လေချွန်သံ...တရေးနိုး

အပိုင်း၁

လေချွန်သံ...တရေးနိုး

အပိုင်း...၁

ကျွန်တော်နာမည်ကမိုးစက်ဝဿန်တဲ့
ကျွန်တော်ကမိဘမဲ့မဟုက်တဲ့မိဘမဲ့တစ်ယောက်ပေါ့ဗျာ
ကျွန်တော်ကိုကျွန်တော်ဖေဖေကိုယ်တိုင်ကမေတ္တာရိပ်ဆိုတဲ့မိဘမဲ့ဂေဟာလေးမှာလာပြီးအပ်နှံခဲ့တာလေ

ကျွန်တော်ကဘဲ..ကံဆိုးတာလား
ဒါမှမဟုက်ကျွန်တော်ရောက်လာတဲ့အချိန်ကဘဲမှားယွင်းနေခဲ့လေသလားမသိတော့ဘူး

ကျွန်တော်မိဘတွေက...ကျွန်တော်ကိုသိပ်ချစ်ကြပေမဲ့သူတို့နဲ့အတူထားဖို့ကြတော့အဆင်မပြေနိုင်ဘူးတဲ့လေ
ကလေးတစ်ယောက်အတွက်ဘယ်လောက်တောင်ဝမ်းနည်းဖို့ကောင်းလှတဲ့စကားတွေလည်ဗျာ

ကျွန်တော်အသက်၆နှစ်အရွယ်မှာဘဲမေမေကဆုံးသွားခဲ့တယ်...ဖေဖေရဲ့မိဘတွေဖြစ်တဲ့ဖိုးဖိုးဖွားဖွားတွေကကျွန်တော်ကိုအမျိုးတခြမ်းယုတ်လေးဆိုပြီးသူတို့မြေးအဖြစ်အသိမှတ်မပြုခဲ့ကြသလိုဆွေမျိုးတွေကလည်ကျွန်တော်ကိုလက်မခံခဲ့ကြဘူးလေ

ရယ်စရာတော့ကောင်းတယ်ဗျ..လောကကြီးက
ဆွေဂုဏ်မျိုးဂုဏ်အသိုင်းဝိုင်းဂုဏ်ကြီးတဲ့ဖေဖေက..ညငှက်လို့ခေါ်တဲ့ပြည့်တန်စာအလုပ်နဲ့အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းနေတဲ့မေမေနဲ့မေတ္တာမျှခဲ့ကြတယ်တဲ့

ကျွန်တော်လေ...မေမေပြောပြတဲ့အိပ်ရာဝင်ပုံပြင်တွေထက်မေမေနဲ့ဖေဖေတို့ရဲ့ချစ်သူဘဝလေးအကြောင်းကိုပိုပြီးနားထောင်ချင်ခဲ့တာ..ကျွန်တော်ကိုချစ်တဲ့မေမေကဖေဖေအကြောင်းတွေကိုအိပ်ရာဝင်ပုံပြင်တပုဒ်လိုအမြဲတမ်းပြောပြခဲ့တာကိုသိပ်လွမ်းတယ်ဗျာ

ဂုဏ်ရည်မတူတဲ့မိဘတွေကကျွန်တော့်ကိုတော့သိပ်ချစ်ခဲ့ကြပါတယ်ကျွန်တော်တို့မိသားစုလေးလည်ပျော်ရွှင်စရာအပြည့်နဲ့နေခဲ့ကြဘူးတယ်လေ

ဖေဖေကမေမေကိုသိပ်ချစ်ခဲ့တာ
ဘယ်လောက်တောင်ချစ်ခဲ့လည်ဆိုရင်မေမေကိုပျော်ပါးဖို့ငှားရမ်းတဲ့သူဆီမှာသွားပြီးပြဿနာရှာတဲ့အထိဘဲတဲ့နော်မှမေမေကဖေဖေကိုဂုဏ်ရည်မတူလို့မချစ်ရဲဘူးလို့ပြောလို့ဖေဖေကမိဘတွေမသိအောင်မေမေကိုလက်ထပ်ပြီးနယ်မြို့လေးမှာနေခဲ့ကြတာ