Chapter 02
ඒ වැහි කාලයේ අවසානය වෙන්න ඇති . ඉඳහිටක වැටුණු වැස්සක් හැර ශීතල සුළඟක ශීතල පවා අමතක කරවන සුළු ගිම්හානය. අගෝස්තු මාසය ඇරඹුනේ ඒ විදිහට. බැල්කනියේ ඉදන් අහස දිහා බලන ඕනෑම වෙලාවක සරුංගල් දෙකතුනකට වඩා දකින්න පුළුවන් වුණා. සමහර සරුංගල් අඳුරන්න පුළුවන් වුණා.මොණරෙක් , නයෙක් , නැත්නම් වවුලෙක් හෝ ගෙම්බෙක් වෙන්න පුළුවන්.සමහර සරුංගල් පුංචි කළු පාට තිතක් වෙන තුරුම අහසේ නොපෙනී ගිහින්. මම පුංචිම කාලේ තේ වතු අතරේ නිදාගෙන අහසේ සරුංගල් ගණන් කරන්න පුරුදු වෙලා හිටියා. සරුංගල් විස්සකට වඩා මම ගණන් කරපු දවස් පවා නැතුවම නොවේ. මම ඒ තුළින් අහිංසක විනෝදයක් ලැබූ බව මට මතකයි. ඒ කාලෙදි මමත් වගේම අපේ ගමේ ළමයි හුඟාක් දෙනා අගෝස්තු මාසේ සරුංගල් අරින්න හුරු වෙලා හිටියා.
" ටොක්...ටොක්...ටොක් "
හදිසියෙන් පහළ තට්ටුවෙන් සද්දයක් ඇහෙන්න පටන් ගත්තා. මම හිටියේ බිත්තර ඔම්ලට් කිහිපයක් හදමින්. හවස තේ වෙලාවට පාඩම් කරන්න සැන්විච් හදාගන්නයි මට ඕන වෙලා තිබුණේ. ඒ වගේ වෙලාවක දොරට තට්ටු කරන්නෙ කවුද කියන එක ගැන මට හැඟීමක් තිබුණේ නැහැ. මම ඒප්‍රන් එක ගළවලා පැන්ට්‍රිය උඩින් තියන ගමන් ලිප ඕෆ් කළා.
" ශනුල්‍යා අක්කේ!...ශනුල්‍යා අක්කේ!..."
නුහුරු හඬකින් මගේ නම කතා කරනවා මට ඇහුණා. කොහෙත්ම ඒ මගේ නෑදෑයක් වෙන්න බැරි බව මං දැනන් උන්නා. මම අඳුනන අය මේ අහළ පහළ නැති බවත් මං දැනන් උන්නා.
ආයෙත් දොරට තට්ටු කරන හඬත් එක්ක මම දොර ඇරියා. දොර ඉස්සරහා හිටගෙන උන්නේ පුංචි කෙල්ලෙක්. අවුරුදු දහ හතක , දහඅටක පෙනුමක් ඇති. එයාට තිබුණේ කළු පාට බෝල ඇස් දෙකක්. එයා කිරිඟරුඩ පාටයි.රෝස පාට ටී ෂර්ට් එකක්, සුදු පාට ෂෝටක් වගේම ඩෙක් දෙකක් එයා ඇඳලා හිටියා. නූඩ්ල්ස් වගේ රැළි ගැහුණු කොන්ඩේ ගුලියක් කරලා ඔළුව මුදුනෙන්ම බැඳලා දාලා. එහෙන් මෙහෙන් අතෑරුණු නූඩ්ල්ස් කෑලි වගයක් මූණ දෙපැත්තෙන් බේරෙනවා.
එයා බඩට අත් දෙක තියාගෙන දෙකට නැමිලා හයියෙන් හුස්ම ගන්න ගමන් මා දිහා බලලා මහන්සි හිනාවක් පැවා.
