SAKA KUŞU

GİRİŞ

"İnsan yaptıklarının bedelini, yaptığı şeyi anlayınca öder, sen bana baktığında ben ödemişsin saydım."

Ritim tutmak kolay sanıyorlar, halbuki ne kadar zor bilmiyorlar. Sadece parmaklarını oynatacaksın gerisi gelir diyorlar ama ben onu yapabilmek için içimde kaç dünya yaşatıyorum, kaç hayat taşıyorum. Sırf sizin kulaklarınız şenlensin diye kendi benliğimi kaybediyorum, acı çekiyorum. Abartıyorum sanıyorsunuz ama sevmediğim bir şeyi yapmak zorunda olmak, bunun için ruhumu ortaya bırakmak zorunda olmak...

Evet sadece piyano değil bu, her tuşu bir hayat bin acı. Her acı farklı, her günah farklı. Bin hayatım olsa acılarımı bölerdim hepsine diyorum ama bir acım var, hepsinden de ayrı, hepsinden de günahkar.

Anlaması zor anlatması imkansız bir şey. Gözünle gördüğünü gönlünle görememek, görmek istememek gibi. 

Şuan piyano çalıyorum, ama sanki biri beni izliyor. Kim diye bakıyorum sağ tarafıma ama beni izlemeyen biri yok, herkes bana odaklanmış. Öyleyse neden biri içimi okuyormuş gibi hissediyorum, sanki parmak hareketlerimde anlatmak istediklerimi anlıyor. Ya da ben kafayı yiyorum.

Sonunda son kısımlara geliyorum ve parmaklarım uyuşmaya başlıyor, kontrolü kaybetmemek için beynimi zorluyorum ama her saniye o his daha da artıyor. 

Ve, sonunda.

Tüm salondan büyük bir alkış kopuyor, ama sanki biri herkesten daha fazla alkışlıyor. Kim olduğunu yakalayamıyorum, gözüm tüm salonda geziniyor ama o sırada alkışlar kesiliyor.

Ayağa kalkıyorum ve sahnenin tam ortasına geçiyorum, sağ elimi kalbimin üzerine koyup başımı eğiyorum. Tekrar sahneye baktığımda ise onu görüyorum.

Çok... garip bakıyor.

Gözlerimiz kaç saniye birbirine kenetlendi bilmiyorum, ama o saniyeler bir asır gibi geçti benim için.

İçimden bir his bu sahneye çıktığıma pişman olacağımı söylüyor.