Τα Τείχη, εμείς, οι άλλοι, και ο Καβάφης
Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας εκτιμούμε και επιβραβεύουμε εκείνους που φέρονται στους ανθρώπους με σεβασμό, κατανόηση, εκείνους που δεν μας εγκλωβίζουν, που δεν καταπατούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια με υποχρεωτικότητες και εκβιασμούς. Εκείνους που σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα! Για να έχουμε τη συνείδησή μας ήσυχη και να μην αναφωνήσουμε, κάποια στιγμή, ως ο Καβάφης:
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Κ. Π. Καβάφης, Τα Τείχη
أنت تقرأ
Ποιητικές Προσεγγίσεις
شِعرΤα ποιήματά μου. Περισσότερο σκέψεις παρά ποιήματα. Σκέψεις και ποιήματα χρόνων...
