Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Uzun sarısaçlarıvardı bir de.
...
"Uzatmaya gerek yok Dowoon. Bu konu burda kapansın. Sen işine bak biz de işimize bakalım." Chan sakince konuştuktan sonra ellerini ceplerine sokarak salonun çıkışına doğru ilerledi. Dowoon yumruğunu sıkarak o çıkana kadar kaşları çatık bir şekilde onu izledi. Chan salondan çıkınca duvardan atladım ve öfkeden ısısı artan vücudunu kolundan tutarak kendime doğru çevirdim. Gözleri beni bulunca sıkıntılı bir nefes verdi.
"Önemli değil ha?" dün söylediğine gönderme yaparken tek kaşımı havaya kaldırdım. Ofladı ve yavaşça ellerimden kurtularak atladığı duvara geri oturdu.
"Seni bu hale getirecek ne yaptı bu piçler!" dalgaya vurarak sorduğum soruya karşılık biraz önce oturduğum yanını patpatladı. "Otur. Anlatacağım." Sakince az önce kalktığım yere oturdum. "Dökül bakalım." elimle acele et işareti yaparken bir dizimi kıvırarak soğuk duvarın üzerine yan yatırdım ve vücudumu tamamen ona çevirdim. Normalde bu kadar istekli olmazdım ama dünden beri olanlar bunu yapmamı sağlıyordu. Ortada nelerin döndüğünü merak ediyordum.
Diğer ayağım hala duvardan sarkarken ileri geri sallanıyordu.
"Hyunjin'in basketbol takımında olduğunu biliyorsundur." başımla onu onayladım. Bunu bilmeyen yoktur herhalde. Spor salonunda ve okulun arka bahçesinde sürekli basketbol maçları yaparlardı. İşsiz olduğum için ve istisnasız bütün derslerde uyuduğumdan hatta onun da yetmeyip bulduğum her fırsatta spor salonuna sıvışıp uyuduğumdan eve erken gitmek istemiyordum. Başka bir işim de olmadığından nerdeyse bütün okulun yaptığı gibi ben de onların maçlarını izlerdim. Okulun bütününü de erkeklere özlellikle de şu okulun serseri tipli havalı çocuklarına ağzının suyunu akıtan ve rezil olma duygusu olmasa üstüne atlayıp çocuğu sömürecek kafam kadar tırnak takıp bir gramlık beyne sahip olan kızlar oluşturuyordu. Gerçi yeteri kadar gözleriyle sömürüyorlardı. Belki de onları suçlamamalıydım. Maçta hayvan gibi terleyip üzerindeki tişörtleri ya da basketbol formalarını hiç düşünmeden çıkaran okulun kızlarının hormonlarını besleyen yüce gönüllü okulumuzun biricik basketbol oyuncuları da en az onlar kadar suçluydu.
