Ik wil wel hulp
Echt waar
Maar het is gewoon niet zo makkelijk
Want ik heb niet echt iemand waarvan ik denk dat het een goed idee is om het mee te bespreken
En dan kan je denken je hebt toch wel een goede vriend(in) waarmee je het kan bespreken?
Ja dat heb ik ook, ik heb er meerdere zelfs maar zij hebben allemaal hun eigen problemen
Dan ga ik ze dus mooi niet ff met dat van mij op laten zadelen
'En je ouders dan?'
Ja nee echt gewoon niet! De reden? Kijk ik hou echt van ze, oprecht, maar toen m'n moeder de littekens op m'n bovenarm zag, leek het wel alsof ze me voor gek wou verklaren.
Het is niet te beschrijven hoe ze met ogen open in mijn leugen trapte "Ik ging met ****** naar het park en we klommen in een boom maar ik was wat te onvoorzichtig en haalde m'n arm open aan wat takken"
Of alle keren dat we gingen zwemmen en ik zogenaamd mijn zwemkleren was vergeten
'Je broer?'
Nee dat word hem ook niet, ik vertrouw hem wel
Maar hij zou het gelijk aan m'n ouders vertellen
'Je mentor dan? Die is toch heel aardig?'
Ja ze is heel aardig en ja ze zou me heel goed kunnen helpen
Maar ik zou niet weten hoe ik het gesprek zou moeten beginnen
Eigenlijk zou ik echt niet mogen klagen
Er is geen reden om me zo te voelen
Ja ik ben gepest geweest, maar niet zo erg als andere
Ja er zijn geliefde's van mij gestorven, maar ik heb voldoende rauw tijd gehad
Ik kan het lege gevoel in mij daar niet meer op af schuiven, dat is disrespectvol tegenover alle mensen die me hebben proberen te helpen
Tenminste dat zegt 't stemmetje in m'n hoofd steeds
~12 jun
