(Zawgyi)
အိမ္ေရွ႕မွကားသံၾကားသျဖင့္ ေဒၚေရႊဥတစ္ေယာက္ပ်ာယာ ခတ္သြားေလသည္။သခင္ႀကီးနဲ႔သခင္မႀကီးသာဒီကိစၥသိသြား ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့။
" ဪ သားယိင္းကဒီမွာရိွေနတာပဲ "
" မာမီ ျပန္လာၿပီလား"
"ဟုတ္တယ္ သားညီေလး ကိုးေရာ"
"အျပင္ထြက္သြားတယ္"
" ဘယ္အခ်ိန္ကလဲဟင္"
"မနက္၈နာရီေလာက္ကျဖစ္ႏိုင္တယ္"
"အခုေတာင္ညေန၅နာရီရိွေနၿပီ ေနပါေစဦးဒီကေလးျပန္လာ မွေတြ႕မယ္ သားယိင္းကိုေရာသူ အႏိုင္က်င့္ေသးလား"
" ဟို ဟိုမလုပ္ပါဘူး"
" ေအး ေအး တစ္ခုခုဆိုမာမီ့ကိုေျပာေနာ္"
" ဟုတ္ကဲ့"
"အဲဒါဆိုမာမီသြားနားဦးမယ္ေနာ္"
"ဟုတ္"
အခုမွသာ ယိင္းေရာ ေဒၚေရႊဥပါသက္ျပင္းခ်ႏိုင္သည္။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ယိင္းလက္ကဒဏ္ရာကိုမျမင္မိလို႔ ယိင္းက လည္းမျမင္ေအာင္ဖံုးထားလိုက္လို႔။ သခင္ေလးကိုးအနဂၢလွ်ံ ဟာေလ သခင္ေလးယိင္းလိုသာဆိုဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းလိုက္မလဲ။
"သခင္ေလးယိင္း လက္ကဒဏ္ရာက"
"ရပါတယ္ႀကီးဥ ကြၽန္ေတာ့္ဖာသာေဆးထည့္လိုက္ပါ့မယ္"
ႏုနယ္လြန္းလွသည့္လက္ကေလးသည္ ႏွင္းဆီဆူးျခစ္႐ံုမွ်ျဖင့္ လက္ကေသြးတို႔ျဖာက်လာခဲ့သည္တဲ့ေလ။
ယိင္းအေပၚထပ္ရိွကိုယ့္အခန္းသို႔ျပန္တက္လာခဲ့သည္။လက္ကဒဏ္ရာကိုေဆးထည့္ေနစဥ္ တံခါးေခါက္သံၾကားရ သည္။
" ေဒါက္ ေဒါက္"
" ဘယ္သူလဲ"
" က်ဳပ္"
"ဟင္"
" တံခါးလာဖြင့္ေပးစမ္းပါ"
"ဘာလုပ္မလို႔လဲ "
"က်စ္ စကားရွည္လိုက္တာ အခုဖြင့္ေပးမလားဖြင့္မေပးဘူး လားပဲေျပာ"
"လာၿပီ လာၿပီ"
ယိင္း အျမန္ထကာတံခါးသြားဖြင့္ေပးလိုက္ရသည္။ မေတာ္လို႔ မာမီေဒၚျမသက္ႏွင္းသာသိသြားခဲ့လွ်င္ ႏွစ္ေယာက္လံုးအဆူခံ ေနရမွာစိုးသည္။ သူတံခါးဖြင့္ၿပီးသည္ႏွင့္ အရက္နံ႔ကေထာင္း ခနဲႏွာေခါင္းထဲ၀င္လာသလို အခန္းထဲ၀င္လာသူကလည္းေျခ လွမ္းမ်ားကဒရီးဒယိုင္။
" ျပစမ္းပါဦး ခမ်ားလက္"
" ဟင္ ဘာ ဘာလုပ္မလို႔လဲ"
" က်ဳပ္ကျပဆိုျပလိုက္စမ္းပါ အထြန္႔တက္မေနနဲ႔"
"ဒီ ဒီမွာ"
ထုက္လာသည့္လက္ဖဝါးေလးတစ္ဖက္ ျဖဴဥၿပီးသြယ္လ်ကာ မထိရက္မကိုင္ရက္ေအာင္ထိကိုႏူးညံ့လြန္းလွသည္။ ဒီလူသား ဟာအဲေလာက္ထိႏုနယ္ရသလား။ ၿပီးေတာ့အဲဒီျဖဴဥဥလက္ ကေလးထက္မွာ ဆူးျခစ္ရာေတြအမ်ားႀကီး ေသြးစေလးေတြ ကလည္းရဲေနသည္မို႔ ၾကည့္ၿပီး ကိုးသူ႕ကိုသနားသြားရသည္။
ဒါေပမယ့္လည္း ႏႈတ္ကေတာ့
" ခမ်ားကနေမာ္နမဲ့ႏိုင္တာပဲေနာ္"
" မင္း မင္းဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ"
" ေယာက်္ားလိုေျပာလိုက္တာေလ"
သူ႕စကားက ဘယ္နားေရာက္သြားမွန္းမသိေပမယ့္ၾကားလိုက္ ရတဲ့ သူ႕ေရွ႕ကလူကေတာ့မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးရဲေနလ်က္။
" ေပး ေဆးထည့္ေပးမယ္"
