ដូចជាកូនស្រី-short novel🔞

ដូចជាកូនស្រី ភាគ 3

ព្រឹកស្អែក
ព្រលានយន្តហោះ
   «អារ៉ាមេីលថែខ្លួនផងណា៎កូន»ដេហ្គុននិយាយលាទៅកាន់កូនស្រី នៅពេលដែលភ្ញៀវទេសចរមកបណ្ដេីរៗ។
   «មេីលថែខ្លួនផងណាឯង យេីងមិននៅត្រូវញុាំបាយឱ្យច្រេីនៗ កុំដេីរលេងយប់ជ្រៅ ឬទៅណាជាមួយប្រុសៗឱ្យសោះណា៎»ជីយ៉ុន
   «ជីយ៉ុន យេីងមិនមែនក្មេងទេណា៎ផ្ដែផ្ដាំម្ល៉េះ ហេីយទៅជប៉ុនតែបីថ្ងៃសោះ ធ្វេីមេីលតែទៅរាប់ខែ»អារ៉ា ហួសចិត្ត និងលេងសេីចលេីក្ដីបារម្ភរបស់ជីយ៉ុន។
   «ចៅហ្វាយ..គឺភ្ញាវបានមកគ្រប់គ្នាហេីយទាន»ជូហាន រំលឹកទៅកាន់ចៅហ្វាយខ្លួនដែលឈរក្បែរអ្នកនាងតូចទាំងពីរ ព្រោះពេលនេះពួកគេត្រូវហោះហេីរហេីយ។
   «បានហេីយ ជីយ៉ុន ឆាប់ទៅ..!អារ៉ា ប៉ាលាហេីយ»
   នៅលេីយន្តហោះ
   ភ្ញៀវជាតិនិងអន្តរជាតិប្រមាណជា30នាក់ជាង បានកំពុងតែអង្គុយនៅនឹងកៅអីរាងខ្លួន។ នេះជាយន្តហោះកម្សាន្តខ្នាតតូច ក្នុងចំណោមយន្តហោះ5-6ទៀត នៃក្រុមហ៊ុន ដេហ្គុន ក្រុប។
   ជាន់វីអាយភី
   ជាន់នេះសម្រាប់តែក្រុមការងារណាដែលមានតួនាទីធំ និងភ្ញៀវអ្នកមាន មានអំណាចប៉ុណ្ណោះ ហេីយប្រាកដថាទីនេះគឺឯកជនភាពបំផុត។
   «លោកពូ..តេីកំពុងធ្វេីអីហ្នឹង?»ជីយ៉ុន ស្ថិតក្នុង បន្ទប់តូចល្មមមួយ ជាមួយដេហ្គុន ដែលកំពុងតែសម្លឹងមេីលឡេបថប់។
   «យេីងស្រាវជ្រាវបន្ថែម ពីកន្លែងកម្សាន្តខ្លះៗនៅជប៉ុន»ដេហ្គុន តបទាំងមិនដកភ្នែកចេញពី Laptop ខណ:ដែលជីយ៉ុន ចូលមកអង្គុយក្បែរខ្លួនយ៉ាងស្និទ្ធស្នាល។
   «លោកពូហា៎..ខ្ញុំឃ្លាន»នាងបន្តខិតខ្លួន និងឱបដៃគេម្ខាង និងធ្វេីមុខឃ្ជូតដាក់លោកពូសង្ហា។
   ដេីមដៃរបស់ខ្ញុំបានប៉ះដេីមទ្រូងនាង និងត្រដុសតិចៗតាមចលនារបស់នាង។
   វាធ្វេីឱ្យខ្ញុំគិតដល់រូបភាព ដែលរាងកាយផ្នែក ខាងលេីមួយនោះបង្ហាញពេញភ្នែករបស់ខ្ញុំ ។
   ហេីយទីបំផុតដេហ្គុនមិនអាចផ្ដោតអារម្មណ៍លេីការងាររបស់គេបានទេ។
   «តិចទៀតអាហារមកដល់ហេីយ ហេីយទៅអង្គុយកន្លែងឯងវិញទៅ ចង្អៀតណាស់»ដេហ្គុន បានបិទ Laptop ហេីយងាកទៅនិយាយប្រាប់ក្មួយស្រីទាំងពិបាក។
   «តេីខ្ញុំអាចសុំអង្គុយញុាំជិតលោកពូបានទេ?»តែនាងហាក់មិនរាថយ ហេីយកាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងគេ។
   «ជីយ៉ុនហា៎...! ឯងធំហេីយ រៀបការស្អែកខានស្អែកហេីយ នៅមកធ្វេីចរិកកូនក្មេងអីទៀត»
   «គ្រាន់តែអង្គុយញុាំជិតលោកពូតេី...គ្មានខុសអីទេ»នាងនៅតែមិនអស់ចិត្ត។
   «តែឯងជាស្រីក្រមុំ ធ្វេីចឹងមិនល្អទេ»
   «តែជាមួយលោកពូ ខ្ញុំមិនដែលប្រកាន់ទេ»នាងកំពុងនិយាយអ្វី!?
