Last Wish Is Death Wish

1.4

***

Önümde oturan iki kişiyle çok rahatsız hissediyorum. Ran ve Rindou, beni 'görmeye' gelmişler. Davet ettiğimi hatırlamıyorum ya da ev adresimi verdiğimi.

Nerden geldiler beni buldular hiç de merak etmiyorum. Ne güzel ki geldiklerinde Takashi benimleydi. O yanımdayken daha rahat hissettiğim için benimle kaldı. Şimdi ise salonda abimler bir koltukta otururken biz tam karşısındaki koltukta otuyorduk. Hem de Takashi'nin elini tutuyorum.

Ran ve Rindou bu durumdan pek hoşnut olmasalarda ses çıkarmadılar. Hele bir çıkarsınlar kapı dışarı ederim onları. Konuşmak için geldiklerini söylemişlerdi ama ağızlarını açmamışlardı.

Stresle Takashi'nin elini sıkıp ona döndüm. Bana bakıp gülümsedi. Onun gülüşüyle biraz da olsa rahatlayarak konuşmayı başlattım. "Neden geldiniz?"

Ran bana bakıp oturduğu yerde dikleşerek konuştu. "Özür dileriz Reina, biz seni üzmek istemedik."

Kaşlarımı kaldırıp Takashi'nin elini sıktım. "Öyle mi? Oysa hareketleriniz tam tersini gösteriyor."

Rindou öne doğru eğilip dirseklerini dizlerine yasladı. "Sen bizim küçük bebeğimizsin, konu sen isen eğer her şeyi yapabiliriz. Senin için endişelendik." dedi yumuşak bir tonda.

Kaşlarımı çattım. "Sorunumuz da bu Rindou. Sürekli benim yerime konuşuyorsunuz, seçim yapıyorsunuz, karar veriyorsunuz. Bu yüzden hayatımı alt üst ettiniz." Dişlerimi sıkıp kendime engel olmaya çalıştım. Ne olursa olsun onlar benim ailem. Annem ve babam ortalıkta yokken bana ebeveynlik yaptılar.

Ran oturduğu yerden kalkıp yanımdaki boşluğa oturdu. Elini saçıma koyup okşadı. "Yaptığımız doğru değildi ama o an senin için öyle olduğunu düşündük." dedi.

Ona dik dik bakıp başımı Takashi'ye çevirdim. "Yaptığınız her şeye bahane bulup sustum. Onlar benim abilerim, benim için yapmışlardır ama Takashi'ye yaptıklarınızı affedemem." Sesim kuru bir tondaydı.

"Bizi affetmen için ne yapabiliriz?" dedi Ran tekrar konuşarak.

Biraz düşünüp başımı çevirdim. "Takashi'den özür dileyin ama içten bir özür. Bir saniye bile gerçek olmadığını düşünürsem sizi affetmem." En ciddi şekilde söylemiştim bunu.

Rindou ayağa kalktı hemen. "Nedenmiş o?" Sesi öfkeliydi.

Onun gibi ayağa kalkıp kollarımı göğsümde doladım. "Çünkü sizin yüzünüzden çok zorluk çekti. Özür dileyin yoksa affetmem."

Ran ayağa kalkıp iç çekti. Takashi'ye dönüp bir iki saniye durakladı. "Özür dileriz. Sana öyle davranmamalıydık sadece Reina için endişelendik." dedi pes ederek.

Gözlerim Rindou'ya kaydı. "Eee?" dedim elimle hızlanmasını işaret ederek.

Rindou yumruklarını sıktı. "Kabul etmek istemiyorum ama haksızdık, sana öyle davranmamalıydık Mitsuya. Özür." dedi başını çevirerek.

Gözlerim Takashi'ye kaydı. Bana gülümseyip gözlerini kapatıp açtı. Yani affetmişti. "Neyse, Takashi affettiğine göre bende affedeyim bari." dedim hala biraz tavırlı bir halde.

Ran beni kollarına alıp sarıldığında bende mutlu oldum. Özlemiştim onları.

Ha birde okulda dövdürmem gereken piçler var.