Koş, saklan, gerçeği gizle ama asla babana itaatsizlik etme!
Hayatı boyunca prangalarıyla birlikte yaşayan Aleda İren özgürlüğüne kavuşmayı bekleyen bir kelebekti. Özgürlüğüne kavuştuğunu düşündüğü an darbeyi yedi. Tepetaklak olan hayatının bir dah...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Başlama tarihinizi buraya bırakabilirsiniz...
Yazım hatalarını gördüğünüzde o paragrafta belirtin lütfen.
Bölüm sonuna uğrayın lütfen 🥹
𝐁𝐨̈𝐥𝐮̈𝐦 𝐈 ~ 𝐄𝐯𝐥𝐢𝐥𝐢𝐤 ~~~~~~~~~~~~~~~
Kendimi tımarhaneden kaçmış, ilaçlarını reddeden ve deli olduğunu bildiği halde bu durumdan zevk alan insanlar gibi hissediyordum.
Ruhsuz ve dengesiz...
Bunun sebebi elbette ki bende yoktu. Delirdiğimin farkındaydım. Ucu bucağı belli olmayan okyanusta, kum tanesi aramaktı benimkisi. Burada bile kendimle çelişiyordum. Benim çelişkim onların zaferiydi. Dengesizliğim ise insanların umut aşılıyordu.
Belki de ölmem için gün sayıyorlardı. Nasıl olsa işe yaramaz, eve beş kuruş para getirmez aptalın tekiydim. Sahi hiç mi sevilmeye layık yanım yoktu? Bir kişi bile beni bu sevgiye hak görmemiş miydi?
Kendi halime kıkırdadım. Yoktu tabii ki de. Babasının sevmediği, ailesinin yok saydığı bir kızı elin adamı mı sevecekti.
Küçüklüğümde sokağa her indiğimde çocuklar bir anda kaçışmaya başlardı. Anneleri onların benimle oynamalarını istemiyorlardı. Bunun sorumlusu da babamdı. Evde her gün kavga çıktığı için insanlar pekala bizden korkuyordu.
Düzgün bir ailede yetişmemişseniz eğer iyi olma ihtimaliniz yoktur insanların gözünde. Siz şimdiden bir suç makinesi olmuş ve etrafa kötülük saçıyorsunuz. Kimse sizi tanımak adına o şansı tanımayacaktır.
Evet, canım babam; dünümü, bugünümü, geçmişimi ve geleceğimi mahveden insan.
Ve ben; geçmişinin gölgesinden bir türlü kaçamamış o kızım.
Yatağımın üzerinde duran katlanmayı bekleyen çamaşırlara tiksinen bir ifadeyle baktım. Oldum olası iş yapmaktan nefret etmiştim. İnatla bununla sınıyorlardı üstüne. Evin tüm çamaşırlarını katlamak bana düşmüştü. Hizmetçiden farkım yoktu. Onların gözünde buydum işte.
Evlat değil, para harcamak zorunda kaldıkları bir çalışandım.
" Aleda, daha işin bitmedi mi? Ütüler de yapılacak." Tam o an beni yetiştiren, evin hizmetlisi Meral abla kapı pervazında durmuş bana bakıyordu. Annemin dediğini o da duymuştu.
" Ben hallederim kızım. Sen işini bitir. Annenden azar işitme." Başımı iki yana sallayıp atleti elime alarak katlamaya başladım.
" Boşuna uğraşma abla. Sen ne dersen de benden bilecek. Bunu yaptıktan sonra onu da yaparım. Git hadi... Benimle konuştuğunu görmesin." Bir de bu vardı tabii. Bu evde hiçkimsenin benimle konuşma izni yoktu. Çok acil olmadıkça yüzüme bile bakmaları yasaktı.
