"ဘာ ... နင်ဘာပြောလိုက်တယ် ...ဖြူလေး!"
"ငါ ... ငါ ဦးရဲ့ အချစ်ကို လက်ခံလိုက်ပြီ"
"ဟာကွာ ...ဖြူလေး ရာ ... အဲ့အဖိုးကြီးက နင့်အဖေလောက် ရှိနေပြီဆိုတာ နင်မသိဘူးလား?"
"အင့် ...သိတယ်"
"အဲ့ဆို ...ငါကရော ...ငါကရောလို့ ... နင်မို့လုပ်ရက်တယ်ဖြူလေးရာ ...ငါ့ကို နဲနဲလေးတောင် မသနားဘူးလား...ဟင်!"
"နင်လုပ်ရက်တယ် ..ဖြူလေးရာ....ဟာကွာ"
အကြိမ် ၁ ထောင်မက စောက်အသည်းကွဲခဲ့တဲ့ ဒီနွားက ဒီတခါ မျက်ရည်တွေပါ ကျလို့ ...
"ပြွတ် ... မငိုပါနဲ့ ..ပြွတ် ...ပြွတ် .... ငါတို့ ဒီအတိုင်းလေး အမြဲတမ်း အတူရှိသွားလို့ ရတာပဲလေ ... ငါ ဦးကို လက်ခံလိုက်ပေမယ့် ...နင့်ကို မထားခဲ့ပါဘူးဟာ ..ပြွတ်"
"အွန့် ....ပြွတ် ....ပြွတ်...ပြွတ်!"
"အင်း ...နင် ငါ့ကို ပစ်မထားခဲ့ ရဘူးနော် ... နင် ဘယ်သူနဲ့ တွဲတွဲ ..ငါတို့ အမြဲဒီလိုနေကြမယ်နော် ..ငါက နင်မရှိရင် မဖြစ်လို့ ..ငါ့ကို မထားသွားရဘူးနော် ..ပြွတ်...ပြွတ်!"
"အွန်း ..."
"ပြွတ် ..ပြွတ် ..ဒီနှုတ်ခမ်းတွေက ငါလဲပိုင်တယ်နော် ...ပြွတ် ...ရွှတ် ..ပြွတ် ...ဒီနို့တွေကလဲ ငါနဲ့ ဆိုင်ပြီး ..ရှလူး ..ပြွတ် ...ပလပ်...ပြက် ..ဒီ စောက်ဖုတ်ကြီးကလဲ ငါ့လီးကြီး အဝင်အထွက်လုပ်လို့ရတဲ့ နေရာပဲနော် ...ပြွတ်! ...ပြွတ်!"
"အင့် ...အား! ...ဟုတ်တယ် ...ငါ့တကိုယ်လုံးကို နင်ပိုင်တယ် ...အာ့ .... နင်ပိုင်တဲ့ အရာတွေမို့ ..နင့်စိတ်ကြိုက် ချယ်လှယ်လို့ရတယ် ....အင့် ....အာ့!"
"ပြွတ် ...ပြွတ် ...ရွှတ် ...ရှူး ....ပြွတ်"
"အာ့...အာ့ ...ရန် ..ရန်နောင်"
"အာ့ ..နင်သိလား ...ငါ့လီးကြီးက နင်စောက်ဖုတ်ကြီး မရှိပဲ မနေနိုင်တော့ဘူး ...ပြွတ် ...ပြွတ်...ဒီနို့ကြီးတွေ မစို့ရတော့ရင် ရူးသွားနိုင်တယ် ...ပြွတ်...ပြွတ်"
ဖြူ့စောက်ပက်အမြှောင်းကြားထဲကို လီးကြီးနဲ့ ေရှ့ထိုးေနာက်ငင် ပွတ်နေကာ နို့တွေကို တပြွတ်ပြွတ်စို့၍ သူ့ခံစားချက်တွေကို ရင်ဖွင့်နေတဲ့ ရန်နောင် ..