"မလိုဘူး ငါ့မွာလက္ပါတယ္"
"အဟက္ သိပ္ထည့္ေပးခ်င္လြန္းလို႔ေတာ့မထင္နဲ႔ေနာ္ က်ဳပ္ကခမ်ားကိုအႏိုင္က်င့္တယ္ဆိုၿပီး ဒယ္ဒီ့ဆီကအဆူခံရ မယ့္စကားလံုးေတြမၾကားခ်င္လို႔"
" စိတ္ခ် ဒယ္ဒီမသိေစရဘူး"
" ေကာင္းၿပီေလ ဒါဆိုက်ဳပ္တာ၀န္ေက်ၿပီ"
ေျပာၿပီးအခန္းထဲမွလွည့္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ပံုမွန္ဆိုသူအိမ္ျပန္ေနာက္က်တာမွန္ေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ဘာ ေၾကာင့္ရယ္မသိ ေစာေစာျပန္လာခ်င္တာေၾကာင့္ျပန္လာခဲ့ရာ မာမီ့နဲ႔အဲဒီလူစကားေျပာေနတာေၾကာင့္ကိုယ့္ပါဆြဲထည့္မည္စိုး ၍ အကြယ္မွာခဏရပ္ေနစဥ္ ႀကီးဥႏွင့္ထိုလူေျပာတာေတြပါ ၾကားခဲ့ရ၍သူထိုလူ႕အတြက္စိတ္မေကာင္းပင္ျဖစ္သြားရသည္။
သို႔ေပမယ့္ သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီးေၾကာက္ေနတဲ့ပံုစံကိုျမင္ေလ သူစ ခ်င္ေလျဖစ္၍ ႏႈတ္မွစကားလံုးတို႔ကပ်ားသကာလိုမခ်ဳိခဲ့။
ယိင္းထိုလူထြက္သြားမွ ထိန္းထားတဲ့မ်က္ရည္တို႔ကအတား အဆီးမရိွ က်လာခဲ့သည္။ တကယ္ပါပဲ ထိုလူဟာယိင္းကို အဲေလာက္ထိမုန္းေနခဲ့တာလား။ လက္ကဒဏ္ရာကိုေဆး ထည့္ၿပီးကုတင္ထက္လွဲကာ အိပ္လိုက္သည္။ အိပ္မေပ်ာ္တာ ေၾကာင့္စားပြဲေပၚရိွစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။ ဖြင့္ ဖတ္မည္ျပဳကာလွန္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာထက္ျပဳတ္က်လာ သည့္ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံု ေရွ႕ဘက္ကိုမျမင္ရေသးေပမယ့္ ေက်ာဘက္ကလက္ေရး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးကေတာ့ ထင္းခနဲ။
20.4.2016
"ခ်စ္ေသာယိင္းအတြက္ကိုကို"တဲ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ကိုကိုေတာင္ ယိင္းကိုထားသြားခဲ့ေသး တာမဟုတ္လား။ ဘာေၾကာင့္မ်ား သူ႕ဘ၀ကအခုလို၀မ္းနည္း စရာေတြနဲ႔ျပည့္ေနရတာပါလိမ့္။ အတိတ္ဆိုတာအတိတ္မွာပဲ ရိွသင့္တဲ့အရာမဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္တခ်ဳိ႕အမွတ္တရေတြ က တိုက္ဆိုင္မႈရိွလာတဲ့အခါ ျပန္သတိရတတ္ၾကတာပါပဲေလ။
YOU ARE READING
💘💘💘မနှုတ်ရက်လေသောဆူး💘💘💘 💘💘💘မႏႈတ္ရက္ေလေသာဆူး💘💘💘
Short Story(Zawgyi) က်ဳပ္ဆိုတဲ့ေကာင္က ဘယ္သူ႕ကိုမွဂ႐ုစိုက္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး ခမ်ားကိုမခ်စ္မိခင္ အထိေပါ့ယိင္း အခုလိုက်ဳပ္ႏွလံုးသားထဲထိ၀င္လာခဲ့ၿပီးမွျပန္ထြက္မသြားဖို႔ ေတာင္းဆိုပါရေစ-ကိုးအနဂၢလွ်ံ ငါေမာင့္ကိုခ်စ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ငါ့ႏွလံုးသားရဲ႕ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ပါဘယ္သူ႕ရဲ႕ပ...
