ដូចជាកូនស្រី-short novel🔞

ដូចជាកូនស្រី ភាគ 2

   យប់ឡេីង
   ជីយ៉ុនចូលក្នុងបន្ទប់ខ្លួនរួចទម្រេតខ្លួនដេក និងបន្តគិតស្រមៃលេីរឿងដែលជួបថ្ងៃមិញ។
   «ហុឹម..វាគឺជារឿងមិនគួរឲ្យជឿ»ជីយ៉ុន សម្លឹងមេីលទៅដំបូល ហេីយនិយាយតិចៗទាំងញញឹម។
   «វាមានទំហំធំដូចជាបុរសអាមេរិកចឹង»
   «បេីដាក់ចូលតេីវាឈឺឬអត់ណ៎»នាងបន្តគិតម្នាក់ឯងទាំងមានក្ដីសុខ ហេីយស្រមៃទៅទំហំរបស់កូនប្រុសពូនាង ទាំងដៃម្ខាងលេីកមកច្របាច់កូនភ្នំតិចៗ។...
   នៅបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ
   ដេហ្គុន អង្គុយនៅលេីសាឡុងតែម្នាក់ឯងខណៈដៃម្ខាងលេីកកែវស្រាក្រវែងតិចៗទាំងវិលវល់។
   នាងធំច្រេីនណាស់។
   ដេហ្គុនគិតពីពេលដែលគេបានទាញអាវជីយ៉ុន ហេីយវារបូតចុះក្រោយបង្ហាញដេីមទ្រូងនាងឱ្យគេឃេីញទាំងអចេតនា វាទាំងពីរនោះស្អាតនិងធំថែមទៀត។កាន់តែគិតគេកាន់តែពេញចិត្ត និងទាក់អារម្មណ៍ខ្លាំងមែនទែន តែ..
   «ហេុីយ...អាហ្គុន តេីឯងកំពុងគិតស្អី»
   «មិនអាចគិតបែបហ្នឹងទេ..នាងដូចជាកូនស្រីយេីងអញ្ចឹង»ដេហ្គុនដាស់សតិខ្លួនឯង ដោយប្រេីដៃគោះក្បាលតិចៗ មុននឹងអារម្មណ៍ឆ្កួតឡប់កាន់តែពង្វក់គេជាងនេះ។
   12ឆ្នាំមុន
   កំឡុងពេល អារ៉ា និងជីយ៉ុនអាយុ8ឆ្នាំ គ្រួសារអ្នកទាំងពីរជាអ្នកជិតខាងនឹងគ្នាហេីយបន្តមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និត។ តែ 
     ថ្ងៃមួយ.. 
   «ជីយ៉ុន...!កុំយំណាក្មួយ ឯងនឹងទៅរស់នៅជាមួយពូ ជាមួយអារ៉ាមិត្តរបស់ឯងណា៎»ដេហ្គុន និយាយនិងឱបលួងលោមទៅកាន់ក្មេងតូច ដែលកំពុងយំសម្លឹងមេីលទៅកាន់រូបថតកាន់ទុក្ខរបស់ឳពុកម្ដាយនាង។
   ម៉ាក់ប៉ាទៅចោលខ្ញុំហេីយ។
   ដេហ្គុនបានដឹងថានាងគ្មានសាច់ញាតិឯណា ក្រៅពីលោកយាយចំណាស់ដែលកំពិងស្ថិតនៅមណ្ឌលចាស់ជរានោះទេ។
   «មិនបានទេ!!នេះកូនអារ៉ាមួយ យេីងចិញ្ចឹមមិនចង់រស់ផង តេីបងមានលិទ្ធភាពឯណាទៅចិញ្ចឹមមនុស្សម្នាក់ទៀតនោះ?»វូជីន តបភ្លាមៗនឹងសំណេីររបស់ដេហ្គុន នាងមិនអាចរស់នៅទាំងខ្វះមុខខ្វះក្រោយបានទេ។
   «វូជីន..!យ៉ាងណានាងក៏ជាមិត្តរបស់អារ៉ាដែរ កូនគ្នាស្រឡាញ់មិត្តណាស់ ពេលនេះជីយ៉ុននាងគ្មានអ្នកណាទេ បងអាណិតក្មេង»ដេហ្គុនដឹងថា អាចនឹងពិបាករឿងលុយកាក់។ ប៉ុន្តែប្រាក់បៀវត្សរបស់ខ្លួនមួយខែៗក៏មិនតិចដែរណាស់តែប្រពន្ធយកទៅចាយខ្ជះខ្ជាយ ទៅលេីរបស់របរពេញនិយម និងគ្រឿងប្រេីប្រាស់មិនចេះតិចរបស់នាង។
