Selam tostumlaarr, hadi bölüme lezzgoooğğğğğ fiçuğ fiçuğ *geçiş efekti şjdfdk*
***
Ellie Morris/*
"Hey! Gerçekten bu şey benimle aynı odada mı kalacak? İstemiyorum!" dedi sinirle yatağından kalkarak benimle aynı odada kalmak istemeyen oğlan çocuğu. "Tom, ona böyle davranma, o da bir arkadaş!" dedi yetimhane müdiresi adını hatırlamadığım kadın.
Adının Tom olduğunu öğrendiğim zümrüt yeşili gözler bana çevrildi, ayakta elimde güvenlik amcanın vermiş olduğu eski püskü bir ayıcık ile durmuş onların kavgasını izliyordum. Çıplak olan ayaklarımdan başlayarak tiksinti ile beni baştan aşağı süzdü, "Bu ne biçim arkadaş! Hem ben arkadaş falan istemiyorum, burası benim odam!" dedi.
Dediği anda da sert bir tokat yedi, "Ee yetti Tom, senin keyfine göre işlerimizi halledemeyiz! Bu kız burada kalacak dediysem kalacak! İtiraz istemiyorum, eğer bu konuyla ilgili bir daha ağzından birşey çıkarsa ceza uygulamaktan çekinmem ona göre!" müdire bu sözleri söyledikten sonra hızla çıkıp gitti.
Tom, eli yanağında başı eğik bir şekilde duruyordu. Çekinerek bir kaç adım attım ve yanına geldim, "İyi misin.." diye fısıldadım ve elimi yanağındaki eline götürerek yüzünden çektim. Bir elime bir de bana baktı ve sertçe çekerek tiksinti ile "Hepsi senin yüzünden aptal!" diyerek çıkıp gitti o da.
Yetimhanenin soğuk gri duvarlarının arasında sıkışmıştım odada, daha birkaç saat önce uyandığım için varlığını koruyan başımın ağrısı ve elimdeki ayıcık ile tek kalmıştım. Dert etmedim ama, çünkü annem benden gittiğinden beri alışmıştım tekliğe. Alışmıştım itip kalkınmaya, kötü sözlere ve özürlere..
O gün Ay ile baş başa kalana kadar sustum, sadece boş bir şekilde duvara baktım. Sonra Ay göründü karanlık gökyüzünde, umutlar yeşerdi yeniden Ay'ın ışığı ile. Annemin güzel sesi ile cümleleri yankılandı zihnimde;
"Karanlıktan kork Ellie, zifiriden kork. Seni içine çekmesine izin verme güzel kızım. Ama Ay'ı sev, yıldızları sev. Onlar varsa umutta var demektir Ellie, onlar varsa ben varım yanında. Her Ay'ı, her yıldızları gördüğünde beni hatırla güzel kızım, ben yanında olacağım.."
Annemi görünce döküldü gözümden yaşlar, yıldızların varlığını hissedince ağlamaya başladım. Biliyordum annem yanımdaydı, o yanımdaysa güvendeydim. Ay varsa ağlayabilirdim, çünkü Ay annem demekti. Güven demekti.
Sessiz bir şekilde gözlerimden yaşlar dökülürken bir ses işitmem ile hızla kendimi korumaya alarak geriledim, karşımda babam yerine zümrüt yeşili gözler görünce derin bir nefes aldım. "Yıldızları mı izliyorsun?" yumuşak sesi gecenin derin çığlığına inatmış gibi çıkmıştı, ona bakarken başımı aşağı yukarı salladım. Yutkundu, bir şey söyleyecekmiş gibi oldu ama sanki söylemekte kararsızdı. En sonunda "Ağlama, yıldızlar üzülür.. "dedi, "..bende üzülürüm." diye ekledi fısıltı şeklinde.
