Sayhanlar(Gerçek Aile Serisi-1)

1-beze sarılmış

Ya ben cidden her aklıma gelen gerçek ailem kurgusunu kitap yapıyorum ama ne yapim

Arkadaşlar bir kaç tane kurguyu sildim eksikleri çok vardı daha iyilerini yazıyorum zaten merak etmeyin

Lütfen oy verip yorum yapmayı unutmayın

Keyifli okumalar

Yazardan

Sayhan ailesi hastane koridorlarında iki gündür küvezdeki kızlarına bakıyorlardı ailenin tek kızı makinelere bağlı küçük bedeni ile yaşamaya çalışıyordu herkesin tek duası kızın güçlü olup hayata tutunmasıydı üçüzüler ikisi erkek bir kız olarak doğdular ama erkek bebekler çok sağlıklı iken kız olan ölümü bekliyordu kalbi çok yavaş atıyordu

Anne ipek Sayhan kızının bu durumundan kendini sorumlu tutuyordu Allah'a yalvarıyordu kızı iyi olsun diye tek çağresi buydu elinden gelen tek şey

Abilerin en büyüğü kartal şüphesiz en çok üzülen kişi olmuştu kız kardeşini kendi büyütmek ona abilik yapmak istiyordu iki gündür gözünü bile kırpmadan camdan içeri bakıyor kulaklarını kapatıp sesiz sesiz ağlıyordu

İkinci abi Caner ağlamıyor ama içine atıp canını yakıyor ve inanıyordu kardeşi ölmeyecekti o daha çok küçüktü bebekler ölmezdi ki daha günahları bile yoktu onların

Üçüncü abi cenk her saniye sarsıla sarsıla ağlıyordu onun Caner abisi gibi umutları yoktu biliyordu küçük bir beden bu kadar savaşı kaldıramaz pes ederdi

Dördüncü abi Kaan babasının kucağında ellerindeki kız kardeşine aldığı minik bebek ile oynuyor ve arada ağlıyordu

Beşinci ve en küçük abi can daha küçük olmasına rağmen her şeyi anlayabiliyor ve hep annesinin yanına gidip ona destek olup gülüyor ilerde kız kardeşi ile yapacaklarını düşünüyordu daha ölümün bu kadar kötü bir şey olduğunu bile anlayamıyordu

Doktor olumsuz konuşuyor her şeye hazırlıklı olun diyordu bu yüzden baba vedat Sayhan doktora saldırmıştı öyle bir şey olmayacaktı olamazdı olmamalıydı kalbi kaldıramazdı ki

Hastane kapısından içeri vedatın babası girdi şehir dışında yaşıyan aile apar topar hemen Adana'ya gelmiş ailenin tek kız torunu için en iyi doktorlarını getirmişlerdi

İzzet Sayhan hastane koridorunda yıkılan aileye tek tek baktı gözünden bir damla yaş aktı hemen sildi oğlunun yanına gitti ama Vedat Sayhan donmuş bir şekilde camı izlediğinden gelen babasını görmedi

"Oğlum"dedi İzzet Sayhan titreyen sesi ile doktoruyla konuşmuştu hiç umut yoktu ama o çabalıycıktı
Vedat Sayhan gözlerini babasına çevridi
"Ben çok kötü bir babayım baba"
Dedi
İzzet bey oğluna sarıldı
"O ne demek oğlum"dedi oğlunun yıkılmış halini görünce anlamıştı hayatın acımasızlığını
"Kızım içerde ölümü beklerken oturmaktan başka bir şey yapamıyorum ben minik kalbi savaşırken ben burda oturuyorum!"dedi yüksek sesle

İpek Sayhan kocasının bağırması ile daha çok ağlamaya başladı duymak istemiyordu

"O yaşıycak oğlum benim torunlarım güçlüdür bilmiyor musun"dedi İzzet Sayhan
"Baba o savaşamıyacak kadar küçük"dedi başını babasının göğsüne yasladı
"__baba o güçlü olmayacak kadar küçük baba nolur yardım et ona"
İzzet Sayhan oğlunun sırtını okşamaktan başka bir şey yapamadı kos koca Antep ağası kendini ilk defa bu kadar çağresiz aciz kötü hissediyordu o kücük kız için kendi hayatını bile feda ederdi