İntihardan Vazgeçiş

II

Gözümü açtığımda revirin sedyesinde yatıyordum. Yanımda Yaman vardı ama uyuyordu. Bir saniye, Yaman benim yanımda mıydı? Bugün sabahtan beri yani ilk dersten beri Yaman hep yakınlarımda olmuştu, ama Yaman beni hiç bir zaman takmazdı ki onun için sınıftaki bir kızdım ama o benim için 2 yılımdı. Yaman'a 9. sınıftan beri aşıktım, ilk haftasından beri ona aşıktım hayattaki tek umudumdu Yaman ama o bana hiç yaklaşmadı, hiç o gözle bakmadı. Onunla sevgili olmak için hayaller kurardım, eskiden. Yamanla olma ihtimalimiz çok düşüktü ve bu yüzden hayal kurmayı bıraktım. Ben düşüncelere dalmışken odanın kapısı tıklandı ve sonra 1.70 boylarında, kumral, yakışıklı ve hemşire olduğunu düşündüğüm adam girdi. "Merhaba Derencim, Derendi değil mi?" diye sordu, bu adam adımı nerden biliyordu. Başımı onaylarcasına salladım "E-evet adım Deren" dedim neden kekelemiştim yabancılarla konuşunca böyle oluyordu korkuyordum nedenini bilmediğim bir şekilde. "Nasılsın, kendini nasıl hissediyorsun" dedi, kendimi bok gibi hissediyordum sevilmeyen, dışlanan, ağzında kan tadı olan ve tam anlamıyla bok gibi hissediyordum ama tabikide bunları söylemeyecektim "Biraz karnım ve başım ağrıyor" dedim "Kendini böyle hissetmen normal, maalesef tatsız bir olay yaşamışsın" dedi ve ekledi "Ama sana verdiğimiz ilaçlar 1 saate etki ederler ve kendini iyi hissedersin, şimdi evine git ve dinlen bana kalırsa yarın okula gelme evinde dinlen" dedi çok sevecen konuşuyordu sesi bile insana destek veriyordu. "Tamamdır o zaman ben evime gideyim" dedi, yattığım yerden doğrulup ayakkabılarımı giydim sınıfa gidip çantamı alacak ve eve gidecektim. Kapıya doğru tam ilerleyecektim ki adam yeniden konuştu "Erkek arkadaşını kaldırmayacak mısın?" dedi, ne erkek arkadaşı "Erkek arkadaş?" dedim anlamadığımı belli ederek, "Koltukta uyuyan erkek arkadaşın değilmi" dedi. Yamandan bahsediyordu, stresden el kemiklerimi kıtlatmaya başladım. "Ben gittikten sonra siz uyandırsanız?" diye sordum "Tamam o zaman siz gitdikten sonra uyandırırım ben" dedi. Hızlı adımlarla revirden çıktım ve sınıfa doğru ilerledim. Aklımda tek bir soru vardı. Beni görmezden gelen benle bir diyaloğu bile olmayan biri neden benim başımda beklemişti ki? Telefonumu almak için elimi cebimbe attım ama telefon yoktu. Siktir telefonum revirde kalmıştı ve adam kesin Yamanı uyandırmıştı, oraya mecbur gitmek zorundaydım. Adımlarımı tekrardan revire doğru çevirdim, çok hızlı yürüyordum hatta resmen konuşuyordum. Revirin kapısının önüne geldiğimde elimi kapının kulbuna koydum ve aşağı çektim adımım tam odaya girecekken bir beden engel oldu. Hayır tahmin etdiğim kişi olmasın nolur. Başımı kaldırıp kim olduğuna baktığımda Yamanla göz göze geldik telaşla içeri geçmeye çalıştım ama izin vermedi. "İzin verirsen, geçeceğim" dedim koluyla geç işareti yaptı, sedyenin üzerinde telefonum yoktu. Adam da burada değildi, of ne olacaktı şimdi. Başımı yere eğerek yere düşmüş mü diye bakarken Yaman bana seslendi "Bunu mu arıyorsun" dedi elinde telefonumu sallayarak "Evet, telefonumu verirmisin" dedim sonra bu konuyu hiç takmadan telefonu ceketinin cebine attı ve soru yöneltti "İyi misin?" dedi, daha dimin gülen yüzü şuan asıktı. "İyiyim" dedim yalan söylerek ve ekledim "Sen nasılsın, orada sana birşey yaptılar mı göremedim" dedim sonlara doğru sesim titremişti "Bende iyiyim en az senin iyi olduğun kadar" dedi imayla. Şuan birine sarılmaya çok ihtiyacım vardı ve Yamana sarılmak istiyordum. Bir anda kollarımı açıp ona sarıldım, mırıldanarak "Teşekkür ederim" dedim, Yaman olayı idrak edene kadar ben Yamandan ayrılmıştım. Tam telefonumu verirmisin diyecekken sıkıca sarıldı bana "Ne için teşekkür ettin" dedi bu seferde ben ona sarılmak için bir tepki vermedim. "O sıra bana zo-" lafımı bölüp "O cümleyi söyleme" dedi başımı onaylarcasına salladım ve yeniden konuştum "Beni orada kurtarmaya çalıştığın için ve burada beklediğin için" dedim. Yaman bana hâlâ sarılıyordu bu