Vazgeçmek Zamanı

¹

Nasıl birisin
Beni böyle üzebilirsin
Sanki her şeyi denedin
Kalabilirsin, pekala gidebilirsin
Daha değersiz hissettiremezdin

Şarkı: Koca Bir Saçmalık

π

Bir insan asıl ne zaman ölür bilir misin?

Sevdiği ya da onu hayata bağlayan her şeyini kaybettiğinde.

Tüm umutları, hayalleri hiç olduğunda ölür.

Geriye bir et yığını ve boşa geçecek bir ömürden başka ne kalır?

Hiç bir şey kalmaz.

Ve hayat bana hiçlik verdi,ben de hiçliğe sarıldım.

Lakin uzaktan uzağa izlediğim ve bilmem belki de hayatımda bir anlam olması için beynimin ve iş birlikçi kalbimin oyunu olan adına genelde sevgi biraz ilerisi olarakta aşk denilen illete tutulmuş, bu sarıldığım hiçliği bırakmam için bir işaretti.

Kalbimin bu kadar hızlı atması ve kulaklarımın yanması normal değildi yoksa. Aşık değilsem sanırım kalp krizi geçiriyordum. Karşımda dört senedir aynı sınıfı paylaştığım lakin yaklaşık beş aydır bu denli dikkatimi çeken Emire bakakaldığımda, elinde tuttuğu çikolatayı bana uzatmaya devam edişi kendime gelmeme yetmişti. Elinden çikolatayı alırken birbirine değen parmaklarımız ile hızla geriye çekildim. Şu anda tam bir paranoyak gibi davranıyordum. Sadece bilmediğim duyguların bedenime yaptığı ters etkiden kaynaklıydı.

"Teşekkürler, gerek yoktu aslında."

Gülümsedi. Hali hazırda zaten çekik olan gözlerinin güldüğünde biraz daha kaybolmasıyla içime ılık ılık bir şeylerin aktığını hissettim. Bu hiç iyi değildi gerçekten.

"Öyle şey olur mu? Sen olmasan kedimi kaybedebilirdim."

İki gün önce köpeklerin saldırısından kurtardığım küçük kedinin sahibi Emir olması eskisi kadar şaşırtmasa da hayatın, bir şekilde bizi bir araya getirmek için tüm kozunu oynaması şaşırtıyordu. Bu dudaklarımda küçük bir tebessüme neden oldu. Hiç istifimi bozmadan etrafta gezdirdiğim yeşil gözlerimi bana tezat olan mavi gözlerine çıkarttım.

"İyileştiği zaman ziyaretine gelmek isterim."

"Tabii ki sonuçta kahramanı ile tanışmalı."

Sadece kafamı salladığım da bir süre sessizce birbirimize baktık lakin içimde beliren rahatsız edici hisle elimdeki çikolatayı biraz sıktığımın bile farkına varamadım. Sanırım mutluluk sürem dolmuş ve hiçliğim beni geri çağırıyordu. Zaten bu sırada sınıfa öğretmenin girmesiyle ikimiz de sıralarımıza giderken,oturduğum da kafamı direkt sıraya koyup uyumaya başladım. Hayat, yeterince yoruyorken üstüne yetmezmiş gibi sabahın nurunda okula geliyor akşamın seherinde de eve gitmeye çalışıyor olmak, yorucuydu.

π

"Çiçek hadi kalk." Uykum ayılmış olmasına rağmen kalkmak istemedim. Üzerimde ölü toprağı vardı.

"Çiçek kime diyorum. Okul bitti."

İşte bu iki kelime kalkmama yetti de arttı bile. Kafamı kaldırdığım da hemen tepemde dikili duran Ayşegül'e kısa bir bakış atarak sıradan kalktım. Sınıfta bir kaç kişi varken benim gözüm tek bir kişiyi aradı...Emir'i.