Biliyorum çok uzun zaman oldu ama yeniden buradayım. Nedenini sormayın bende bilmiyorum.
Çok özledim böyle yazmayı. Sizinle sohbet etmek iyi oluyor. Ne yalan söyleyeyim bu kadar okunmasını beklemiyordum. 24 kişi hemde.
Olmazsa olmazımız konuya pat diye gireceğim yine.
Bu aralar çok garip hissediyorum. Sadece hissetmiyorum. Yaşıyorum resmen. Tüm gün başım ağrıyor, midem bulanıyor ve sürekli karamsar düşünüyorum.
Bunun dışında sık sık gerçeklik ve hayal arasında gibiyim. Biliyorum kulağa mantıksız geliyor ama öyle. Bir an gerçekten yaşadığımı farkediyorum ve etraf daha gerçekçi ve ürkünç geliyor. Sonra hemen normale dönüyorum. Bu defalarca kez tekrarlanıyor ve gerçekten rahatsız edici.
Sesler ne zamandan beri bu kadar rahatsız etti ki?.. Mesela bugün deneme sınavımız vardı. Normal olarak herkes sessizdi. Ve bir anda o kadar canım yandı ki o sessizlik yüzünden. Kulaklarımı kapatıp çığlık atmak istedim. Zaten soruları da çözemedim.
Kendimi tamamen kitaplara vermeye başladım. Sürekli yazmak ve okumak istiyorum. Öğle arasında oyun oynamak veya yemek yemek yerine tamamen kitap okuyorum. Bazen bu durum derslerde de oluyor.
Herşeyi geçtim. Karamsar düşünceler mahvediyor beni. Zaten olan anksyetem tetikleniyor iyice. Sürekli ölür müyüm düşüncesi, biri ölür mü?.. Sürekli bir ölüm. Boğuluyorum artık bu düşüncelerle.
Aslında şuan birşey olabilir mi diye düşünüyorum. Bu olayı anlatmalıyım.
Kardeşimi spor kursu için götürmüştüm. Akşam 8 de çıkıyordu. Biraz uzak bir yer. Kocaeli'de yaşıyorsanız bilirsiniz. Otobüsler halk otobüsü (küçük otobüs) ve belediye otobüsü (ibb otobüsü gibi) diye iki çeşitli. Ben kardeşimle küçük otobüse bindim. Önde şoför koltuğunun çaprazındaydık ama baya öndeydik. Kardeşimi oturttum bende ayakta tutundum bir yere. Şoför bir anda hızlı gitmeye başladı ve yavaşlamadı. Baktığımda adamın frene sürekli bastığını gördüm. Fren tutmuyordu. Ben aceleyle kardeşimi bir elimle tuttum. Karşıda durakta durmuş bir belediye otobüsü vardı. Şoför sonda tüm gücüyle bastı frene. Ama çarpmaktan kurtulamadık. Önde olduğumuz için kardeşimle ben düştük. Sonuç olarak otobüsün ön tarafı yok gibiydi.
Bir iki hafta öncesiydi bu. O gün şaşırtıcı bir şekilde titremedim bile. Etrafta burnu kanayanlar, öksürük krizine girenler vardı. Ama ben sakince bekliyordum. Sanki hergün olan birşeymiş gibi. Daha sonra kardeşim daha korkmasın diye aktarmayı beklemeden başka bir otobüsle eve gittik.
Psikolojim o kadar garip ve dengesizki belkide buna vermediğim tepkiyi bana bu yolla verdiriyordur. Çünkü genelde otobüse bindiğimde oluyor bunlar. Bir çeşit tramva gibi.
Çok konuştum yine. İçimi dökmüş oldum biraz. Bu arada reklam gibi olmasın ama aklımda çok iyi bir kitap fikri var. Bts üyeleriyle yapmayı düşünüyorum.
Gitmeden önce günün şarkısı🎵🎧
Bts~Young Forever
Bu şarkıyı dinlerken yazdım.
Bunu okuyan insan, çok değerlisinn💐❤
