Varlık İçinde Yokluk

.

~ Gilded Lily-Cults

Varlığın içinde yokluk,nasıl hissettirir insana?Yanınızda sayısız insan,sayısız dost var ancak yapayalnızsınız.Hangisi daha ağırdır?Kalabalığın içinde yapayalnız olmak mı?Fiziken yalnız olup ruhen kalabalık bir çevreye sahip olmak mı?

18 yaşında anladım bir sürü dostumun yanında yapayalnız olduğumu.Dertlerimi anlatmayı sevmezdim.Hep dinlerdim karşımdakini.Psikologmuşum,sanki bir başkasının derdini dinleyip yardımcı olursam kendi derdimi unuturmuşum sanmışım.Olmuyormuş.

Kötü gün dostuymuşum aslında ben.Herkes anlatırmış bana derdini ancak asla sormazlarmış gerçek manada 'İyi misin?' diye.Kendi dertleri varken karşısındakini dinlemek zor gelirmiş.Haklılarmış da tabiki.Ben mi sorunluymuşum yoksa onlar mı beni önemsemiyolar acaba diye düşünürmüşüm.Bulamazmışım sorularıma cevap.

Yıllardır kafamı huzurla yatağa koyup uyuyamadığım o evde olanları kimse bilmezmiş.Eh,bu da çok normalmiş tabiki!Anlatmazmışım ki kimseye.Anlatsam bile karşımdaki insanın derdi daha önemli gelirmiş.Kimse gerçekten dinlemezmiş beni.

Çok güzel arkadaşlıklar edindim lisede.Hepsi de çok huzurlu hissettirdi,yeri geldi derdimi unutturdu bana.Sonra zaman geçti.İnsanlar dertlerini paylaşmaya başladı.Dostsanız hem iyi hem kötü gün dostu olmalısınız,değil mi?Dinlersiniz dertleri,sorunları.Yardımcı olmaya çalışırsınız elinizden geldiğince.Peki,sadece kötü gün dostu gerçekten dost mudur?Yoksa derdinizi anlatıp geçebiliceğiniz bir psikolog mudur?

Bazı insanlar oldu ki;o benim en yakınım,hem iyi hem de kötü gün dostuyuz dediğim ancak başta iyi olsa bile sonrasında aramızda iyi gün kalmadığını ve sadece kötü gün dostu olduğumuzu anladım.Tabiki anlatmalılar dertlerini.Tabiki dinlerim ancak bana neden kimse sormadı hiç 'İyi misin?' diye? Halbuki ne de ihtiyacım varmış tek bir ilgiye.Ne de çok ihtiyacım varmış olayın detayına girmesem bile en azından 'Ah! Arkadaşım beni düşünüyor,bana değer verip bunu soruyor.' demeye.Anlamamış kimse.Sormamış.Ben de alışmışım bu hayata.

Bir gün gelmiş,farketmişim .Ben yalnızmışım aslında.Hayır,hayır.Bedenen değil.Etrafımda arkadaşım,dostum dediğim bir sürü kişi olmuş ama ruhen,kimse yokmuş.

Acı verici geliyor.Sinirleniyorum,ağlıyorum bazen.Geçmiyor.Kimse sormuyor.Herkes neden bana destek olmadın,kötü günümde yanımda olmadın diyor ancak kimse iyi misin demiyor.Tek bir soruyla ağlayacakmışım aslında.Tek bir sarılmayla rahatlayacakmışım.Olmamış,kimse sarmamış kaskatı olan bedenimi.Kimse anlamamış derdimi gözlerimden.Çektiğim acıları gören olmamış.

Kaçmak istiyorum bu dünyadan.Ailemden,beni yalnızlığa sokan insanlardan...Yorulmuşum,kırılmışım.Üzmüş beni her şey.Bir kedi misali kıvrılıp ağlamışım.Duyan olmamış,gören olmamış.Kaçmışım ben de.Herkesten,her şeyden.

Telefon yok.Ses yok.İnsanlar yok.Sıhhiye sokaklarında kimseyle konuşmadan yürümüşüm.İşte bu demişim.Hayat burada.Yalnızlık bu olmalı.İlk defa yalnızlığa aşık olmuşum.Hep istemişim.Arayan soran yok ancak bir varlık da yok.Varlığın içinde yokluk değil,yokluğun içinde yokluk olmuş.Böylece üzülmemişim.Mutlu olmuşum gerçek yalnızlığa.Huzuru yoklukta bulmuşum.Aldığım her bir nefese şükredip sadece yürümüşüm.Cebimde beş kuruş olmamış,umursamamışım.Kimse arayıp sormamış,umursamamışım.

Kedileri sevmişim mesela.Birbirinden farklı ağaçlara bakmışım.Dökülen yapraklara basmışım.Huzuru,hayatı hissetmişim Sıhhiye sokaklarında.Teşekkür etmişim tanrıya.Varlıkta yokluğa değil,gerçek yalnızlığa kavuşabildiğim için.Ağlamışım yine.Hayır,bu sefer mutluktan ağlamışım.Huzuru bulmuşum.Ben buymuşum.Yalnız.Çok yalnız.Hiç yalnız görünmeyen ancak herkesten yalnız olan o kişiymişim.Alışmışım.Kabullenmişim.Belki de kabullenmemeliymişim ancak kabullenmişim.Boş vermişim.Kaçmışım insanlardan.

Yorulmuşum,çok yorulmuşum.Sonra dönmüşüm eski hayatıma.Devam etmiş aynı şeyler.Bense aynı acıları tekrar tekrar yaşamışım işte.

Yorulmuşuz.Çok yorulumuşuz.