Sona ulaşmak için gittiği denizde o sabah, sular altından hiç beklemediği bir mucize çıktı ve hiç beklemediği bir anda aşık oldu.
(Düzensiz bölüm sıklığı.)
Aldığım nefesler bana hayat vermiyordu, hayır. Yaşadığım her saniye bir hatadan ibaretti ama acıma son vermeyi bile doğru düzgün becerememiştim ki.
En değerlim bile kabul etmemişken beni, kim kabul ederdi başka?
O gün kayalığın üzerinde uyandığımda hayatımın en büyük şokunu yaşadım. Berbat hissettim, kendi kafamdan tutup kafamı suya sokup kendimi boğmak istedim.
Sonuç olarak yine sahil kıyısındaydım. Bu sefer ölmek için değil... Sadece ev o kadar boğucu ve kasvetliydi ki, kendimi hemen buraya attım. Ailemin ezici bakışları altında eziliyordum. Sanki kalbimin üzerine bir baskı uyguluyordular ama ben karşı koyamıyordum onlara. Çünkü herşey apaçık ortadaydı. Kim bir katilin ebeveyni olmak isterdi ki? Kim bir katilin çevresinde olmak isterdi?
Kimse. Ben bile, beni istemiyordum ya zaten.
Bu acımasız hayata aciz bedenimle sıkışıp kalmış hissediyordum. Kendimi asla birine ait hissetmiyordum. Ben hiçbirşey haketmiyordum, benide kimse haketmiyordu. İnsanların itip kaktığı bir obje gibi hissediyordum. Stres oyuncağı gibi beni avuçlarının içine alıyorlardı canım çıkana kadar sıkıyor ve işi bitince bir kenara atılıyordum.
Avuçlarıma aldığım kumlarla oynadım biraz. Sonra doğmak üzere olan güneşi izledim, dalgaların sesini dinledim. İnsan sesleri yavaş yavaş çoğalmaya başladığında huzur dolu dakikalarım sona ermişti. Bu kadardı işte şimdi eve gitmeliyim. Ama asla onlarla göz göze gelmemeliyim. Varlığımın tek bir işareti bile pişmanlık onlar için.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
