Gözlerimi ovuşturup tekrar karşıya baktım. O adama. Elinde bir eskiz defteri vardı. Kalemi dişlerinin arasına sıkıştırmış bir şeyler düşünüyor gibiydi.
İyi de kim bu?
Arkasını dönüp bana baktı;w
" Uyurken bile nasıl mutlu olabilirsin ki?"
"Efendim?!"
"Merak etme saatlerce oturup seni izlemedim sapık falan da değilim"dedi hafifçe gülümseyerek.
Bir şey sormak ister gibi ağzını açtı ama sonra vazgeçip sustu.
"Kimsin ve ne işin var burda?" dedim.
"Asıl senin ne işin var burada?"
Sesinde bir hayal kırıklığı var gibiydi.
"Açıkçası burayı kendime ait sanardım, daha önce burada hiç kimseyi görmedim."
Derin bi nefes aldı.
"Demek ki sadece sana ait değilmiş"
"Peki ne kadar süredir biliyorsun burayı?"
"Yaklaşık yedi senedir."
"Ve yedi senedir buraya gelip gidiyorsun öyle mi?"
Bu adamı nasıl yedi senedir farketmedim ki.
"Evet, öyle." dedi ve devam etti;
"Burayı ilk kez on iki yaşımdayken kendi kendime ufak bir gezintiye çıktığımda bulmuştum. Sonra buralardan taşındık. Ve ben sırf burayı görmek için tekrar buraya taşındım"