   ហេីយទីផុតនាងក៏យល់ព្រមទាំងមិនអាចប្រកែកបាននិងមិនពេញចិត្តលេីក្មេងតូចជីយ៉ុនជាខ្លាំង។
   2ឆ្នាំបន្ទាប់ ដេហ្គុននិងប្រពន្ធក៏លែងលះគ្នា ដោយហេតុវូជីននាងទៅទាក់ទងប្រុសថ្មី។
   បច្ចុប្បន្ន
   ព្រឹកស្អែក
   «ជម្រាបលាលោកប៉ា/លោកពូ»អារ៉ានិងជីយ៉ុន និយាយលាទៅកាន់ដេហ្គុន មុនពេលចូលទៅក្នុងរបងទ្វារសកលវិទ្យាល័យ។
   ក្រុមហ៊ុនទេសចរណ៍ កាងហ្គុន គ្រុប
   «ចៅហ្វាយ...គឺថាពេលនេះហ្កាយរបស់យេីងម្នាក់បានជួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ ហេីយគេជាអ្នកដែលនាំភ្ញាវដេីរកម្សាន្តនៅប្រទេសជប៉ុននៅព្រឹកស្អែកនេះទាន»ជូហានជំនួយការប្រុសកម្លោះម្នាក់ ចូលមកនិងប្រាប់ពីបញ្ហា។
   «ចុះអ្នកផ្សេង?»ដេហ្គុន
   «គឺគ្មានហ្កាយដែលចេះនិងច្បាស់ខាងភាសាជប៉ុនជាងគាត់ទេទាន»
   «តេីយេីងគួរតែរំសាយចោលទេចៅហ្វាយ»ជូហាន លេីកឡេីងនូវដំណោះស្រាយយ៉ាងល្អមួយ ដែលអាចឲ្យក្រុមហ៊ុនគេចពីបញ្ហាបាន។
   «រំសាយក្បាលឯងស្អី...ធ្វេីបែបនឹងអ្នកណាមកប្រេីសេវាកម្មយេីងទៀត»ដេហ្គុន ស្ដីឡេីងទាំងហួសចិត្ត។
   អ៊ុញ...
   «ចាំយេីងជាអ្នកធ្វេីការងារនេះ»ដេហ្គុន បន្តគេក៏ចេះនិងដឹងច្បាស់ពីប្រទេសជប៉ុនបានច្រេីនដែរ។
   «នេះចៅហ្វាយចេះជប៉ុនដែរឬទាន?»
   «អាភ្លេី...ឯងគិតថាយេីងយកភាសាកូរ៉េទៅនិយាយជាមួយគេមែនទេ»
   ខុសទៀតហេីយអាហានអេុីយ។
   ពេលរសៀល
   «ហាស៎...! ទៅជប៉ុនមែនទេលោកប៉ា/លោកពូ»អារ៉ា និជីយ៉ុនភ្ញាក់ផ្អេីល។
   «មែនហេីយ ប៉ាចង់ឲ្យពួកឯងទៅដែរ កុំនៅតែផ្ទះពេកស្មុគណាស់»ដេហ្គុនលេីកសំណេីរឡេីង ព្រោះប៉ុន្មានឆ្នាំនេះគាត់មិនដែលដេីរលេងក្រៅប្រទេសម្ដងឡេីយ។
   «តេីឯងចង់ទៅឬអត់?»
   «គឺចង់លោកពូ/អត់ទេលោកប៉ា»
   «ហាស៎...ហេតុអីទៅអារ៉ា?»ដេហ្គុន និងជីយ៉ុននិយាយព្រមគ្នា និងមេីលទៅកាន់អារ៉ា រួចពួកគេក៏សម្លឹងមុខគ្នាទាំងអៀន(ជីយ៉ុន)                  
   ហេីយដេហ្គុនធ្វេីខ្លួនមិនត្រូវ។
   «ហេុីយ..នាក់ទាំងពីរណាត់គ្នានិយាយមែនទេ...គឺថាខ្ញុំនៅធ្វេី assignment ច្រេីនណាស់ ហេីយពីរថ្ងៃទៀតត្រូវឡេីងធ្វេីបទបង្ហាញទៀត»
   «ជីយ៉ុន ក្រុមរបស់ឯងធ្វេីរួចអស់ហេីយ ឯងទៅជាមួយលោកប៉ាចុះណា៎»ប្រហែលជាថ្ងៃស៊យរបស់នាងហេីយ ។
   «តែ...»នាងពិតជាចង់ឲ្យអារ៉ាទៅនិងសប្បាយជុំគ្នា។
   «មិនអីទេប៉ានឹងឲ្យគេមកការពារឯង»
   «ចា៎លោកប៉ា»
                                             រងចាំភាគបន្ត