Hayat Dediğin

Hayat Dediğin 9. Bölüm "Kaybetme Korkusu"

Hikayeyi daha önce yazıyorum, arkadaşlar. Votelere göre yeni bölümü koyuyorum. Ama biraz da yeni yazmaya başladığım Olaylar Karışık Prenses'te aklım. O yüzden o kadar uzun tutamiyorum. Iyi okumalar.

"Onu kaybetmek istemiyorum."

Ama değildi, Bora iyi değildi. Baloya iki gün kalmıştı. Bora hastaneye yatmayı kabul etmişti. Benim için.. Ben, arkadaşlarımla balo günü ne giyecegimizi konuşmak yerine, Bora'nin yanındaydım. Çünkü seviyordum onu, seviyorduk. Bir tek ben değil, hepimiz onun yanındaydık. Ondan önce bir tek kelime bile konuşmadigim arkadaşlarım şimdi Bora'ya destek olmak için, bizim yanimizdalardi. Hergün, ders çıkışında uğruyorlar ya da okula gitmiyorlardi. Bora'nin yanında bize destek oluyorlardi. Onlar iyiki vardı. Çünkü onlarsiz Bora belki de moral sahibi olmayacaktı. Annesinin sürekli gözü yaşlanıyor, odadan çıkıp, içerden ağlama sesleri geliyordu. Bora bunu gördükçe annesine 'yapma' diyordu. "Fena oluyorum." Onu gördükçe ben de fena oluyordum. O iyileşmek zorundaydi. Iyilesecekti.

O gün onun yanında ben kaldım, uyumuyordu. İnat ediyordu. Bana bakıp, "Ben iyileşicem." diyordu. Babam onu çok sevdiğimi biliyordu, anlıyordu bence. Çünkü şu son hafta onun yanından ayrilmadigima şahitlik etmişti.
Napıyım ki, onu bırakmak elimden gelmiyordu. Ona duyduğum sevgi anlatılamazdi o an için..

Ertesi gün saat dokuz on gibi Bora uyuyordu. Onu izlemek her şeye değerdi ancak babamı beni hastaneden alması için aramıştim. Bizim evin civarlarindaki Avm'ye birakmasini istedim. Oradan elimde iki poşetle çıktım. Biri benim biri Bora için.. Hastaneye gittim, Mukaddes Teyze Bora'ya elindeki kaşığı Bora'nin ağzına sokmak için neden arıyordu. Beni görmüştü.
- "Masal, kızım sen söylesene Bora'ya, yesin yemeğini." dedi. Bora iştahsizdi. Ben bunu görmeye, gözümün önünde erimesini görmeye dayanamıyordum. Dayanamıyordum, keşke ben olsaydım yerinde.
- "Mukaddes Teyze, sen git, bir suyunu iç, hem sen en son ne zaman yemek yedin? Hadi ben onu hallederim."
- " Teşekkür ederim Masal."
- "Niye teşekkür ediyorsun bakalım Bora Bey, ben de sana yemek yediricem." dedim hafif alaycı bir gülümsemeyle.

Bora yüzünü ekşitmis bana bakıyordu.
- "Istemiyorum."
- "Istiyorsun."
- "Istemiyorum."
- "Istiyorsun."
- "Istemiyorum Masal ."
- "Istiyorsun Bora Bey." bu son sözüm olmuştu ve elime aldığım kaşığı Bora'nin ağzına sokmayı başarmıştım.

Birkaç kaşık ağzına koyduktan sonra Bora'ya hafif bir gülümsemeyle,
-"Seni seviyorum." dedim. O da bana dönerek
-"Bunu biliyorum, ben de seni seviyorum." dedi.

Ardından arkamdaki sandalyenin üzerindeki poşetleri elime alarak Bora'ya işaret ettim.
-"Bunlar bizim için." dedim. Balo yarındi ve balonun sürprizi ikimiz olacaktık.
"Ben gitmicem."
"Gideceksin, gidicez."
"Ama sizin keyfinizi bozucam."
"Hayır biz balonun sürprizi olucaz ve sen orada daha iyi olacaksın. Bundan eminim Bora."

*

"Hadi kızım yoruldun, eve git dinlen. Aklın burda kalmasın. Annende burda. Sabah Nazife teyzen gelecek, kahvaltini hazırlar."

Sanki babamin dediklerini duymuyordum. Beynim beni zorluyordu. Fazla mi dağalmistim? Annemde gelmişti. Ama ben gitmek istemiyordum. Annem benim ne hissettiğimi anlamış olacak ki, yanıma geldi. Oturdu. Bir bana bir babama bakti. Ona 'git' işareti yaptı. Bana ne diyebileceğini tahmin edebiliyorum. Bora'nin iyilesecegini , baloda kendine moral bulacağını söyleyecekti. Bundan emindim.

- Kızım kendini topla, dedi ince sesiyle. Daha moral verici bir cümle bekliyordum şahsen. Devam etti. 'Dağildin farkında değil misin?' ki dağılmıştim emindim.
- Anne bu, bu zannettiğin kadar kolay bir şey değil anne.
- Biliyorum, anlıyorum. Benimde böyle bir arkadaşım vardı, diye mirildandi. Neden bahsediyordu? Kimdi? 'Adı Tolga'ydi. O da Bora gibi genç ve yakisikliydi. Ama kader bu kızım.'
- Anne, dedim. Sesim gidikçe kısıliyordu bir yandan da annemin arkadaşını merak ederken. Ağlayacaktim. Kendimi tutamiyordum. 'Ben...onu kaybetmek istemiyorum.'