LOVE AT FIRST PUNCH

Chapter 20

RAIN'S POV.

Nakasimangot akong naglalakad sa hallway papuntang canteen. Kasi na man, di pa rin akopinapansin ni kuya. 

Haaayyysss.. . .

Sana di ko na lang ipinag-pilitan na pupunta ako ng Japan. Ayan tuloy!!

Nang makarating ako sa canteen, humanap na lang ako kaagad ng bakanteng upuan at umupo sa table na bakanteng iyon  na nakabusangot.

Ano ba yan!! Wala akong gana!! Kaya na man ay itinukod ko na lang ang mga kamay ko sa ilalimng baba ko habang ako sa napaulala na lang.

Maya-maya lang ay may biglang tumapig sa braso kong nakatukod kaya muntik ng tumama ang beautiful and cute fez ko sa lamesa.

Handa na sana akong sugurin ang tumabig sa kamay ko pero natigilan ako ng makita kong ang kuya ko pala yun.

Nalungkot na naman tuloy ako nong makita ko siya. Dahan-dahan akong bumalik sa pagkaka-upo. Nabigla ako nang naglapag siya ng dalawang pizza slices sa harap ko at coke in can kaya napatingin ako sa kanya na nagtataka.

"Kumain ka na. "sabi niya sa akin at umupo siya sa harap ko. Pero di ko man lang ginalaw yun. Ni hindi ko siya sinunod.

"Did you hear what I said? I said EAT IT!"matigas na sabi niya.

Ayan na naman, galit na naman siya. This time, sinunod ko na lang siya para hindi na siya magalit ng tuluyan. Maya-maya lang, hindi na ako nakatiis, bigla akong tumayo at lumapit sa katabi niyang upuan at yinakap ko siya ng magigpit.

"Kuya! Sorry na! Sige! Di na ako pupunta sa Japan basta't wag ka lang magalit sa akin. *huhuhu*" sabi ko sa kanya habang hindi ko namalayang may tumulo na pa lang mga butil ng luha sa aking pisngi. 

Bahagya niya akong inilayo sa kanya while I'm still pouting.

"Shhhh. . .Rain.. .. Hush. . .I'm not angry okay. So stop crying. " masuyo niyang sabi sa akin while he uses his hands, wiping my tears away.

Wala na akong pakialam sa mga tao dito, wala na akong kaialam kong makita pa nila ang ginawa ko  as we we're supposed to be strangers. Wala na talaga akong pakialam basta't magkaayos lang kami ng kuya ko.

"H-hindi ka galit? Bati na tayo? " tanong ko sa kanya.

"Yes!!"siya

"Yey!" nakangiti saad ko sa kanya.

He laugh slightly. 

"Parang bata." tukso niya sa kin. Then he hug me.

"AYOS!! Ayos na silaaa!! Yhiiee."masayang sabi ng mga boses, interupptingly.

Humiwalay ako kay kuya at tinignan kong kanino ang boses na yun. Si kuya Steel pala, kasama niya ang iba.

"Buti na man at ayos na kayo." kuya Maximus

"Oo nga eh."sang-ayon nong tatlo.

Ngumiti lang ako sa kanila. Sumalo na sila sa amin at nabigla ako ng mag-baba sila sa lamesa ng madaming pagkain.

'Loko tong mga to' Busangot na angas ko ng mahina which I think my brother heard as he laugh slightly. Kinurot ko nga siya sa tagiliran.

"Ehhh?? Ang dami namang niyan. Bibitayin na ba tayo??"tanong ko sa kanila, baka sa kaling makabawi. 

Biglang tumunog ang tiyan ko dahil sa gutom. Ngayon na di ko na prino-problema ang away na min ni kuya, naramdaman ko na na gutom na ako. Saklap na man. Pro ayaw kong sabihin sa kanila kasi panigurado, tutuksuhin na naman nila ako.

"Wag ka ngang ANO dyan. Rinamihan talaga na min at ng may makain rin kami."buska sa kin ni kuya Dennis.

I glared at him which in the eyes of these people I look like I pouted.

"Grabe!! Ganun ba ako katakaw??" reklamo ko sa kanila.

"OO!!!" sagot nilang lahat.

Sabi ko nga. Nagtanong pa kasi ako eh. Tsk.

"And also. . .padespedida mo rin yan" kuya Arvin said

"Despidida?" nagtatakang tanong ko sa kanila.

Halah. . .aalis ba ako? Bakit di ko alam? Di na man nila ako inin-form na aalis pala ako.

"Yes. " kuya Jhon

"Why? "ako

"Because your going to Japan as you wish. "sabat ni Kuya. 

Totoo??Waahhhhhh!! Yessssssss!!!