Uçurum

2.Bölüm "Eve Dönüş Yolu Yok"

Yine arka sokaklarda ilerliyordum.Ara sokakları severim çünkü o sessizliği,ıssızlığı,karanlıkta ortaya çıkan o gizemli havası çok hoşuma gidiyor.Bir yandan da sevmem çünkü herkesin boş olarak gördüğü o sokaklarda ben gezerken çok şey görüyorum.Anılar,kavgalar,sohbetler...Herşey gözümde canlanıyor.

"Geç kaldım." diye düşündüm;16.52.Hızlı hızlı yürürken birinin beni takip ettiğini hissettim.Arkamdan ayak sesleri geliyordu.Ara sıra arkama bakarak adımlarımı biraz daha hızlandırdım.Bir kere daha arkama döndüm ve "Bööö!" diye ses geldi.Hızla yerimden sıçradım ve arkamdaki kişiye baktım.Bilin bakalım kim?Tabiiki Mercan.Tam küfür edecekken ailemin yasakladığı hatırlayıp sustum.Mercan gülmeye başladı.
"Yüz ifadeni görmen lazımdı,Leyaly." diyerek güldü Mercan.
"Susar mısın?Aklım çıktı senin yüzünden." dedim elimi kalbimin üzerine koyarak.
"Tamam tamam,kızma." dedi Mercan.
"Sen beni nereden buldun?"
"Annen merak etmiş."
"Inanmam.Yalan söyleme Mercany."
"Söylemiyorum.Cps'den konumunu söyledi ve yanına gitmemi istedi."
"Şimdi mi aklına gelmiş saatlerdir evde olmadığım?"
"Boşver Leyaly.Annenin klasik tavırları işte.Aykal'dan sonra başka biri ile konuşmana ya da buluşmana karşı."
"Seninle arkadaş kakmam konusunda bile zor ikna ettim."
Sadece sıkıntı içerisinde başını aşağı yukarı salladı.Şu an yalnız kalmak istiyordum ama bu saatten sonra Mercan beni bırakmazdı.Mecbur bu seferlik katlanacaktım.

"Tamam şimdi iznin olursa psikolog randevuma gideceğim."
"Peki,iyi şanslar."

Bu konuda asla beni zorlamadı.Ne istiyorsam,neye karar vermişsem onun arkasında durdu.Mercan'ı arkada bırakarak psikolog randevuma gittim.Kapıyı çaldım,Nursema Hanım'ın asistanı Ali Bey açtı.Halimi hatrımı sordu aramızda küçük bir sohbet geçti.Sonra Nursema Hanım'ın odasına çıktım.Oturmuş beni bekliyordu.Beni görünce ayağa kalktı ve sarıldık.Karşısındaki sandalyeye oturdum.
"Nasılsın Leyal?"
"Nasıl olayım Nursema Hanım?Aynıyım işte."
"Yok mu duygularında bir değişiklik?"
"Hayır,hala onu bekliyorum."
Sessizlik oldu.Anladım ki konuşmaya benim başlamamı bekliyordu.Cevap veremedim.Çünkü artık söyleyecek bir şeyim kalmamıştı.Anlatacak gücüm kalmamıştı.Sadece sessizlik ve yalnızlık istiyordum.Kendimi sadece sessizlik ve yalnızlıkta huzurlu hissediyordum.

"Anlatacak gücüm kalmadı artık." dedim çaresiz bir ses tonuyla.
"Ama biliyorsun ki anlatmak iyi gelecek."
"Biliyorum."
"Ee,nereden başlayalım?"
"Bugün..."dedim biraz sessizce."Bugün o sokaktan geçtim."

11 Yıl Önce
"Ya Aykal dur çok yoruldum."
Deli gibi koşuyorduk.Yine beni gıcık etmeye çalışıyordu ve bende ondan kaçıyordum.Bir bank bulunca pes edip oturdum.Gelip yanıma oturdu.Onu izlemeye başladım.Kulağının arkasından inatla çıkan perçemleri,dağılmış saçları onu tatlı gösteriyordu.Alnından akan ter damlaları,o öpülesi dudakları ise onu çekici gösteriyordu.Onu izlediğimi fark edince o da beni izlenen başladı.
"Yoruldun mu?"
"Hemde çok."dedim başımı onun omzuna koyarken.
"Biraz dinlen sonra devam ederiz."dedi sırıtarak.
Başımı omzundan kaldırdım ve şaşkın bir şekilde ona baktım.Kahkaha attı ve beni de güldürmeyi başardı.Ayağa kalktım ve koluna vurdum.Kalktı ve yine koşmaya başladık.
Şimdiki Zaman
"Anılar peşimi bırakmıyor.O benim evim gibiydi.Bana her baktığında,bana güldüğünde,benimle temas kurduğunda evimde gibi hissediyordum."

"Evler hakkında ne düşünüyorsun?" dedi yine defterine birşeyler yazarken.

"Evler,kaldığın yer değil,huzur bulduğun yerlerdir.Ben artık o evde huzur bulmuyorum aksine üşüyorum.Hayatımda huzur denen şey kalmadı."

"Yeni bir evin olur mu peki?" dedi gözlerimin derinliklerine bakarken.

"Eve dönüş yolu yok."