Evet, Bora kanserdi. Hani televizyonlarda duyduğumuz o amansız hastalık... Bora'ya da vurmuştu piyango...
Korkuyordum, üzerime bir titreme gelmişti. O an herkes kötü hissetmişti bunu anlayabiliyordum ki zaten bu apaçık belliydi. Bora kanser, Bora kanser, Bora kanser... Olamaz gibi geliyor insana. Bu bizim başımıza gelemez. Ama şimdi... "Bunu birlikte başarıcaz." demeliyim ona birlikte bu bizim için amansız olmayacak hastalıktan kurtulabileceğimizi söylemeliyim diyordum.
Yürüdüm yürüdüm, ve yürüdüm... Yollar uzamıştı sanki. Aramızdaki yollar... Onu çok seviyordum, belkide ondan sonra ne yapıp yapmayacağımdan emin değildim. Bilmiyordum, o gün herkes susmuştu. Bir çıt sesi bile duyulmamak için elinden geleni yapıyordu sanki...
Mukaddes Teyze... Ben... Bora için ağladık o gece. Orada kaldık onun için, tedaviye başlayacaklardi, ama bunu istemiyordu Bora. Bunu niye istemiyordu ki? Niye kendisine eziyet ediyordu? Niye? Babasınıda kanserden kaybetmişti. Anlıyordum, onun gibi acı çekmek istemiyordu. Onun son günlerinde yanlız bırakmamisti, biliyordu hangi aşamaları atlatacağini, hangi işlemleri yerine getireceğini...
Ama bunu kendine yapmamalıydi,elinden geleni yapıp başarmaliydi. Eğer biraz denese belki de atlatacakti, kim bilebilir ki?
Okul balosu olacaktı daha, olmamaliydi bu. Hayır olmamaliydi. Birlikte gidecektik, hayatımızın belkide en önemli günlerinden biri olacaktı o gün. "Keşke bir mucize olsa da şu doktor yanılsa, aslında Bora iyi olsa..." diyordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Hayat Dediğin
Genç Kız EdebiyatıAnnem ve babamla yaşıyorum. Bir arkadaşım var, Köpük. O benim köpeğim. Ona tek arkadaşim da diyebilirim aslında. Çünkü karsimda arkadaş gibi gezinenler çok itici geliyor bana artık.
