Bizim Bebeğimiz • SasuNaru

bir : anne ve oğul

Selam. Eminim bi cogunuz su ana kadar nerdeyim merak ettiniz. Universite giris sinavlarinin aci gercekleriyle yuzlesmeye calısıyordum. 520 adli kitabi soracak olursaniz ondan sikilmaya basladigim icin yazasim gelmedi ama tabiki kitabi bitiricem merak etmeyin su an kaldigi yerde oylece birakmicam.

Neyse bence bu kitapta eglenceli olucak. Cunku mypreg yani(bilmeyen varsa erkeklerin de hamile kaldigi ve escinselligin normal karsilandigi guzel bir evren). Ve bu kitabimi ingilizce olarak baska bir hesaptan da yayinlamayi dusunuyorum. Cunku turk wattped sasunaru kitlesi olmus amk ya varlar ya yoklar. En azindan diger dilde daha cok aktifler. Ama ben genede turkce de yazmak istedim.

Her zaman dedigim gibi dogurana anne onu sikene baba derim diyerekten iyi okumalar dilerim.

.

.

.

Naruto ikinci kez kovulduğunda kucağında iki aylık bebeğiyle kapıda duruyordu.

Bu reddedilme ilkinden daha acı vericiydi çünkü bu kez hayattından çok sevdiği adam tarafından kovulmuştu.

Bunu hak edecek ne yaptığını bilmiyordu. O bir sürtük ya da para avcısı değildi. Peki ya bebeği? O sadece masum bir çocuktu. Piç olarak anılmayı hak etmiyordu. Naruto titrek bir nefes aldı ve yanaklarını ıslatan gözyaşlarını sildi. Uchihalar bu çocuğu kabul etmedi. Uzumakiler de öyle. Çocuğun babası bile onu kabul etmedi.

Ama annesi onu asla bırakmazdı. Naruto bebeğini kollarında daha sıkı tuttu ve Uchiha malikanesinden ayrıldı.

"Endişelenme aşkım. Her şey yoluna girecek," diye fısıldadı bebeğine.

Zaman atlaması, altı yıl sonra...

"Menma uyan!" diye bağırdı Naruto.

Bir yandan tavada yanmak üzere olan sosisleri çevirirken bir yandan da henüz pişirmeye başlamadığı yumurtaları tavaya kırıyordu.

İşe geç kalıyordu ve henüz hazırlanmamıştı bile. Henüz evcil hayvanına mamasını bile vermemişti. Ve oğlu da okulun ilk gününden geç kalıyordu.

Dolaptan bir paket aldı ve açmaya çalışırken içinde ki kedi maması her yere saçıldı.

"Lanet..." Diye mırıldandı.

Turuncu kedi rahat bir tavırla yaklaşarak yerde ki mamayı yemeye başladı.

"Afiyet olsun, kurama." Dedi yorgun bir iç çekişle.

Sonra gözü hala kapısı kapalı olan yatak odasına kaydı. "Menma!" Diye seslendi bir kere daha.

Hiçbir ses duyamadığında bir iç çekti ve odaya doğru ilerledi.

"Hadi, uyan-" diyerek odaya girdi ama ilk gördüğü şey bomboş olan yataktı. Kaşlarını hafifçe çattı.

Odadan çıkmak için arkasını dönerken oğluna seslenmeye hazırdı ama önünde hissettiği minik bedenle başını yere eğdi.

"Günaydın, anneciğim." Dedi küçük çocuk tatlı sesiyle.

Sonra çoktan hazırlamış olduğu minik çantasını almak için yatağın yanına doğru ilerledi. "Dişlerimi fırçalıyordum. Bir şey mi oldu?" Dedi sakince.

Naruto gözlerini kırpıştırdı ve daha sonra yumuşakça gülümsedi. "Gene erkencisin." Kollarını göğsünde kavuştururken mırıldandı.

"Çünkü erken yatıyorum. Bence sende denemelisin, anne." Dedi küçük çocuk. Sonra annesine baktı ve kaşlarını çattı. "Ama sen daha hazırlanmamışsın bile."