Uzun zaman olmuştu seni sevmeyi bırakalı. Ya da kendimi buna inandırmışım. Bana her bakışında derin anlamlar yüklemiştim o dakikalara. Meğersem senin için çok da önemi olmayan bir hadiseymiş. Şu çocuk kalbim nasıl inanmış sevgimin karşılık bulacağına. Sonu gelmez dehlizlere bırakmışım umutlarımı. Sana kızmıyorum. Buna hakkım da yok. Kimseyi beni sevmesi için zorlayamam. Bu karşılıksız sevgide senin de büyük bir payın var. Madem kalbinde yer edinmeyecektin gözlerini gözlerimde gezdirmemek için uyarmalıydın. En azından bunu yapmalıydın. Ömür boyu sürecek bir kalp acısına mahrum ettin beni. Buna hakkın yoktu. İşte bunun için seni suçlayabilirim. Bir yandan da sana kıyamıyorum. Bana yaptığın onca haksızlığa rağmen hala seni düşünüyorum. Yaptığımın bilinçli olarak farkında değilim . Kendime engel olamıyorum. Sevgim ile mantığımın arasında bocalıyorum. Aklım hala sende , olamamış ihtimallerde. Kalbim seni her gördüğümde deli gibi çarpıyor. Söz geçiremiyorum kalbime. Başına buyruk bir hali var. İçten içe beni yiyip bitiriyor. Böyle olmamalıydı. Seni delilerce beklememeliydim. O günden sonra bütün umut ışıklarını birer birer söndürmeliydim. Sonsuza kadar karanlığa mahrum etmeliydim.
Bir başkasının elini tutacağın gerçeği kalbimi acıtıyor. Düşünmeden duramıyorum. Oysa ellerin ellerime nasıl da yakışırdı. Onları her tutuşumda küçük bir çocuğun yeni oyuncağına kavuşmasının mutluluğunu yaşardım. Ya gözlerin onlara her bakışımda aradığını bulmuş bir seyyah gibi huzurla dolardım. İşte böyle sevdim seni. Çıkarsız ve karşılıksız. Gelmeyeceğini biliyorum. Bu satırların arkasına bıraktım sana olan sevgimi. İçten içe okumanı beklesem de okumayacaksın biliyorum . Artık önemi de yok. Seni içimde öldürmek için elimden geleni yapıyorum . Merhametini sevgi gösterisi sanmıyor , her bakışına derin anlamlar yüklemiyorum. Bana bu konuda yardım edip etmeyeceğinden şüpheliyim. Olur da yardım etmeyi seçersen bir ömür boyu sana minnettar kalacağım. Sen de sev ve sevil. Belki bakmışsın ben de bir gün karşılıklı aşkı deneyimlerim. Seni düşünmediğim günleri iple çekiyorum. Sevgini bir yük gibi taşımaktan yoruldum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÜNLÜĞÜM
De TodoÇocukluğumun en çok geçtiği mekandayım . Tekrardan kendimi bu satırları yazarken buluyorum. Hiç değişmeyen bir okuma ve yazma hevesim vardı. Bu hevesi bırakırsam sahip olduklarımın çoğunu kaybedecekmiş gibi hissediyorum. Sizlerle hikayeyi artık tam...
