His Royal Highness's Scandalous Passion

Kabanata 2

Alam kong matagal na panahon nang kating-kati si Papa na sabihin ang mga katagang iyon. Leave this family, leave this house.

Sabagay, ano nga naman ang mapapala nya sa anak na tulad ko? If I hadn't earned money or an honor, if I am a laughingstock in this town and a dirty man with scandalous night activities. Kahit naman yata ako, ayaw ko non.

"Son! That's just how business works. Alam mo ba ang Papa mo, he also earned his business by hard work. Eventually, his father sees his hard work and gives him what he deserves."

Sinalpak ko na ang ilang mga natitirang damit pantaas sa maliit na maleta. Anything that can fit inside will be brought by me. And if somehow Papa told me not to bring that since it is from his money, I would gladly leave this here.

"And if you leave now? Saan ka pupunta? Saan ka titira? It's not too late to ask for forgiveness. I'm sure your father will understand that you just got carried away by your emotions."

I continued putting the clothes inside, nang makitang hindi na iyong kasya ay sinarado ko na. Bukod sa mga damit ay wala na akong madadala. I own nothing here.

My brother leaning on the door chuckled. Yes, brother, I know I am pity. Right now, I wanted to punch him but that would be too much for my mother to handle. She would probably cry here, mamaya mauna pa itong mahimatay sa aming dalawa.

"Ganoon na ba kataas ang pride mo para magpalaboy-laboy sa kalye huwag lang magtrabaho sa ilalim ko?"

"Magtatrabaho ako sayo? For what? Para ipamukha sa akin na mas magaling ka?"

He crossed his arms.

"And you will leave? For what? Para ipamukha sa akin na mas magaling ka?"

Umigting ang panga ko. "Yes, I will prove to you, to Papa, to Mama, and to anyone here that I am better than you."

Tumawa sya. Oo, dahil katatawanan ako. Nakakaawa ako. Isang miserableng kapatid na walang ibubuga ay pumuputak ngayon at nagyayabang.

"Go on," he pointed the door. "Leave, let's see where this pathetic pride of yours will bring you. I bet, you will crawl here after 7 days asking for foods and new clothes."

Padabog kong binuhat ang maleta ko at dumaan sa tinuturo niya. "Yes, let us see where this pathetic pride of mine will bring me."

Nilagpasan ko siya at kinaladkad ang maleta sa hagdanan.

Papa was crossing his arms at the end of the stairs. I simply ignored him and continued walking to the door.

"If ever you missed me, I'm just on the bar." 

The two maids opened the door for me, I waved my hand and went outside.

The fresh air of the outside welcomed me. Once I went back here, I will be a different person.

Naglalakad palabas sa mansion ay tsaka lang ako sinuntok nang reyalidad. Declaring prideful war with my brother and father was really pathetic of mine. I don't even have swords and shields, eh kahit nga bahay na masisilungan ngayong gabi ay wala ako.

Buong araw ay wala akong ginawa kundi magpalaboy-laboy. Growing up as a noble boy, nothing is really special. If you are not useful, they would not think of you as their friends. Simula nang kumalat ang nag-iisa kong iskandalo na kasama ang isang lalaki sa bar, wala na ang halos ilang kakilala ko. William is the only one who stayed, and now I cannot ask for his help. Ayokong madamay pa siya sa mga personal kong problema.

My thoughts stopped when I saw girls flattening newspapers on the sidewalk under the lamp post. Sandali ko silang pinanood at napagtantong doon sila tutulog sa gabing ito.

I looked around, there wasn't too much carriage passing by at this time. My body and mind was too tired to process anything at this moment.

Lumapit ako sa mga batang nakahiga na sa dyaryo.

"Can I..." Napakamot ako sa batok nang mapagtanto kung ano ang gusto kong mangyari.

"Gusto mo makihiga? Maglatag ka na." Malumanay na sabi ng isang batang lalaki at tinuro ang malawak na lupa sa paligid nila.

Napangiwi ako, but what if there's a rat here? Or what if it suddenly rains? The night is freezing too, what if I catch cold?

However, the reality hits me and I immediately accepted my situations. I mean if someone asked me if I would go back to our mansion and ask for my fathers' forgiveness or laying here on the sidewalks, I would gladly sleep here for the rest of my life. But I hope not! I wouldn't want to sleep here forever.

Binuksan ko ang maleta ko at kumuha ng makapal na coat. Sumandal ako sa lamp post at doon ipinirmi and sarili bago binalutan ang katawan ng makapal na tela. This will do for tonight.

Mga kiliti sa talampakan ko ang nagpagising sa akin.

"What the fuck are you doing!?" sigaw ko. Tumambad sa akin ang mga batang hawak hawak na ang sapatos ko pati ang maleta ko. Pati ang makapal kong coat ay hindi pinatawad.

"Bilis! Takbo!"

Anak ng---

Napamura ako nang bahagya pang umikot ang paningin ko pagtayo. Mukhang nagka stiff neck pa nga yata ako mula sa pagkakasandal sa posteng ito.

Really? Hindi pa nga tuluyang sumisikat ang araw ay biktima na agad ako ng nakawan? 

Sabi ko na nga ba at dapat hindi na ako naawa sa mga batang ito. Hanep! Ako pala ang punteryang nakawan ngayong araw.

"Hoy! Bumalik kayo dito! Gamit ko yan!"

Yun na nga lang ang nadala kong gamit galing sa bwisit na bahay na iyon ay mananakaw pa! Ayos lang sana kung damit lang! pati ba naman ang paborito kong sapatos!

Ilang tao na ang nabangga ko sa pagtakbo. Kung minsan ay papasok sila sa makitid na eskinita at susunod naman ako.

Ang batang kasalukuyang may hawak ng pares nang sapatos ko ay lumiko sa isang makipot na daan. I smirked, and the I went to the other way.

Paglabas ko sa shortcut ay hinarang ko siya. 

"Ahhh!" Sigaw nya.

"Hoy! Manahimik ka nga, baka akalain ng mga tao dito kung anong ginagawa ko sayo. Amina ang sapatos ko."

Dumila siya at hinagis ang sapatos sa taas. Sinalo iyon ng isang lalaking nasa bubong at kaagad na nawala sa paningin ko.

What the fuck!? Seryoso ba?

Wala akong ginawa kundi habulin sila ng habulin. Sa ilang minutong pagtakbo ay wala akong napagtagumpayan kundi hingal at pagod.

Nang sa wakas ay mukhang napagod na sila tumigil kami sa gitna nang isang makalat na eskinita. I can barely breath, so I let them breath too.

Ngayon ko lang napagtanto na ang mga kalat pala sa daan ay mga balat ng ubas.

"What...is...this place?" Hingal kong sabi.

"Pagawaan ng alak. Inumin ng mayayaman." The boy simply said.

Nilibot ko ang tingin sa paligid, at napansing puro bata ang nandon.

"Dito kami nagtatrabaho."

He threw my favorite boots in front of me, and I can barely appreciate it since my mind is occupied about other things.

My eyes widened when I saw the name of my family largely engraved from one of the barn. Nang ilibot ko ang mga mata ko sa kabuuan ng lugar ay nakitang nakaukit iyon sa lahat ng barn dito.

I suddenly remembered my business class about supplies and manufacturing, which I don't pay much attention. And the conversation of my father and brother about having cheap wine supplies.

Like a lightning, idea struck me. But for that idea to work, I need help.