kurtulamazsın bunuda biliyorsun.

Cebime koydugum telefonumu aldım.Turan'ın numarasının üzerine tikladım.

Konuşmaları duymaması için odanın en kösesine ilerledim.

İkinci caluşta hemen açıldı.

-turan:EMREDİN albayım.

-ben:Turan odama gel kimseye birşey söyleme yanında silah ve fazladan şarjör getir.

-turan:Komutanım getiriyim de bir sıkıntı mı var?

Derin bir nefes verdikten sonra turanın sorusunu cevapladım.

-ben:Odama gel sorgulama.

-Turan:Emredersiniz albayım.

Tlefinu kapatır kapatmaz semihin susmayan sesini tekrardan duydum.

-semih:Akilanmamişsınbdemek.Bana hava hoş.Bak mükemmel bir slogan buldum."YENİ GELEN ALBAY ODASİNDA ÖLÜ BULUNDU !" ne kadar da güzel bir haber dimi umayım?

Semihin iğrenç sesine tahammülüm kalmamıştı.

Kapının arkasına varınca elimi kapının koluna koydum.Derun bir nefes aldım.Sinkez silahıma baktım ,silahı arkama sakladım ve kapıyı açtım.

Kapiyı açmam ile semih'in odaya dalması bir oldu.
Karnımın üstünde bir soğukluk hissettim.İnce sivri ve soğuk.Elinde bir çakı vardı yine.Yine aynı yere koymuştu elini.
Bir yandan boğazımı sıkıyor bir yandan da elindeki çakıyı karnıma bastırıyoru.

Kulağıma yaklaştı.

-semih:Evet Umay,yolun sonu ha ne dersin?Sana demiştim dimi ben seni yasatmiyacağim.

-Ben:Bunu yapamazsın Semih.Odda birçok yerde kamera ver ve beni oldurdugun an seni bulurlar.

Aslında odamın hiçbir yerinde kamera yoktu.Bir ihtimal korkar sandım ama o böyle birşeyin olmadığını biliyordu.

Karnıma bastirdiği çakı yı daha da sert bir şekilde ittirmeye basladı.
Karnımdaki acı arttı,sıcak bir sıvının akmaya başladığını hissettim.

Semih umursamadan igrenç sırıtışını takınmaya devam etti ve konuştu.

-semih:Umayy Umay sen heekezi kendin gibi aptal sanmaya devam et tamammı.Eger yaşarsan tabi.Seni buracikta oldursem kimse beni bulamaz.Hatta kimse benden bile şuhoe etmez bunu sen de adım gibi biliyorsun dimi.

Malesef ki biliyordum.Çıldır sınir olduğu için teröristlerden birinin sızıp ta bana zarar verdiği düşünülürdü.

Karnıma dayadığı çakı karnımı deşmeye devam ediyordu ve bu acıya katlanamıyordum.En kötüsu ise karşılık verememekti.Beni öyle bir sıkıştırmıştı ki ellerim arkada kalmıştı.Hareket ettiğim an çakıyı karnıma saplayacağıni da bildiğim için hareketsiz bir şekilde beklemekten başka bir şey yapamıyordum.

Tek umudum Turan'ın hızlı olmasıydı.

Odada benim ve Semih'in soluk seslerinden başka birşey duyulmuyordu.

Karnıma bastırdığı çakı karnımda kocaman bir kesik bıraktigina emindim. Başım dönmeye başlamıştı. Odada keskin bir kan kokusu vardı. Yerde kan damlacıkları oluşmaya çoktan başlamıştı.

Semih iğrenç sırıtışını yüzünden bir saniye bile ayırmamıştı. Konuşmuyordu. Sadece sırıtıyor ve çakıyı birazdaha bastırıyordu. Gözlerimi açık tutmakta zirlanıyordum.

Ben bilincini kaybetmek uzeryken odaya biri girdi. Gözlerim buğlu görüyordu kimin geldiğini seçmekte zorlanıyordum.

Odaya giren kişinin kim olduğunu hâlâ seçemiyordum fakat gelen kokudan Turan'ın geldiğinı anlamiştım.

Semih turanı gormuyordu ama ben görüyordum.

Turan yerdeki kanı ve benim yarı kapalı bilincimi görünce belinden silahını çıkartı.

Yavaş ve sessiz adımlarla bize doğru yaklaştı.

Semih iğrenç sesini duydum enson.

-semih:Yolun sonu Umay.Bizi durduramazsın.

Kurumuş boğazimi temizledim.
Son kalan gücümü topladım.
Titrek ve sessiz çıkan sesim ile kendimi birakmadan önce sonkez konustum.

-ben:Ya çoktan durdurmuşsak..

Sözümü daha bitirmeden karnıma bastırdığı çakıyı çıkartı ve ikincikez sapladı.
Buseferki yavaş değildi.Daha sert ve daha derindi.Sapladıgı cakıyı bastırdı.
Tam çekip birdaha saplayacaktıki kolu Turan tarafından tutuldu.

Önumde duran büyük beden sendeleyelek yana itildi.

Tam o an bacaklarımın bağı cözüldü.

Tam yer düsecekken Turan  beni belimden yakaladı.Yavaşca yere oturtuldu.Amacı Semih odada ise yakalamaktı.Ama Semih çoktan kaçmıştı.

Turan hızlı bir şekilde kapıya koştu.Kapıda  disarı baktı.Pantolonun cebinden çıkardığı telefonunu aldı.
Birkaç tuşa bastıktan sonra kulağına götürdü.

Turan nerdeyse dibimdeydi fakat dediklerini anlayamıyirdum.
Duyduğum tek şey kulaklarımın çınlamasıydı.

Bilincin yavaş yavaş kapanıyordu.Soğuk karanlık beni içine çekiyordu.

Gözlerimi açık tutmakta zorlanıyordum.

Turan yanıma geldi.Birseyler söylüyordu fakat ne dediğini anlamıyorudm.

Ama biryandan da garip bir duygu vardı içimde.

Ne olduğunu çozememiştim.

Ölüm ile burun buruna olduğumdan dolayı olabilir miydi?

Ama bu ilk değildi ki.

Daha önce çok kez ölümün eşiğinden dönmüştüm.

Bu his neydi?

Ne beni hayatta tutuyordu?

Neden kalbimde hüzün vardı?