'Benden bana' diye başlar çoğu şiirim...
Büyük bir günah işlemiş ruhum, ellerim ve kalbimle yazdığım çoğu şiirim...
Kendime verdiğim onca sözümün kaçı gerçekleşti?
Kaç kez kendi kalbimi kırdım?
Ya da en son ne zaman değerlendim gözümde?
Kimse değil, benim günahkar.
Benim cellat, benim nefretin ta kendisi.
Ah hayır!
Mavi bir saç teli daha kopuyor bu sözler yüzünden,
Gözyaşlarım bile benden nefret edercesine akmıyor.
"Gitme!" Derim kendime.
"Gitme ve bu çocuğu terk etme.
Sevgiyi ondan esirgediğin için mecbursun buna.
Tut artık elinden, topla kendini.
Tanrıdan sana hediyeyken bu derin okyanuslar,
Cansız bedeninle bu saflığı da kirletme."
'Benden bana" diye de biter kafiyesiz çoğu şiirim...
Çocuğundan ruhuna, kalbine ve kendine.
Benden bana...
