Dayanabilir mi sence sonlara?
Yenebilir mi onları?
Bozabilir mi kahpe yazgıyı?
Kalbim, kalbim
Tutunabilir mi sence Tanrı'ya?
Geçebilir mi bu acı?
Kırabilir mi kahrı zinciri?
Kalbim, kalbim
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♣️
Sabah olduğunda, erken saatlerde evden çıkmıştım. Gece boyu uyuyamamıştım, Ferit'le aynı yatağın içinde olmayı geçtim, aynı odada bile göz göze gelmek istemiyordum.
Gece boyu, ondan ayrı olmaya çalıştım. Koltukta uzanıp, bomboş duvarı izlemiştim sadece. Keşke bunlar olmasaydı da, yatağımızda sarılarak, kokusunu içime çeke çeke uyuyakalsaydım.
Sabah daha güneş doğmadan çıkmıştım evden. Sahilde kayalıklara oturup, denizin dalgalarının sesini dinledim. Sabah serinliğinde birbirine çarpan dalgaların..
Kimse yoktu. Herkes ailesiyle sıcacık yataklarında sarıla sarıla uyuyorlardı. Ya da kalkmış kahvaltılarını yapıyorlardı. Çocuklarıyla, aileleriyle..
Ben neye inanacağıma şaşırmıştım. Kendi gözümle görüp resmen şahit olduklarıma mı? Yoksa gözümün içine bakılarak söylenen kelimelere mi?
Hava yavaş yavaş aydınlanmaya başladığında, insanlar sahile gelmeye başlamışlardı. Elinde gitarıyla banka oturan orta yaşlı bir adam farketmemle, onu inceledim istemsizce.
Adam bacak bacak üstüne atıp, gitarını da bacağının üstüne sabitlemişti.
"Aşk dediğin belki de budur, Hep acıtır arkandan vurur, Belki de bu son sefer olur, Kalbim durur dertler son bulur."
"Sanma üç günlük bu hislerim, Ben burda her gün seni beklerim. Gel beni kendinden mahrum etme ne olur Bu hayat sen yoksan zehir olur."
"Duy beni duy ne olur, Dön bana dön ne olur,, Aşk dediğin elbet bir yol bulur..."
-
Konağa girdiğimi gören ablam, koşar adımlarıyla yanıma gelmişti. "Seyran! Neredeydin?"
"Ekmek almaya gittim ablam." dedim ablama elimdeki ekmek poşetini gösterirken. Ablam poşeti elimden alıp benden önce içeriye girmişti.
Neyse ki gelirken tecrübe edinip almıştım ekmeği. Ablamın mutluluğu bozulmasın diye bir süre gizleyecektim..
Konağa girdiğimizde, Ferit hariç herkes kahvaltı masasındaydı. Kaşlarımı çatıp, "Ferit inmedi mi?" diye sormuştum annemlere.
Annem bilmediğini belli edercesine omuzlarını silkmişti. "Bizde beraber dışarı çıktınız sanıyorduk kızım."
Kesin fırsatını bilip sevgilisinin yanına gitmiştir. Ne anlar ki o kız Antep'ten? Gezdiriyordur sevgilisini.
Anılarımız olduğu yerlere gidiyordur.
"Ben bir arayayım onu." diyerek kapının dışına çıkmıştım. Ferit'i aradım, ama açmamıştı. Mesgule de atmamıştı. Ne boklar yiyordu kim bilir? "Allah'ın cezası.."
