de ontdekking

vermist

Pov: Femke

'Fem wakker worden' hoorde ik en opende langzaam mijn ogen. Natuurlijk was het Robin die het zei maar alsnog. iedere keer dat ik naast hem wakker word besef ik me weer hoe veel geluk ik wel niet met hem heb. ik keek op mijn telefoon. 'shit het is al 9 uur we zijn te laat' zei ik in paniek. 'rustig liefje we moetten pas om half 10 op kantoor zijn van de chef.' 'ah ja das waar ook.' zei ik opgelucht. 'komt ge zo? ik ga vast naar beneden.' zei Robin. Daarna gaf hij me een kusje op mijn hooft en liep naar benden. We mogen vandaag later komen omdat ik de afgelopen week ziek ben geweest. En ik ben niet snel ziek. We waren daarom ook naar de dokter gegaan en daar hebben we het beste nieuws ooit gekregen. We krijgen een kleintje. Dat was al mijn droom sinds ik een klein meisje was. Robin was zo blij. Hij begon zelfs te wenen! En Robin weent bijna nooit. We hadden besloten om het nog niet te vertellen op kantoor. Dat doen we morgen bij de ochtend briefing. Maar goed genoeg getreuzeld. We moetten gaan werken.

Pov: Robin

toen we op kantoor aan kwamen hing er een rare sfeer. Iedereen was aan het werk zonder op te kijken. Raar. 'goeeeedemorge' zei ik. Weer geen reactie. Ik keek Femke met een vragende blik aan. Ze deed een blik van 'ik weet het ook niet' Ik haalde mijn schouders op en liep naar de bureau van Emma. 'zeg weet jij wat er aan de hand is?' vroeg ik. ze keek niet eens op maar antwoorde 'tineke is vermist maar ga naar de chef die zal jullie brieven' de woorden kwamen langzaam binnen. Tineke..Vermist? maar nog voor ik antwoord kon geven riep de chef. 'ah Femke en Robin goed dat jullie er zijn kom maar' zei hij en deed een teken dat wij naar zijn bureau moesten komen. Femke en ik liepen braaf naar binnen. 'zet jullie' zei de chef en we gingen zitten. 'goed als eerst Femke hoe gaat het nu?' begon hij. 'het gaat veel beter danku' antwoorde ze. 'hebben jullie al enig idee wat het was?' vroeg hij. Femke keek me vragen aan en ik knikte bevestigend. 'oke we waren van plan om dees morgen pas et vertellen maar' begon ze en legde vervolgens haar handen op haar buik. even keek de chef ons niet begrijpend aan maar ineens veranderde zijn gezichtsuitdrukking. 'is t echt?' vroeg hij verbaast. We knikte. 'maar niks zeggen he' zei ik. 'ja ja komt goed hoor' antwoorde hij. even was hij vergeten waarom we hier zaten. 'goed..waarom ik jullie hier heb geroepen. Jullie hebben het waarschijnlijk als gehoord maar.. Tineke is vermist' Ik wist het al maar Femke duidelijk nog niet want de tranen sprongen in haar ogen. Ik legde mijn hand op haar been en maakte kleine rondjes met mijn duim. 'we vinden haar wel se' zei ik zegen haar. ze knikt maar was niet echt overtuigd. 'jullie mogen gaan, iedereen is al bezig met de zaak van Tineke dus jullie kunnen op patrouille' We knikte en liepen naar buiten.

Pov: Vince

Iedereen maakt zich zorgen om Tineke. Er hing een nare sfeer in kantoor. Normaal gezien had iedereen wel dingen te doen en zelfs als het mega druk was keken ze wel op of haalde ze koffie. Maar nu niet. Niemand keek ook maar een keer op. Emma al helemaal niet. Ze was al uren aan een stuk hevig bezig zonder ook maar een keer op te kijken. Ik liep naar haar toe en vroeg 'Emma komt ge?' 'huh' antwoorde ze. 'komt ge mee broodjes halen t is pauze' zei ik. 'nee ga jij maar ik ben bezig' zei ze zonder ook maar op te kijken. 'emma' zei ik en draaide haar stoel om zodat ze me aan keek. 'vince ik moet echt door' zei ze en probeerde om terug te draaien. 'nee emma je bent al uren bezig kom' zei ik en trok haar van haar stoel zodat ze wel mee moest komen. Ze zuchtte maar liep da toch achter me aan. We gingen langs bij de rest om hun bestelling op te nemen en daarna gingen we wel echt weg. Onderweg zat emma alleen maar naar buiten te kijken. Normaal gesproken praten we over van alles en nog wat maar nu niet. Niks. Ik maak me echt zorgen. Ik wil haar zo graag helpen. Geruststellen. Maar ik weet niet hoe. Uiteindelijk besloot in om mijn hand op haar been te leggen. En ja hoor. Daar kwamen ze weer. Duizenden vlinders werden wakker. Ik vind haar al zo lang leuk maar ik weet gewoon niet hoe ik het moet zeggen. Ik wil haar echt niet kwijt.