~𝐅𝐥𝐚𝐬𝐡𝐛𝐚𝐜𝐤~
𝘉ı𝘬𝘮ı𝘴̧𝘵ı𝘮 𝘢𝘳𝘵ı𝘬 𝘩𝘢𝘺𝘢𝘵𝘵𝘢𝘯...𝘠𝘢𝘴̧𝘢𝘮𝘢𝘬 𝘻𝘰𝘳 𝘨𝘦𝘭𝘪𝘺𝘰𝘳𝘥𝘶. 𝘏𝘦𝘱𝘴𝘪 𝘴𝘰𝘳𝘶𝘮𝘴𝘶𝘻 𝘢𝘪𝘭𝘦𝘮 𝘺𝘶̈𝘻𝘶̈𝘯𝘥𝘦𝘯. 𝘈𝘩,𝘣𝘪𝘳 𝘥𝘢𝘬𝘪𝘬𝘢! 𝘈𝘪𝘭𝘦 𝘮𝘪? 𝘈𝘪𝘭𝘦 𝘮𝘪 𝘥𝘦𝘥𝘪𝘮 𝘣𝘦𝘯? 𝘏𝘦𝘳 𝘯𝘦𝘺𝘴𝘦...
𝘈𝘳𝘵ı𝘬 𝘰 𝘱𝘪𝘤̧𝘭𝘦𝘳𝘪𝘯 𝘺𝘢𝘰𝘵ı𝘬𝘭𝘢𝘳ı𝘯𝘢 𝘥𝘢𝘺𝘢𝘯𝘢𝘮ı𝘺𝘰𝘳𝘶𝘮. 𝘉𝘰̈𝘺𝘭𝘦 𝘥𝘦𝘥𝘪𝘮 𝘥𝘪𝘺𝘦 𝘪𝘯𝘵𝘪𝘩𝘢𝘳 𝘦𝘥𝘦𝘤𝘦𝘨̆𝘪𝘮𝘪 𝘴𝘢𝘯𝘥ı𝘯ı𝘻 𝘰̈𝘺𝘭𝘦 𝘥𝘦𝘨̆𝘪𝘭 𝘮𝘪? 𝘈𝘮𝘢 𝘩𝘢𝘺ı𝘳,𝘺𝘢𝘯ı𝘭ı𝘺𝘰𝘳𝘴𝘶𝘯𝘶𝘻 𝘢𝘮𝘢𝘤ı𝘮 𝘢𝘪𝘭𝘦𝘮𝘪 𝘰̈𝘭𝘥𝘶̈𝘳𝘮𝘦𝘬. 𝘚̧𝘶 𝘬𝘶̈𝘤̧𝘶̈𝘤𝘶̈𝘬 𝘢𝘬𝘭ı𝘮𝘭𝘢 𝘥𝘶̈𝘴̧𝘶̈𝘯𝘥𝘶̈𝘬𝘭𝘦𝘳𝘪𝘮𝘦 𝘣𝘢𝘬ı𝘯.
𝘒𝘰𝘳𝘬𝘶𝘺𝘰𝘳𝘶𝘮, 𝘩𝘦𝘮 𝘥𝘦 𝘤̧𝘰𝘬 𝘬𝘰𝘳𝘬𝘶𝘺𝘰𝘳𝘶𝘮. 𝘉𝘦𝘭𝘬𝘪 𝘢𝘪𝘭𝘦𝘮𝘪(!) 𝘰̈𝘭𝘥𝘶̈𝘳𝘦𝘤𝘦𝘨̆𝘪𝘮𝘪 𝘴𝘰̈𝘺𝘭𝘦𝘥𝘪𝘨̆𝘪𝘮𝘥𝘦 𝘣𝘦𝘯𝘪𝘮 𝘳𝘶𝘩 𝘩𝘢𝘴𝘵𝘢𝘴ı 𝘰𝘭𝘥𝘶𝘨̆𝘶𝘮𝘶 𝘥𝘶̈𝘴̧𝘶̈𝘯𝘥𝘶̈𝘯𝘶̈𝘻 𝘣𝘦𝘭𝘬𝘪 𝘥𝘦 𝘣𝘪𝘳 𝘱𝘪𝘴𝘬𝘰𝘱𝘢𝘵... 𝘈𝘮𝘢 𝘺𝘢𝘯𝘢𝘳𝘢𝘬 𝘰̈𝘭𝘮𝘦𝘬 𝘰𝘯𝘭𝘢𝘳ı𝘯 𝘣𝘢𝘯𝘢 𝘺𝘢𝘱𝘵ı𝘬𝘭𝘢𝘳ı𝘯ı𝘯 𝘺𝘢𝘯ı𝘯𝘥𝘢 𝘣𝘪𝘳 𝘰̈𝘥𝘶̈𝘭 𝘰𝘭𝘢𝘳𝘢𝘬 𝘬𝘢𝘭ı𝘳.
