Üçüz Derken | Düzenleniyor

7.Bölüm🧚🏻‍♀️

Geldiğim ilk günden beri bana kötü davranmayıp aksine yanımda olduğu için Ömer'i abim olarak benimsemiştim. Özgür ve Barış öyle değil mesela. Onlar abimmiş gibi değiller ama Ömer bana olan tutumu ile abi gibiydi. Ve ben onun yanında kendimi güvende hissediyorum.

Kasılan bedenini hissedince geri çekildim. Kocaman açtığı gözlerle bana bakıyordu. Sanırım abi dememi beklemiyordu. "Sen abi mi dedin ?" dedi inanamıyormuş gibi. Yüz ifadesine gülmek istesem de kendimi tutup yavaşça başımı salladım. "Evet. Rahatsız ola-" Aniden koltukaltlarımdan tutup döndürmesi ile cümlem yarıda kalmıştı ve ben korkuyla boynuna sarılıp çığlık attım.

"Şu an ne kadar mutlu olduğumu bilemezsin. Abisinin gülü. Ne güzel abi diyorsun."  Sesindeki heyecan beni de gülümsetmişti ama havada döndüğüm için gözlerimi kapatmış durmasını bekliyordum. Kapı aniden açılınca Ömer abi durmuştu ama ben gözlerimi açmamıştım ve koala gibi ona sarılmıştım. "Oğlum ne oluyor? Kızım iyi misin ? Çığlık sesi geldi ." Doğan Bey'in sesi ile yavaşça gözlerimi açtım. Herkes buradaydı ve şaşkınca bize bakıyordu. Kapıda mı bekliyorsunuz arkadaş? Her bağırmam da aniden buraya geliyorsunuz.

Ömer abi beni yere indirip kocaman gülümsedi. "Çok iyiyim. Çok iyiyiz. Kardeşim bana abi dedi de. "Doğan Bey ve Serpil Hanım'ın yüzünde minik bir gülümseme oluşurken bana baktılar. Batu öfkeyle bana bakarken Bartu silik bir tebessüm ile bakıyordu. Diğer ikisinin ise yüzleri düşmüştü. Bunlar kesin bipolar. Hem istemiyorlar hem de üzülüyorlar.

Serpil Hanım "Darısı bizim başımıza diyelim. Anne , baba dediğin günler de yakındır inşallah." deyip göz kırpmıştı. Bir şey demeyip tebessüm ettim. İkisi hariç diğerleri odadan çıkınca Ömer abi de yanağımdan öpüp bizi yalnız bırakmak için odadan çıkmıştı.

Doğan Bey sandalyeye otururken ben ve Serpil Hanım karşısına yatağa oturmuştuk."Bak güzel kızım. Biz seni hiçbir şey için zorlamıyoruz. İlla ders çalışacaksın, oraya gidemezsin, arkadaşlarınla buluşamazsın gibi şeyler asla söylemeyiz. Geleceğin için ders çalışmak zorundasın bunu sende biliyorsun ama günün her saatinde ders çalışılmaz. İlla gezeceksin. Bir hobin varsa onu yapacaksın. Ya da hiçbir şey yapmayıp uyuyacaksın. Önceki ailen nasıldı bilmiyorum ama az çok tahmin edebiliyorum. Artık onlar yok. Biz varız. Bizden çekinmene gerek yok." Doğan Bey'in sözleri ile yutkundum.

"Baban haklı güzelim. Biz senin hep destekçiniz. Sen ne yapmak istersen yanındayız. Bir derdin olursa çekinmeden gel anlat. Bize anlatmak istemezsen bile Ömer var. Ona anlat. Biz sana yol gösteririz. Senin yanında oluruz. Diğerlerini de kafana takma. Hatta onlar seninle konuşursa muhattaba bile alma. Biz hep uyarsak da dinlemiyorlar. İleride çok pişman olacaklar biliyorum. " Gözlerim dolmuştu.Bu sözler bana o kadar yabancı ki... Sürekli baskı altında kalmaya , görmezden gelinmeye alışmıştım. Önceki ailemin tek derdi derslerim iken gerçek ailem yanımda olduklarını, istediğimi yapabileceğimi söylüyor. Onlar için küçük bir şey olabilir ama bu sözler benim için çok şey ifade ediyor.

"Ben gerçekten teşekkür ederim. Sizin böyle konuşmanız bile benim için o kadar şey ifade ediyor ki..." dedim zorlukla. Serpil Hanım bana sarılırken Doğan Bey'de ayağa kalkıp yanımıza geldi. O da ikimizin saçından öpüp kollarını bize sardı. Bu ânı asla unutmayacağım.

Yaklaşık iki dakika öyle durduktan sonra benim dinlenmem için odadan çıktılar. Banyoda işlerimi halledip kıyafetlerimi değiştirdim. Telefonumu da şarja taktıktan sonra biraz uyumak için yatağa girdim.

🧚🏻‍♀️

"Sen halen uyuyor musun? Ben sana o testler bitecek demedim mi ?" Barış'ın sesi ile yattığım yerden hızlıca kalktım. Bakışlarım kapıya deyince Barış'ın sinirle bana baktığını gördüm. "Ben şey -" Konuşmama izin vermeden bağırdı. "Yemek hazır. Aşağı gel. Sonra da testlerin başına." Odadan çıkınca yataktan inip sarsak adımlarla banyoya gidip elimi yüzümü yıkadım. Sonra aşağıya inmek için odadan çıktım.