(Dit verhaal is best persoonlijk en gaat voornamelijk over de dood, dus als je daar niet tegen kan of prikkelbaar voor bent raad ik je het af om dit te lezen.)
Dood wou ik, weg. Weg schreeuwde ik. En rende naar de zee. De donkere zee met de golven die verdwenen toen het mij zag. Vol verdriet en onrust. Waar ik in sprong. Met hoop dat de stroming snel genoeg was. En me mee nam. Maar het water werd koel en stil. Niets zou deze rust kunnen verstoren. De vogels in de wind. geen stroming. Ik rende de zee uit. Om mijn polsen open te snijden. Mijn armen voelde donker. Het bloed vloeide langs mijn armen richting mijn benen. Daar stond ik voor een paar secondes. Om te realiseren dat het leven hier ophoud. Eindelijk hield ik het niet meer bij een droom maar bij een waarheid. Een oplossing die voor het grijpen stond maar ik nooit greep. Het licht verscheen uit mijn ogen. Ik keek naar het water die opgelicht werd door de maan. Ik besloot terug het water in te gaan. Ik dreef daar op mijn rug voor ontelbare seconde. Ik was niet bezig met de tijd. Ik wou dat het over was. Ik dacht alleen aan iedereen die misschien zou huilen, die een voet in de kerk zou doen om mijn lichaam voor de laatste keer te zien en aan te raken. Voor de laatste keer afscheid nemen. Ik dacht aan hoe ik straks mijn omi weer zou knuffelen als ik de hemel bereikt had. Maar aan de stilte van de zee kwam geen einde. Maar toen voelde ik het. De rust die op mijn lichaam wierp. De dood die mij terug aan het stelen was. En mij een rust gaf waar ik zo naar aan het zoeken was geweest. Mij omhoog tilde. En ik mijn lichaam zag drijven in vrede. En nooit meer terug kwam.
Maar nee.
Ik schrok wakker.
Huilde, krijste, in de hoop dat mijn ouders nog niet terug waren van het feest waar ze heen gingen, mijn broer die was bij een vriend en m'n zusje bij opa en oma dus daar maakte ik me geen druk om.
M'n ouders waren blijkbaar dus echt nog niet terug van het feest, dus ik kon volop krijsen en huilen ik schreeuwde het uit.
De pijn die ik had/heb is niet normaal, maar ze begrijpen me toch niet, dus ben ik stil.
Voor nu.
-31 mei
