de ontdekking

gefaald.

Pov: Robin

'zeg maar dag tegen uwe kleine' en met die woorden schoot hij. 'NEEEEE!!!!' riep ik. ik was nog niet eens vader maar had nu al gefaald in het beschermen van de kleine. Inmiddels had Floor Luc al in een houd greep en zijn wapen weg gegooid. Er was ook al versterking onderweg maar mij maakte het allemaal niks meer uit. Het enige wat me nog kon schelen waren Femke en de kleine. Verlamt door angst stond ik daar. In mijn hooft was ik al bij Femke en was ik al bezig met de wonde. Maar in de realiteit stond ik nog steeds stil....  ik werd uit mijn gedachte gehaald door Femke die me zachtjes riep 'Robin' was alles wat ze zei. 'ja...ja ik ben ier e. Alles komt goe da beloof ik u' zei ik terwijl ik naast haar ging zitten en wat verdwaalde lokken uit haar gezicht wreef. ik keek naar de wond op de zijkant van haar buik. Het bloedde hard maar ik deed mijn best om het Femke niet te laten zien. Ik gaf wel tegen druk op de wond maar ook niet te hard omdat ik bang was dat ik de baby iets aan deed. 'robin?' hoorde ik Femke zwakjes zeggen. 'hmm....ja ik ben ier e alles komt goe' zei ik. 'robin ik hou van u onthoud da' zei ze steeds zwakker. 'moh da weet ik toch en ik hou ook mega veel u e' zei ik. geen reactie. 'femke?' zei ik en tikte zachtjes op haar wang. Inmiddels had Floor Luc in de auto gezet en daarna de wonde van mij overgenomen. 'femke?!  FEMKE?!' zei ik steeds meer in paniek. 'FUCK' riep ik. 'komaan fem hou vol' zei ik nog voor dat ik naar buiten rende om te gaan kijken waar de ambulance bleef.

~beetje terug in de tijd. Toen ze Koen en Tineke hadden gevonden~

Pov: Emma

'tineke?' fluisterde ik en deed een gebaar dat je moest komen. Ik legde mijn hand op haar schouder om haar veilig naar buiten te begeleiden. Vince deed precies het zelfde bij Koen.  Toen we buiten stonden kon ik het niet laten om Tineke een snelle knuffel te geven. 'ik heb u zo gemist' fluisterde ik toen ik haar eindelijk weer vast had. Tineke was echt een soort tweede mama voor mij. Maar ons momentje duurde niet lag. Iedereen schrok op van een schot gevolgd door Robin die nog nooit zo hard 'NEEEEE!!!!' riep. 'koen, tineke de auto in.' ze keken Vince en mij beide met een beetje schrik aan. 'kom' zei ik en liep voor ze uit. Vince liep achter de aan met zijn wapen klaar zodat er niet hopelijk geen ongelukken waren gebeurd of er een laten te gebeuren. Maar niks bleek minder waar. Toen we met z'n vieren in de auto zaten zagen we de Robin naar buiten renen. Hij had gehuild dat was duidelijk te zien. Waarschijnlijk was er dus iets met Femke gebeurd. Ze betekend alles voor hem en hij huilt bijna nooit. Behalve als het over Femke gaat....Ik wou zo graag gaan kijken maar het was de taak van mij en Vince om Koen en Tineke te beschermen. 

Pov: Koen. 

Ik zat naast Tineke op de achterbank. Er was zo veel gebeurd op zo een korte tijd.. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Tineke die zachtjes begin te snikken. 'shhhh kom hier' zei ik en deed mijn armen open als teken voor een knuffel. Ze gaf gelijk toe en kroop tegen me aan. Ik zag Vince achterom naar Emma kijken die schuin achter hem zat. Ze glimlachte allebei zachtjes. Ik denk als bevestiging zo van 'die twee hebben iets'. Veel aandacht schonk ik er niet aan. Ik lette vooral op Tineke. Ik denk dat het ontlading was van dit alles. Ik daar in tegen besefte alles nog niet zo goed. 

Pov: Vince

niemand wist echt hoelang we al in de auto zaten maar het voelde als uren. Uiteindelijk zagen we hoe Floor samen met Stan Luc in een houd greep hadden, naar de auto begeleiden en weg reden. Vlak daarna kregen we door de porto te horen dat de kust veilig was en we uit de auto konden. 'Koen, Tineke jullie moetten wel blijven zitten....  Maar we kunnen jullie vertrouwen dat jullie nergens heen gaan toch?' Vroeg Emma. ze knikte beide. 'oke dan komen wij zo terug' Weer knikte ze beide. Toen we aankwamen bij het huis zagen we Robin hysterisch huilen en Femke bewusteloos op een brancard liggen. Ik liep gelijk naar Robin toe en wou iets tegen hem zegen maar hij was me voor 'ik heb gefaald vince. De kleine is er nog niet eens en ik heb het nu al verpest' zei hij snikkend. 'ma nee daar kon jij toch helemaal niks aan doen' antwoorde ik. Hij wou iets terug zegen maar een ambulancier riep hem om te komen omdat ze gingen. Ik wou nog antwoorden maar ik wist niet goed wat. Ik zag hoe Robin de ambulance in renden en ze weg reden. Ondertussen was Emma ook al een het huilen. Ik liep naar haar toe om haar te trosten. 'kom hier se' zei ik en gaf haar een knuffel. We stonden daar voor een tijdje. van het moment dat ik haar tegen me aan voelde werden er duizenden vlinders wakker. Ik vind haar al zo lang zo leuk maar ik durf het niet te zeggen. Ik wil gewoon niet verpesten wat we hebben. Ik wil haar echt niet kwijt.... Toen we loste keken we elkaar in de ogen. Evan was ik verdronken in die prachtige ogen van haar. Ze zijn zo perfect. Alles aan haar is gewoon perfect.

A/N

sorry sorry sorryyyy dat het zo lang duurde. Ik had examens en was op vakentie maar EINDELIJK een nieu deel WHOOP WHOOP. ik hoop dat het goe is en don't forget

love y'all 

lotte Xx