𝘚̧𝘶 𝘢𝘯𝘥𝘢 𝘦𝘭𝘪𝘮𝘥𝘦 𝘤̧𝘢𝘬𝘮𝘢𝘬𝘭𝘢 𝘣𝘪𝘳 𝘵𝘰𝘮𝘢𝘳 𝘬𝘢𝘨̆ı𝘵 𝘺ı𝘨̆ı𝘯ı𝘯ı𝘯 𝘺𝘢𝘯ı𝘯𝘥𝘢 𝘥𝘶𝘳𝘶𝘺𝘰𝘳𝘶𝘮. 𝘚𝘢𝘢𝘵 𝘨𝘦𝘤𝘦 02.48,𝘨𝘶̈𝘯𝘭𝘦𝘳𝘥𝘦𝘯 𝘴𝘢𝘭ı 𝘷𝘦 𝘵𝘢𝘳𝘪𝘩𝘭𝘦𝘳𝘥𝘦𝘯 2 𝘒𝘢𝘴ı𝘮. 𝘠𝘢𝘯𝘪 𝘥𝘰𝘨̆𝘶𝘮 𝘨𝘶̈𝘯𝘶̈𝘮... 𝘏𝘢𝘺𝘢𝘵ı𝘮ı𝘯 2. 𝘬𝘦𝘻 𝘢𝘺𝘯ı 𝘵𝘢𝘳𝘪𝘩𝘵𝘦 𝘥𝘦𝘨̆𝘪𝘴̧𝘪𝘮𝘪. 𝘈𝘪𝘭𝘦𝘮(!) 𝘺𝘢𝘵𝘢𝘬 𝘰𝘥𝘢𝘭𝘢𝘳ı𝘯𝘥𝘢 𝘩𝘦𝘳 𝘴̧𝘦𝘺𝘥𝘦𝘯 𝘩𝘢𝘣𝘦𝘳𝘴𝘪𝘻 𝘶𝘺𝘶𝘺𝘰𝘳𝘭𝘢𝘳.
𝘛𝘦𝘬 𝘤̧𝘰𝘤𝘶𝘬 𝘰𝘭𝘥𝘶𝘨̆𝘶𝘮𝘶 𝘥𝘶̈𝘴̧𝘶̈𝘯𝘦𝘣𝘪𝘭𝘪𝘳𝘴𝘪𝘯𝘪𝘻 𝘢𝘮𝘢 𝘰̈𝘺𝘭𝘦 𝘥𝘦𝘨̆𝘪𝘭. 𝘉𝘪𝘳 𝘢𝘣𝘪𝘮 𝘷𝘢𝘳. 𝘠𝘢𝘯𝘪 𝘷𝘢𝘳𝘥ı... 𝘖𝘯𝘶𝘯𝘭𝘢 𝘪𝘭𝘨𝘪𝘭𝘪 𝘩𝘢𝘵ı𝘳𝘭𝘢𝘥ı𝘨̆ı𝘮 𝘵𝘦𝘬 𝘴̧𝘦𝘺 𝘬𝘢𝘩𝘷𝘦 𝘨𝘰̈𝘻𝘭𝘦𝘳𝘪. 𝘎𝘢𝘭𝘪𝘣𝘢 𝘣𝘦𝘯 4 𝘺𝘢𝘴̧ı𝘯𝘥𝘢𝘺𝘬𝘦𝘯 𝘦𝘷𝘪 𝘵𝘦𝘳𝘬 𝘦𝘵𝘮𝘪𝘴̧𝘵𝘪,𝘴𝘰𝘯𝘳𝘢𝘴ı 𝘮𝘶𝘢𝘮𝘮𝘢...
