Surira Academy: Game Of Ruins (ON-GOING)

37

Goodbyes

Nakadungaw ako sa labas ng bintana ng kwarto habang hinihintay ang pagsinag nang araw sa academy dahil malapit na mag alas singko ng umaga. Maraming tanong ang nasa aking isipan na alam kung hindi ko pa nahanap ang kasagutan. Pinagmasdan ko ang buong paligid ng at nanatili na lang sa memorya ko ang unang araw ng pagpasok ko rito.

Tanging simoy lang nang hangin ang maririnig sa buong academy at natanaw ko ang pagsara ng higanteng pader. Nakita ko rin ang mga estudyante na mula ata sa elite class na sugatan at ilan sa kanila ay balisa ang mukha. Tumayo ako sa mula sa pagkakaupo sa higaan ko at dumeretso sa banyo upang maligo. Matapos, ay agad ako nagsuot ng uniporme at inayos ang aking buhok.

I decided to leave my room after putting my shoes on and the quiet halls of our dorm embraced me. I walked silently until I reached the main building and headed towards the school's columbarium wherein the urns of the students were located. There I saw some visitors of the academy which I knew were the families of the deceased students. Some of them were carrying flowers for the students placing it near each of their urn.

Napatigil ako ng makita ang litrato ni Vincent na nakalagay sa isang shelf na nasa gitna mapapansin ang mga medalya na nakasabit sa gilid. Unti pa lamang ang taong naroon kaya naman ay nilapitan ko ang kanyang litrato. Maraming puting mga bulaklak ang nakapalibot doon.

My heart sank seeing his urn closely reminding me of the memories when we first met. The kind of personality he has is shown in his picture. From the moment I touch the photo frame, a scene flashes through my mind. He smiled at me while waving his hand before disappearing into the light. I felt my eyes begin to shed tears as I stared at his urn. It felt like I saw him before the light took him.

"Why are you crying, hija?" napatigil ako nang may amrinig akong boses na nagsalita mula sa aking likuran.

There stood in front of me a man, who seemed to be Vincent's father in his mid 40s. Beside him are two teenagers, a boy and a girl.

Ang binatang lalaki at seryosong napatitig sa akin habang ang dalaga ay malungkot ang ekspresyon. Napagtanto ko sa aking harapan nakatayo ang pamilya ni Vincent. Nangingilid pa rin ang mga luha sa mata ko ng makita ko ang kanyang mga kapatid dahil naalala ko pa ang kanyang huling sinabi niya bago siya nawala.

"Kilala mo ba si Vincent, hija?" tanong niya sa akin. Marahan ako tumango malungkot siyang ngumiti sa akin at lumapit sa litrato ang kanyang anak.

"Kaibigan ko po si Vincent," tugon ko at umusog upang malapitan nila. Nilapag ng kanyang nakababatang kapatid na babae an kandila malapit sa kanyang litrato.

"Vincent was the eldest but he still makes sure he takes care of everyone. Kaya naman ang kanyang dalawang kapatid ay malapit sa kanya," pagkwekwento ng ama niya habang nagsisindi ng kandila sa harap ng kanyang litrato.

"He never failed to make me proud. Sinusubukan niya pa rin ang lahat ng kanyang makakaya para maabot ang pangarap niya. I failed to tell him how proud I was for him facing his fears and choosing to fight for what's right." napatitig ako sa kanyang ama.

Even when he betrayed the academy,  I knew someone threatened him that something  bad will happen to his siblings. He had done it in order to protect the people he loves. He chose to sacrifice his freedom for the sake of others. He decided to end his life even though he still can be saved in order for the academy to continue.

Nakita ko ang lahat nang mga nangyari at alam kung hindi niya gawin iyon dahil sa kagustohan niya pero dahil kailangan niyang panindigan ang pagiging panganay na kapatid. Hindi lang dahil sa mga kapatid niya kundi maging sa kanyang mga kaibigan sa academy.

"His in a better place now, Mr. Allistair," pabulong na sabi ko habang nakatitig sa kandila.

Pinunasan ko ang mga luha ko at bumaling sa dalawang magkapatid. Lumapit ako sa kanila at walang pasabi na niyakap silang dalawa. Ramdam ko ang kanilang pagkagulat dahil mahigpit ko silang niyakap. Naestatwa sila mula sa pagkakatayo dahil sa aking yakap at dahan-dahan ko hinaplos ang kanilang buhok. Narinig ko ang pag singhap ng ilang mga tao sa paligid.