Linely Dreams | Minsung

Chapter 4: 각성 (F)

"İyiye gittiğini düşünmüştüm..."

İnsan beyni mucizelerle saklı bir organdır. Her şeyin kontolü beyindedir, duygularımızdan, haraketlerimizden tutun anılarımızın saklanmasına kadar her şeyden beyin sorumludur

"İyiye gitseydi böyle olmazdı Hyung?!"

Bu organ o kadar karmaşık bir yapıya sahiptirki bilim insanları halen daha tam olarak bazı şeyleri nasıl yaptığını anlamlandıramıyor

"Bağırmayın şurda! Çocuğu korkutuyorsunuz!?"

Anlamlandırılamayan şeylerden birisi de beyinin koruma mekanizmasıdır

"Ben- ben doktoru arayacağım..."

Bazen kişi üstünden kalkamayacağı büyüklükte zoruluklar yaşar ve bunlar ona psikolojik travma olarak geri döner

"Bu kadar ilerlemesi bizim suçumuz mu?.."

Hatta bazen yaşanan olay o kadar etki bırakan bir şeydirki. Beyin, kişi o olayı hatırladıkça kendini daha da üzmesin, hırpalamasın diye yaşananları silmeye, unutmaya çalışır

"Onu o eve göndermeyecektiniz!"

Beyin her ne kadar bunu kendini korumak için yapsa da unutmaya çalışmak kişiyi daha da delirtir. Çünkü yaşananları ne tam olarak unutur ne de tetikleyecek bir şey olmadığı sürece net bir şekilde hatırlar

"Yanımızda oturuyor! Hakkında bir hayvanmış gibi konuşmamaya ne dersin Jeongin?!"

Travmanın yaşandığı dönemi sisli bir şekilde hatırlar ve hayatına sanki travma olamamış gibi devam eder ama bu süreçte travma öncesi yaşadığı şeylerin bir kısmını da unutur bu da kişinin neredeyse bütün anılarına mâl olur.

"Yine suçlu ben mi oldum?!"

Travma öncesi/ sırasında yaptığı yemek tariflerini, gezdiği yerleri, tanıştığı kişileri, oynadığı oyunları vb. hatta kavgaları bile unutabilir

"İkiniz de kapayın çenenizi!"

Bu psikolojik rahatsızlığa Laküner Amnezi denir

"Jis... bizi duyabiliyor musun?"

Yatağa oturmuş, başını ellerinin arasına almış, titreyerek yere bakıyordu. Kulakları çınlıyordu. Etrafındaki sesleri duyabiliyor ama anlayamıyordu, sanki kafasının içinde yoğun bir sis vardı.

"Jisung!"

Omuzlarından tutulup sarsıldığını hisseti. Gözleri dolmaya başlamıştı, son bir, iki sene içinde yaşadığı şeyleri biranda hatırlamaya başlamıştı ve bu çok fazla geliyordu. Ağzından acı dolu bir hıçkırık kaçtı, gözyaşlarının içinde boğuluyordu

"JISUNG"

Oğlanlar jisungdan cevap alamayınca krize girdiğini düşünüp iyice telaşlanmış ve elleri ayaklarına dolaşmıştı. Hyunjin Jisungun ellerini tutup onları oğlanın başından uzaklaştırdı ve oğlanın yüzünü ortaya çıkardı

"HYUNJIN SARSMA ÇOCUĞU?!"

Hyunjin dolu gözlerle Jisungun önüne diz çökmüş, Felix oğlanın yanına oturmuş sessizce ağlıyor bir yandan da Hyunjine sinirleniyor, Jeongin ayakta duran Changbinin omzuna başını yaslamış ve felix gibi sessizce ağlıyordu.

Jisung elleri yüzünden çekildiği için herkesi görebiliyordu. Keşke görmeseydi, kime bakarsa baksın kalbi sancıyla acıyordu, onlara çok çektirmişti. Hele de Jeongine. Göz ucuyla ona bakınca tekrar hıçkırıklara boğuldu