𝘖𝘩, 𝘯𝘦𝘳𝘦𝘥𝘦 𝘬𝘢𝘭𝘮ı𝘴̧𝘵ı𝘬? 𝘈𝘩 𝘥𝘰𝘨̆𝘳𝘶, 𝘦𝘯 𝘴𝘰𝘯 𝘦𝘷𝘪 𝘺𝘢𝘬ı𝘺𝘰𝘳𝘥𝘶𝘮. 𝘌𝘷𝘦𝘵... 𝘚𝘢𝘢𝘵 02.48, 𝘤̧𝘢𝘬𝘮𝘢𝘨̆ı 𝘣ı𝘳𝘢𝘬𝘵ı𝘮. 𝘌𝘷 𝘺𝘢𝘯𝘮𝘢𝘺𝘢 𝘣𝘢𝘴̧𝘭𝘢𝘥ı. 𝘉𝘦𝘯 𝘪𝘴𝘦 𝘩𝘪𝘤̧𝘣𝘪𝘳 𝘴̧𝘦𝘺 𝘰𝘭𝘮𝘢𝘮ı𝘴̧ 𝘨𝘪𝘣𝘪 𝘬𝘢𝘱ı𝘥𝘢𝘯 𝘤̧ı𝘬ı𝘺𝘰𝘳𝘶𝘮. 𝘠𝘢𝘯ı𝘮𝘥𝘢 𝘴𝘢𝘥𝘦𝘤𝘴 𝘪𝘭𝘬 𝘷𝘦 𝘵𝘦𝘬 𝘰𝘺𝘶𝘯𝘤𝘢𝘨̆ı𝘮 𝘰𝘭𝘢𝘯 𝘓𝘦𝘦𝘣𝘪𝘵 𝘷𝘢𝘳. 𝘈𝘳𝘬𝘢𝘮𝘢 𝘣𝘢𝘬𝘮𝘢𝘥𝘢𝘯 𝘣𝘶 𝘤𝘦𝘩𝘦𝘯𝘯𝘦𝘮𝘥𝘦𝘯 𝘰𝘭𝘢𝘣𝘪𝘭𝘥𝘪𝘨̆𝘪𝘯𝘤𝘦 𝘶𝘻𝘢𝘬𝘭𝘢𝘴̧ı𝘺𝘰𝘳𝘶𝘮. 𝘈𝘣𝘪𝘮𝘪𝘴𝘪𝘻 𝘨𝘦𝘤̧𝘦𝘯 3 𝘺ı𝘭𝘭ı𝘬 𝘪𝘴̧𝘬𝘦𝘯𝘤𝘦 𝘴𝘰𝘯𝘢 𝘦𝘳𝘮𝘪𝘴̧𝘵𝘪. 𝘈𝘳𝘵ı𝘬 𝘰̈𝘻𝘨𝘶̈𝘳𝘥𝘶̈𝘮...
~𝐅𝐥𝐚𝐬𝐡𝐛𝐚𝐜𝐤 𝐄𝐧𝐝~
Yine parkta gördüğüm aile yüzünden aklıma gelen anılarla gözlerim doldu. 13 yıldır sokaklardayım. Bazen ev temizliğinde çalıştım bazen sahaflarda. Ama hepsinde sokak çocuğu olduğum için kovuldum. Çok saçma, insanların kafalarında sokak çocukları "keyfi" insan öldüren caniler olarak kodlanmış. Pff,aptallar. Onlar kendilerine baksınlar zengin, şımarık züppeler.
