MELODY | HYUNLIX

1. bölüm

‼️uyarı‼️

Benim ficlerimi okuyan kızlarım mevzuyu biliyo, siz inin, hazırlıklı bir şekilde okuyun.

Bu fic: smut, şiddet, küfür, angst içerebilir

- 🎶 -

Gözlerimi açıyorum. Garip, sanki her sabah yapmıyorum. Hiç bir zaman bu kadar zor olmamıştı. Sanki güneş hemen tepemde, bembeyaz her yer. Birinin sesi var her yerde. "Felix, Felix, uyandı!" Bağırıyor.

Sinir oldum biraz, uykumun bölünmesinden nefret ederim. Felix her kimse kalkınca bir güzel pataklayacağım onu. Kimsin ki senin yüzünden uyanıyorum? Sahi, ben kimim?

Uyanmak istemiyorum, uyumayı severim ama neden ağlıyorum. Gözlerimden yaşların süzüldüğünü hissediyorum. Ağlamayı da sevmem. Beni ağlatan sese mırıldanmayı denedim. "O-o-orospu çocu-"

Neden bu kadar zor? Kaç saat uyudum acaba? Beyazlık yerini yavaşça netliğe bırakırken etrafıma bakındım. Ne kadar da aydınlık, hoşuma gitmedi. Gözlerimi ellerim ile kapatmak istesem de işkence gibiydi. Uyuşuk her yerim.

Etrafa biraz daha bakınınca hemen baş ucumda bir genç ile karşılaştım. Başka biri de yoktu. Kötü hissettim çünkü gözlerinin altı mosmordu. Boğazımın kuruluğuyla baş etmeye çalışırken sorabildim. "Siz k-kimsiniz?"

Ağlamaya başladı, benim yüzümden mi? Sonra kızgın bir şekilde konuştu. "Felix, benim. Seungmin..."

Seungmin? O kim? "Felix kim? Siz kimsiniz?" Yinelemeye devam ettim soruları.

Doğrulmama yardım etti ve bana bir bardak su verip odadan dışarı çıktı. Etrafıma daha iyi baktım, burası bir hastane odasına benziyordu. Öyleydi. Ellerimde geçmeye yakın morluklar vardı. Meraklandım, ne işim var burada?

Biraz sonra doktor ve bana su veren genç girdi içeri. Ne işe yaradığını anlamadığım bir kaç kontrol yaptı ve bana iyice yakından bakarken sordu doktor. "İyi hissediyor musunuz?"

"Hayır, karnım aç." Dedim. Midemdeki bulantıyı yalnızca açlık olarak yorumlayabiliyordum.

Uzaklaşıp sordu doktor. "Araba kazası geçirdiniz, iki aydır komadasınız."

"Ne?" Hayır, kesinlikle tatlı bir uykudan uyanıyordum. Ya da yanılıyorum, sanki ağlayarak uyumuş, kabuslar ile dolu bir uykudan uyanmış gibiydim.

"Kaç yaşında olduğunuzu hatırlıyor musunuz?" Diye sordu. Düşündüm bir süre. Kaç yaşındayım ben ya? Yaşlı bir amca gibi hissediyorum. Başımı iki yana sallayıp, "hiç bir şey hatırlamıyorum," dedim.

"Normal bir durum," dedi, ardından elindeki dosyaya bakarken devam etti, "kaza sırasında başınızı vurmuşsunuz. Büyük bir hasar yok, geçici bir hafıza kaybı yaşıyor olmalısınız."

Normal mi? Kim olduğumu bile hatırlamıyorum!

Seungmin panikle sordu doktora. "Hafıza kaybı mı?"

"Geçici bir süreliğine."

"Ne kadar bir süre?! Okulunun en iyi öğrencisiydi..." bu kişi beni önemsiyor olmalı, kendisini hatırlamıyor oluşumdan bahsetmek yerine okuldan bahsediyor. Ne okuyorum acaba?

Doktor elini onun omzuna koyup açıkladı. "Bir ay da olabilir, bir yıl da. Sizin yardımınıza ihtiyacı olacak günlük yaşantısına devam edebilmesi için. Bir aya fizik tedavi iyi giderse taburcu olabilir, yardım edin ona."

Doktor odadan çıkınca gözlerinde kurumak üzere olan gözyaşlarını sildi ve derin bir nefes alıp gülümseyerek oturdu yanıma. "Ne bilmek istiyorsun? Hepsini anlatacağım sana."