Nakita ko siya, nag-iisa.
Parang forever ko siyang hindi nakita.
Tumingin siya sa akin pero agad siyang umiwas.
Mas gumanda siya ngayon.
Pumunta ako kung nasaan siya nakaupo.
Tinanong ko kung kamusta na siya.
Tumingala at tumingin siya sa akin ng diretso.
Sabay sagot "mabuti naman ako".
Pero agad din naman siyang umiwas.
Miss na miss ko na siya.
Pinagsisisihan ko lahat ng ginawa ko.
Nung di ko tinupad ang pangakong hindi ko siya iiwan.
Nung sinabi kong hindi ko na siya mahal.
Nung sumama ako sa ibang babae at iniwan ko siya.
Pero ginawa ko lahat yun para maprotektahan siya.
Kahit dobleng sakit ang nararamdaman ko.
Sinabi ko sa kanya "miss na kita".
And I meant it.
Pero hindi siya tumingin.
Sinabi ko sa kanya "mahal pa rin kita".
At tumingin na siya sa akin ng diretso.
Walang emosyon.
Pero hindi ko magawang tignan siya nang diretso dahil naiiyak ako.
Pero totoo lahat ng sinabi ko.
Mahal na mahal ko parin siya hanggang ngayon.
Niyakap ko siya ng mahigpit.
At sabay...
Sinabi ko ulit sa kanya ang mga totoong salita na iyon sa huling pagkakataon.
Tsaka tumalikod sa kanya.
Hindi ko na kaya, naiiyak na ako.
Lumakad na ako paalis.
Umuwi ako at nagkulong sa kwarto.
Ang minamahal kong babae...
Nawala ko siya.
I lost her.
