15 yaşındaydım herşeyin farkına varmıştım. Geç olmuştu ama olsun anlamış olmam benim en büyük kazancımdı ..
Okadar pislik bir insan olmuştumki insanlara kötü şeyler yapmaya canlarını yakamaya başlamıştım . Ne aşk kalmıştı içimde nede hüzün artık intikam duygusu bürümüştü gözlerimi öldürmeye meğilliydim adeta yapamadım ama allah kahretsinki yapamadım içimde vardı ama beceremedim zarar veremedim çünkü ben kötü biri değildim . Semra tam bir pislikti dost gibi görünüp düşman oluyordu resmen beni seviyor gibiydi yada ben saftım beril de öyleydi sevgilisiyle aramda bişey olduğunu düşünürdü hep benim kimsede gözüm yoktu aslında hep kavga ederdik kendi içimizde barışırdık arkamdan söledikleri düşündükleri hiç gitmiyor aklımdan okadar konuşup bide yüzüme gülüyorlardı öldürmemek için zor tutuyordum kendimi aşırı sinirli biriydim bu benim işimi çok zorlaştırıyordu kendimi kontrol etmem gittikçe zor bir hale geliyordu . Öyle böyle derken geldim 17 yaşıma ve artık öfkemi kontrol edemicek kadar zayıf düşmüştüm kendimle baş edemiyordum artık sağlam kafayla düşündüm ve artık intikam vakti gelmişti ...
