Öyle bir yaktın ki canımı, öyle bir asit püskürttün ki kalbime, gelemiyorum kendime.
Yaktın, yıktın kırdın belki de fazlasını yaptın da ben fark etmedim.
Kalbi kırık bir insan, nereye kadar yaşayabilirdi ki? Kırık bir kol nasıl can yakıyorsa kalp kırığı da bu acıyla eş değer seviyede yakıyordu insanın canını.
Kalp kırmak, senlik iş değildi bebeğim, fakat kırdığın kişi ben olunca nasıl da şeytana dönüştün gözümün önünde.
Sanki cehennemden çıkmışcasına o narin ellerinle yaktın kalbimi.
Eğer bir gün kendini kaybedersen yardım ederim sana çünkü kalbimin en derinlerinde saklanmış küçük bir çocuksun gözümde, sevgilim.