anı hayatım boyunca yaşayacağımı hiç düşünmezdim ama şuan bu yaşanıyordu. "Teşekkür etmene gerek yok çünkü seni korumak için herşeyi yaparım" dedi, ne demişti o 'seni korumak için herşeyi yaparım' demişti kendimi tutamayıp gülümsedim ve Yaman bunu gördü "Çok güzel gülüyorsun" dedi ve saçımı okşamaya başladı ben hâlâ olanların şokundaydım. Odanın ortasında zamanını bilmediğim ama uzun bir süre odanın ortasında dikildik. Artık bende ona sarılıyordum, ikimizin bedeni birbirine değiyordu ben ona sarılıyordum o benim saçımla oynuyordu. Hayatımın en güzel anını yaşıyordum ve bu anın bitmesini hiç istemiyordum derken kapı açıldı ve ben Yamandan ayrıldım. Odaya benimle konuşan genç hemşire girmişti "Pardon böldüm sizi" dedi, sanki napıyorduk sarılıyorduk "Sorun yok" dedi ve bana dönerek ekledi "Deren, seni evine ben bırakacağım" dedi, bende kafamı olumsuz anlamda salladım "Teşekkürler ama ben kendim giderim" dedim "Deren, seni evine ben bırakacağım" dedi her kelimenin üstüne basa basa "Teşekkürler ama ben kendim giderim" dedim onun gibi her kelimenin üstüne basa basa. Sıkılmışçasına ofladı, "Deren evine seni ben bırakabilirmiyim" diye ekledi oflamasına. Başımı hayır anlamında salladım "Öyle mi" dedi bende hızla "Öyle" dedim ve dediğim gibi Yaman beni kucağına aldı, şok olmuş bir şekilde "Yaman ne yaptığını sanıyorsun" dedim aslında hoşuma gitmişti çünkü plotinik olduğum çocuk beni kucağına almıştı ama tabikide bunu belli etmemeliydim "Arabaya götürüyorum" dedi "Tamam da sana kendim giderim diyorum neden anlamıyorsun" dedim, başını sağa doğru yatırdı "Çünkü ben böyle biriyim" dedi. İlerlemeye başladı, revirden çıkınca okul koridorunda yürüdü sonrasında okulun kapısından çıktı ve arabaya doğru ilerlemeye başladı ama başka bir arabaya doğru ilerliyordu onun arabası diğer tarafımızda kalmıştı kendime engel olamayarak "Senin araban arkada kaldı ama" dedim, kahretsin neden bunu söylemiştim şuan onu takip eden bir sapık olduğumu düşünecek. "Doğru, arabamı biliyormusun diye test etdim" dedi, buda neydi neden test etmişti ki. Ters tarafında olan arabasına doğru ilerledi, hâlâ kucağındaydım ve bundan hiç rahatsız değildim yüzünde onun da rahatsız olmadığını gösteren bir tebessüm vardı. Arabanın önüne geldiğimizde beni kucağından indirmeden şoförün yan koltuğuna oturttu, kapıyı kapayıp arabanın etrafında dolaşarak kendi bindi. Arabayı çalıştırdı ve okulun dış kapısına doğru ilerledi. Yol boyunca tek kelime konuşmadık zaten yolda çok uzun sürmemişti. Yaşadığım evin önüne geldiğimizde arabadan inmek için hareket edeceğim sırada çantamın olmadığını fark ettim. Of şimdi okula geri dönecektim, arabadan inecek ve Yaman gittiğinde okula gidecektim. Kapıyı açarken Yamana dönüp "Bıraktığın için sağol" dedim ve arabadan indim Yaman camı açarak "Artık teşekkür, sağol kelimelerini bana kullanmanı istemiyorum, bu sondu ve ayrıca rica ederim" dedi ve camı kapatıp uzaklaştı. Okula gitmek için okulun olduğu yere döndüm ve taksi aradım gözlerimle ama ortalıkta bir tane bile taksi yoktu. Okula yürümek yarım saatimi alırdı, of ne yapacaktım ben. Taksi çağırma uygulamasından taksi çağırmak için telefonumu ceketimin cebine elimi soktum ama telefonum yoktu. Yamanda kalmıştı. Kahretsin her şey bugün ters gidiyordu. Sonra bir korna sesi duydum, başımı kaldırıp baktığımda arabanın içinde Yaman'ı gördüm. Camı açıp "Telefonun bende kalmış" dedi ve elini cebine soktu ve telefonu bana uzattı "Al bakalım" dedi. Yamandan bişey isteyecektim ama utanıyordum, yüzüne boş boş baktığımdan dolayı konuşmaya başladı "Söyle" dedi, hâlâ bakmaya devam ederken tekrar etti "Söyle" dedi "Şey birşey isteyebilirmiyim senden" dedim başıyla onayladı "Beni okula götüre bilirmisin, çantamı unutmuşumda" dedim "Atla" dedi, yine yüzüne boş boş bakarken "Arabaya bin" dedi hemen arabaya bindim "Teşekkür ederim" dedim hızla yüzüme yaklaştı ve "Ne demiştim teşekkür yok" dedi ve o an dudakları dudaklarımla buluştu.

oy vermeyi unutmayiin.