seashells • gxg

²

Yazarın anlatımıyla;

Kıyıdan epey uzakta olan kayalıkların üzerinde yarısını çıkarmış olduğu bedeniyle yatıyordu. Henüz güneş doğmamıştı ama hava aydındı. Bulutları izliyordu. Gökyüzü güzel yapan şey yıldızlar derlerdi ama ona göre kesinlikle bulutlardı. Beyaz ve gri, tıpkı pamuk gibi. Masumluğu temsil ediyordular.

Ve deniz bugün dalgalıydı. Sular, taşları ve kıyıları dövüyordu. Pullu kuruğunu hızla kaldırıp bir kere vurdu, kıpırtıları memnuniyetle izledi. Uzun saçlarını kulağının arkasına attı, gözlerini kıyıda gezdirdi. Bu erken saatlerde kıyıda tekne sahiperi dışında kimse olmuyordu ama limanlar bulundukları konuma uzaktı. O zaman bu  kızın burada ne işi vardı diye geçirdi içinden.

Zayıf, fazla zayıf olan kız çantasını yere bırakıp büyük bir özenle havlusunu serdi. Büyük bir dikkatle izliyordu denizkızı, zayıf bedeni. Sanki hissediyormuş gibi birşeylerin olacağını.

Kız birsüre denizi izledi, denize doğru ilerledi. Birkaç adım attıktan sonra koşmaya başladı. Denizkızı kaşlarını çatmış ve gölzerini kısmış ne yaptığını anlamaya çalışıyordu.

Biraz daha dikkatle baktığında aralarındaki uzak mesafeye rağmen akan göz yaşlarını görebiliyordu. Git gide derinlere gidiyordu. Ama neden yapıyordu bunu? Farkında değil miydi dalgalar onu içine çekecekti, deniz onu yutacaktı.

Kız artık nefes alamayacak kadar ileri gitmişti.

Denizkızı sinirle kuyruğunu şiddetle çarptı. İçinde garip bir his vardı, ruhunu ele geçirmiş bir korku hissediyordu. Ardından çok daha fazla korkmasın sağlayacak bir şey oldu. Kız hareket etmeyi bıraktı ve gözden kayboldu.

Gözleri kocaman açıldı. Ne yapmıştı o öyle?! Hemen çıkmalıydı, yoksa yüzemiyor muydu?

Endişeyle gerildi yüzü. Kalbi gümbür gümbür atıyordu, endişe dört bir yanını sarmıştı.

Ne yapması gerektiği hakkında bir fikri yoktu. Bekledi, bir dakika bekledi, iki dakika bekledi, ve üçüncü dakikanın sonunda aklını kaçıracak gibi hissetti.

Ne olursa olsundu, bu insanın ölmesini istemiyordu, hele ki gözlerinin önünde asla. Denize atladı, hızla uzakta ki yere doğru yüzdü.

Karanlık su altında net bir şekilde her yeri arıyordu gözleri. Onu görmediği her an daha da hızlanıyordu.

Sonunda dibe çokmüş bembeyaz bedeni gördü gözleri. Önce idrak edemedi, ettiğindeyse yanına yüzdü. İncecik bileklerini tuttu kızın ve neredeyse kemikleri belli olan omurgası belli olan sırtını kavradı.

Yukarıya çıkardığında insanın nefes almadığı açıkça belliydi. Korkuyla büyüdü gözleri, az önce uzandığı kayalığa yüzdü. Bedeni oraya bıraktığında kızı sarsmaya başladı. Solgun teni, dudakları mor rengini almıştı.

Ölmüş olması düşüncesiyle öfke kapladı içini. Daha hızlı sarsı kızı. Ağızına eğilip biraz nefes verdi ve geri çekildi. Kızın kıpırdamayı başladığını fark ettiğinda hızla denize suyun altına girdi.

Kız büyük bir hızla doğrulup öksürmeye su kusmaya başladı.

Yüreğindeki ağırlığın hafiflediğini hissetti sonunda. Kız hâlâ öğürmeye devam ediyordu. Onu izlemeye koyuldu denizkızı.

Kız şokla etrafa bakıyordu, sonra bakışları donuklaştı, ağlamaya ve garip bir şekilde gülmeye başladı.
Hissediyordu, çok zor şeyler yaşamıştı.

"Özür dilerim sevgili deniz... Seni kendi cansız bedenimle kirletmek istediğim için. Ben mezar olarak senin güzelliğini haketmiyorum."

Duyduklarıyla tepki veremedi. Ölmek istemişti. İntihar etmeye çalışmıştı. Ben kurtarmasaydım cansız bedeni sahil güvenlik tarafından bulunacaktı diye düşündü. Bu düşünce hiç hoşuna gitmedi, huzursuz etti.

Gencecik olan bu kızın intihara teşebbüs etmesini sağlayan canileri çok merak etmişti. Ama tabiki bir insanın karşısına çıkamazdı.

O gün güneş doğana kadar orada oturdu genç kız, kendisini su altında izleyen denizkızından habersiz.