Asker'in Yaren'i

BÖLÜM-6'Ya Ona Bir Şey Olursa?

Bölümü bu sefer kız arkadaşım değil ben atıyorum. Hadi bakalım hayırlısı.

✨
Yaren'den

Araba durmuştu. Cama yaslı başımı kaldırdım midemin bulanmasıyla yüzüm buruştu.

"Yaren bizde gelelim istersen?" dedi Şüheda.Olumsuz anlamda başımı salladım;
"Gerek yok, iyiyim ben."

"Emin misin?" Şüheda cevabımla tatmin olmamıştı ki tekrardan sormuştu.
Başımı sallamakla yetindim.

"Sorun olursa ararsın." dedi Aren.

"Ararım."
Çantamı alıp arabadan indim. Sarsuk adımlarla eve doğru ilerledim, çantamdan anahtarı bulup kapıyı açtım.
Işıklar açıktı ama kimse yok gibi duruyordu.

"Anne!"

"Baba!"

Ses yoktu. Etrafı dolaşmaya başladım ama kimse yoktu. Telefonumu çıkarıp babamı aradım, üçüncü çalışta açtı.

"Yarenim, Noldu?"

"Baba nerdesiniz? Ben eve geldim ama siz yoksunuz."

Babam boğazını temizledi;
"Biz hastanedeyiz Yarenim."

Kaşlarım çatılmıştı;
"Ne? Neden? Birine bir şey mi oldu yoksa?"

"Alp." bir süre bekledi;
"Görev esnasında vurulmuş."

Kalbime aynı sızı tekrar yayılmıştı. Yutkunamadım.

"Hangi hastane? Bende geleceğim."

"Yarenim gelsen bile bir şey yapamazsın, bizde bekliyoruz."

"Baba, geleceğim. Birini yolluyor musun yoksa Aren'i mi çağırayım?"

"Tamam, yolluyorum."

Telefonu kapattım. Biraz sonra korna sesi duyuldu. Hızla dışarı çıktım, arabaya binmem ile arabanın hareket etmesi bir oldu. Kalbimdeki sızı giderek yayılıyordu. Ya ona bir şey olursa? Ya birdaha göremezsem?

Kafamın içindeki sorular beni bunaltıyordu.

Hastaneye geldiğimizde araba durdu, hiç beklemeden arabadan indim. Danışmaya koştum, kadın bana bakıyordu.

"Alp, Alp Gözüpek."

Kalbimdeki sızı konuşmama engel oluyordu.

"Yaralı Asker"

"Nerede?"

Kadın ise bana bakıp;
"3. Katta, Yoğun bakımda."

Hızla yukarı koştum. Üstümü bile değiştirememiştim, kırmızı mini elbisemle çaresizce koşturuyordum.