so long london 'original story

scena pierwsza

marcus zapukał trzykrotnie do drzwi. był zirytowany, bo była to już jego druga próba, a mężczyzna miał to do siebie, że bardzo szybko tracił cierpliwość.

w końcu usłyszał zgrzyt zamka i drzwi otworzyły się, ukazując ciemnowłosego faceta z oczami tak podkrążonymi, że marcus zaczynał widzieć w nim konkurencję.

— samuel mills? — zapytał, chowając rękę do kieszeni czarnego płaszcza, który miał na sobie.

— wystarczy sam, a nie samuel — powiedział chłopak.

— wolałbym nie. nazywam się marcus calvet, jestem prywatnym detektywem. chciałbym, że odpowiedział mi pan na kilka pytań.

— zapraszam do środka — westchnął mills, przesuwając się, aby wpuścić marcusa do mieszkania. czarnowłosy wszedł i stanął w korytarzu, nawet nie zdejmując płaszcza.

sam zamknął drzwi na zamek i poprowadził detektywa w stronę salonu. mieszkanie wyglądało jak totalna ruina, ale marcus nie miał co oceniać, ponieważ jego dom nie był w lepszym stanie. u bruneta, podobnie jak u marcusa, wszędzie walały się gazety, puszki po napojach (u samuela w większości po piwie) oraz ubrania, nie znajdujące swojego miejsca zupełnie nigdzie. podobnie jak właściciele mieszkań, którzy jeszcze nie mieli pojęcia ile rzeczy może ich połączyć.

— zapewne chce pan rozmawiać o tych pojebanych morderstwach — powiedział samuel, opadając na kanapę, wyjątkowo zmęczony życiem.

— owszem — potwierdził marcus. nie usiadł ani nadal nie zdjął płaszcza, cały czas zachowując neutralny wyraz twarzy. — mam dostęp do akt sprawy, ale chciałem porozmawiać z panem osobiście.

— jestem niewinny — powiedział stanowczo mills, jakby to zdanie wyryte było w jego pamięci już na dobre. — nie wiem, co doprowadziło policję do mnie, ale ja serio nic nie zrobiłem.

— gdybyś był niewinny, to nie musiałbym tu siedzieć.

— nie musiałbyś tu siedzieć, gdyby ktoś mnie nie wrabiał! przysięgam na własne życie.

— wątpię, czy pańskie życie ma jakąkolwiek wartość, biorąc pod uwagę oskarżenia pana osoby. — marcus wywrócił oczami na próby obrony samuela. — jest pan podejrzany o zamordowanie sześciu osób w przeciągu trzech tygodni. przy jednej z ofiar znaleziono pańską broń. i póki co, to jedyny dowód naprowadzający na sprawcę.

— no właśnie! dlatego uczepili się mnie, a ja nawet nie wiem jak mój pistolet się tam znalazł — tłumaczył się samuel. — przeprowadzam tę rozmowę już siódmy raz. mam dość, wynoś się pan z mojego mieszkania!

— słuchaj — powiedział marcus. — nie jestem tu, żeby udowodnić ci winę. jeśli tego nie zrobiłeś, nie masz się o co martwić. za bardzo się uniosłem, jestem w tym nowy.

— widzę — zaśmiał się samuel. — dla kogo pracujesz?

— takich informacji nie mogę zdradzać. ale doradzono mi, żebym pracował razem z tobą.

— jestem dosłownie głównym podejrzanym. jak mam prowadzić śledztwo? przypominam, że zawiesili mnie w pracy.

marcus o tym wiedział. wiedział wszystko o tym mężczyźnie, co mogłoby mieć znaczenie w sprawie. marcus mógł być amatorem, ale traktował to wszystko nad wyraz poważnie.

— ale możesz mi pomóc — powiedział marcus. — moi pracodawcy są tego pewni. ja niekoniecznie, ale jakoś przeżyje.

— nie mógłbyś zostać policjantem z takim zachowaniem.

— jestem detektywem, a nie policjantem, panie sierżancie.

— jestem aspirantem, nie sierżantem.