Bizim Bebeğimiz • SasuNaru

iki : yalnız baba

Aslinda bu kitabi yazmak konusunda bazi tereddutlerim vardi cunku cok da yazasim gelmiyordu hafta da bir iki bolum yuklerim diyordum. Ama siz yorum atinca, yazdigin kitaba insanlarin yorum yapmasinin ne kadar guzel hissettirdigini hatirladim.

Ve asiri yazasim geldi. Cidden bu hissi unutmusum. Hatta suan okulda yazmaya basladim bu bolumu, o kadar gaza geldim yani. Ama evde bitiricem muhtemelen.

Neyse oylesine belirtmek istedim iste.
.

.

.
Menma elinde sarı pastel boyayla annesinin resimde ki sarı saçlarını boyarken gülümsedi.

Öğretmen onları resim çizmeleri için boş bırakmıştı. Menma'nın çizecek pek bir şeyi yoktu o yüzden en çok sevdiği şey olan annesini çizmeye karar verdi.

Sarı boyayı bıraktı ve mavi gözler için mavi boyayı ararken dikkati uzakta ki bir çocuğa kaydı. Ders başladığından beri öğretmen ne zaman gözlerini ayırsa diğer çocukları rahatsız ediyordu. Şimdi de birisinin kalemini almış vermiyordu.

Menma gözlerini devirdi ve kendi resmine odaklandı.

Annesine bir daha kavga etmeyeceğine dair söz vermişti. Özellikle okulda. Çünkü o zaman arayıp annesini çağırırlardı. Ve Menma annesinin işinin bölünmesini istemiyordu.

O sırada öğretmenin yanına geldiğini fark etti. "Sen ne çiziyorsun Menma?" Diye sordu gülümseyerek.

"Annemi." Diye mırıldandı Menma gözlerini kağıttan ayırmadan.

"Ah, bakabilir miyim?" Diye sorduğundan Menma biraz tereddütle kağıdı öğretmenine doğru itti.

Öğretmen kağıdı eline aldı ve sonra yavaşça kaşlarını çattı. "Bu..."

"İruka sensei!" Diye seslendi bir çocuk.

İruka çocuğa baktı. Sonra resmi Menma'ya geri verdi. "Çok güzel olmuş." Dedi gülümseyerek ve onu çağıran çocuğun yanına yöneldi.

Menma omuz silkti ve işine devam etti. Bir süre sonra çantasından bir hışırtı duyduğunda arkasına döndü.

"Ooh! Bu nedir?" Dedi çocuk elinde ki çerçeveyi sallayarak. Bu o zorba çocuktu.

Menma anında kaşlarını çattı ve ayağa kalktı. "Bırak onu."

"Neden? Bu eski şeye neden ihtiyacın var." Çocuk resmi çerçevesinden çıkarırken şakacı bir şekilde söyledi.

Menma gözlerini kıstı ve yumruklarını sıktı. "Sana. Onu. Bırak. Dedim!" Dedi ve çocuğun üzerine atladığında ikisi birlikte yere düştü.

Her şeyin sonunda müdürün odasının önünde oturuyordu. Menma'nın dövdüğü çocuk annesiyle birlikte müdürün odasındaydı ve o ağlarken annesinin kızgın bir sesle müdürle konuşuyordu. çocuğun annesi zaten bu okulda öğretmen olduğu için olayı anında öğrenmişti.

Menma ise annesine haber verileceğini bilerek somurtuyordu.

"İyi misin Menma?" İruka onun yanına otururken sordu.

Menma sadece omuz silktiğinde İruka bir iç çekti. "Neden kavga ettiniz? Ona ilk vuranın sen olduğunu söylüyor. Ve... Onu ısırmışsın?"

Menma somurtmaya devam ederken cevap vermedi. O sırada müdür kapıyı açıp İruka'yı çağırdığında İruka ona son bir bakış atıp müdürün odasına girdi.

Menma dudağını ısırdı ve göz yaşlarını tutmaya çalıştı. Babasından kalan tek şey...

Sonra dikkatini dağıtmak için gözlerini etrafta gezdirmeye başladı.