Göremiyordu.
Dünya'nın nasıl bir yer olduğunu en önemlisi ise gerçekleri göremiyordu.Diğer insanların ona yaptıklarını ve o saf kalbiyle onlara inandığı için insanlanlardan nefret ediyordu.
Biri bunları tatmak için diğeriyse kaçmak için çabalıyordu.
Başarabildikleri anı görmek için elinden geleni yapıyorlardı.
Engeller onları durdurmaya çalışsa bile ayağa kalkacaklarını inanıyorlardı.
Ama ne yaparlarsa yapsınlar eğer kaderleri buysa ona boyun eğmek zorunlardı.
-
Genç gitarıyla beraber yarı zaman çalıştığı kütüphaneye gidiyordu.Ne kadar yanında gürültülü bir eşya getirsede sessiz olması gerekiyordu.
Kapıyı açıp okulda tek bildiği oda olan kütüphaneye gitti.Ondan önce çalışan adama görüşürüz deyip masaya yerleşti.Gitarını yana koyup açık olan bilgisayara baktı.
Kitabı zamanında vermeyenlerin adları almaya başladı ya ücret ödeyecekti yada bir hafta içerinde kitabı getirecekti.Okul kuralları böyle ilerliyordu.
Adlarla işi bittiğinde kitaplığa geçti.Karışmış kitapları düzenlemesi gerekiyordu.
Kulaklığı takıp sevdiği parçalardan birini açtı böylece kitap düzenlemesi başlamıştı.
Kimsenin olmamasıyla beraber ufak heraketlerle dans da ediyordu.Bir kitabı eline alıp eski düzenine geri koyana kadar belkide beş dakikasını alıyordu ama olsun bunu eğlenerek yapıyordu.
Telefonuna gelen bir kaç bildirimle telefonunu eline alıp baktı ve en çok iğrendiği kişiden mesaj gelmesiyle yüzü buruştu.
Babam
Okula gitmemişsin
ne halt yiyorsun yine
Eve erken gel büyükannen geldi.
Telefonu geri cebine koydu.Böyle mesajları sık sık görüyordu ve her zaman olduğu gibi canı acıyor ve üzülüyordu.
Babası annesini aldatıyordu ve anneside buna göz yumuyordu ve yine neden?
Çünkü güzeller güzeli annesini sanki sadece ülkede babası sevebilecekti.Annesi hoş,güzel ve tatlı bir kadındı ve asla böyle bir adamı haketmiyordu ama anneside son zamanlarda kötüleşmişti.Her iki açıdanda.
Ailesi aslında iyi para kazanıyordu.Annesi moda tasarımı dersi veriyor babasıda avukattı.
Yarı zamanlı iş ise kaçışıydı.Biriktirdiği parayla ülkeden kaçacaktı.Ailesinden para isteyemez anlarlar ve vermezlerdi ama kendisi habersiz çalışıp kazanırsa kesinlikle kaçabilirdi.Babası zaten peşine düşmezdi.Annesi ise ağlardı ama o da sondaran ağlamalarını durdururdu.Kendisi unutulur hale gelirdi.Hatta bu son zamanlara göre bakarsak ağladığını bile düşünmezdi.
Sadece kaçışını düşünmeliydi.Hesaplamalarına göre yaklaşık beş ay vardı.Yani birinci dönem sonu kaçar sonrada internette ayarladığı minik evine gidebilirdi.Nede olsa minikti ve lüks bir şeyde değildi bu yüzden bir buçuk sene çalışsa buradan gidiyordu ve gitme zamanıda azalmıştı.
Tabi ki bu aldığı maaşa göreydi.Liseli olduğu için insanlar ona haksızlık ediyordu.Yinede ses çıkarmıyordu.Daha berbat bir iş yapabilirdi.
Çöküşteykende hedefini düşünüyordu böylece biraz da olsa morali yerine geliyor yüzünde ufak bir gülümseme yer ediniyordu.
Bir anda kulaklığının çekilmesi ile arkasına döndü.Bu okulda onunla tek sık sık iletişim kuran çocuğu görünce gülümsedi.
"Selam Yeonjun"
