လေချွန်သံတရေးနိုး
အပိုင်း၉
မိုးစက်တမနက်လုံးအဖျားဒဏ်ကိုအလူးအလဲခံစားရပြီးသူ့ကိုလာစောင့်နေပေးတဲ့ကလေးလေးလည်ပင်ပန်းသွားရပြီမို့...မိုးစက်ကလေးလေးကိုသူ့အခန်းပြန်လွတ်လိုက်ပြီးမိုးစက်လည်ဆေးသောက်ဖို့ပြင်ရသည်
မနက်ကဆရာမကြီးတစ်ခေါက်လာကြည့်ပေးပြီးဒီနေ့အလှူရှင်တစ်ဦးနဲ့ချိန်ထားတာကြောင့်အပြင်သွားရမည်လို့ပြောသွားသည်မို့..မိုးစက်အတွက်ဒက္ခရောက်နေရသည်
အဖျားကြောင့်အစာကိုမစားချင်ပေမဲ့ဆေးသောက်ရမည်မို့အစာလေးစားဖို့လိုအပ်သည်။သူကိုတိုင်လည်သွားမယူနိုင်သလိုတခြားကလေးငယ်လေးတွေကိုလည်မခိုင်းရဲသောကြောင့်မိုးစက်ဆေးကိုဒီတိုင်းသာသောက်လိုက်ရသည်
မိုးပြည့်သိရင်စိတ်ဆိုးမှာသိနေပေမဲ့မိုးစက်တကယ်ကိုမတတ်နိုင်မိုးစက်တမနက်ကိုအစာမရှိဘဲသောက်လိုက်ရခြင်းသာဖြစ်သည်
မိုးစက်ဆေးသောက်ပြီးဆေးအရိုမ်ကြောင့်အိပ်ပျော်သွားရသည်။မိုးစက်နားထဲဆူညံသံတွေကြောင့်နိုးလာတော့ဂေဟာမှာရှိနေတဲ့ကလေးတချို့ကငိုနေကြပြီးကျန်ကလေးတချို့ကဘယ်ဆီမယ်မှန်မသိဖြစ်နေသည်
မိုးစက်လည်ကိုက်ခဲနေတဲ့ခန္တာကိုယ်ကိုလစ်လှုရှုပြီးငိုနေတဲ့ကလေးငယ်တွေအနားသွားလိုက်သည်
ဟင်......
မိုးစက်မျတ်ဝန်းတို့မယုံကြည်နိုင်ပါဆရာမကြီးက...ကလေးတချို့ကိုမီလောင်နေတဲ့ဂေဟာအတွင်းမှာခေါ်ယူနေသည်။
မိုးစက်နေတဲ့ဂေဟာကနဲနဲဝေးနေလို့မီကူလာခြင်းမရှိဖြစ်နေတာမဟုက်ရင်မိုးစက်မတွေးရဲစရာပင်
မိုးစက်လည်..ကလေးငယ်တွေကိုမီးနဲ့ဝေးတဲ့ဆီသွားပို့ပြီးအကြီးဆုံးကလေးကိုလည်သေချာမှာထားခဲ့ကာမိုးစက်မီးလောင်နေတဲ့ဂေဟာထဲဘက်ကိုပြေးလာခဲ့လိုက်သည်
မိုးစက်...ဂေဟာဆီရောက်တော့ဆရာမကြီးကိုမတွေ့ရတော့ပါကလေးငယ်လေးနှစ်ယောက်ကတော့ဂေဟာရှေ့မှာငိုနေသည်မို့...မိုးစက်ဆရာမကြီးဘယ်မှာလည်လို့မေးလိုက်သည်
YOU ARE READING
လေချွန်သံ...တရေးနိုး
Ficção Adolescenteလေချွန်သံလေးကြားတိုင်းတစ်စုံးတစ်ယောက်ကိုလွမ်းတယ်...တနေ့ပိုင်ဆိုင်ရမယ်ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့လိုက်ရှာခဲ့ပေမဲ့ကိုယ်တွေ့ချင်တဲ့လေချွန်သံလေးကိုတော့မမှတ်မိနိုင်ခဲ့ဘူးကွယ် ............မိုးတိမ်ထက်ဖျား အနီးမှာရှိခွင့်ရပေမဲ့ဝေးနေသလိုခံစားတယ်ညီရယ်ကိုကညီအတွက်ဘယ်လိုလူလည...