   «មែនហេស៎?»ដេហ្គុន បានខិតមុខមកជិតនាងជាមួយនឹងទឹកមុខខិលរបស់គេ។
   វាបានធ្វេីឱ្យនាងអៀនជាខ្លាំង។ចុះតេីគេកំពុងគិតអ្វី?
   គ្មានអ្វីលេីសពីនេះទេ ពួកគេបានញុាំអាហារជាមួយគ្នា។
...
   ប្រទេសជប៉ុន
   «វ៉ាវ...! លោកពូ ទីនេះស្អាតណាស់»ជីយ៉ុន បានដេីរកម្សាន្តរួមជាមួយភ្ញៀវឯទៃទៀត ដែលមានដេហ្គុននិងក្រុមការងារគេ4-5នាក់ ជាអ្នកចាត់ចែងនិងគ្រប់គ្រងលេីដំណេីរកម្សាន្តនេះ។
   ហេីយនេះជាកន្លែងចុងក្រោយ មុននឹងពួកគេត្រូវត្រឡប់ទៅសណ្ឋាគារវិញ គឺ
កោះ Ibusuki, Kyushu Island.
   «លោកពូ ថតរូបឱ្យខ្ញុំបន្តិចមក» ជីយ៉ុន ចេញមកពីកន្លៀតណាមិនដឹង ជាមួយនឹងឈុតថ្មី រួចហុចកាមេរ៉ាឱ្យដេហ្គុនដេីម្បីថតរូបនាង។
   «អ្ហឺ...យេីងមិនទំនេរទេ»ដេហ្គុន សម្លឹងនាងដោយក្រសែភ្នែកចម្លែកនិងពិបាកស្មាន។ អាវពណ៍សខេីចខ្លី បញ្ចេញសាច់ស្មាហ្មត់រលោង គល់ទ្រូងទ្រលុកទ្រលន់ បូករួមនឹងសំពត់ពណ៍ប្រផេះវែងលេីសជង្គុង សម្រស់របស់នាងកាន់តែធ្វេីឱ្យគេច្របូកច្របល់។
   នាងស្អាតណាស់។
   ដេហ្គុនធ្វេីជាមិនខ្វល់ពីនាង មុននឹងដេីរហួសនាងបន្តិច តែក៏ត្រូវផ្អាកដំណេីរ និងងាកក្រោយវិញ ពេលលឺ...
   «លោកពូ...ជូហាន!! ជួយថតរូបឱ្យខ្ញុំបន្តិចមក»
   «បាទ...អ្ហេស៎...!! ចៅហ្វាយ!!?»ជូហាន បម្រុងនឹងយកកាមេរ៉ាពីនាង តែក៏ត្រូវដៃមាំយកបានមុន។
   «ក្រែងលោកពូថាមិនទំនេរ...!?»នាងមិនចង់រំខានគេឡេីយ។
   «អាហាន ទៅកន្លែងភ្ញៀវទៅ»ដេហ្គុន មិនឆ្លេីយនឹងសំណួរនាង ហេីយបញ្ជាជូហាន ឱ្យបម្រេីសេវាកម្មជូនភ្ញៀវ។
   ហួងហែងក្មួយដល់ហេីយចៅហ្វាយ...
   «ទៅកន្លែងនោះស្អាត»ដោយឃេីញថា ជីយ៉ុន នៅសម្លឹងមុខគេទាំងឆ្ងល់ មិនធ្វេីអ្វីសោះ ទេីបដេហ្គុននិយាយឡេីង ហេីយចង្អុរទៅកន្លែងមួយដែលមានមនុស្សតិចបំផុត តែវាពិតជាស្អាត។
...
   រសៀលបន្តិច
   ដំណេីរកម្សាន្តមួយថ្ងៃពេញត្រូវបានបញ្ចប់ដោយសប្បាយរីករាយ ភ្ញៀវទេសចរនិងក្រុមការងារទាំងអស់ត្រូវបានផ្ដល់ឱ្យនូវបន្ទប់ស្នាក់នៅក្នុងសណ្ឋាគារយ៉ាងប្រណីតមួយ ដែលនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មានពីកោះ Ibusuki ។
   ដេហ្គុន និងជីយ៉ុន បានស្នាក់នៅក្នុង រីសត នែកោះ Ibusuki ផ្ទាល់ ព្រោះទីនេះស្អាត និងមានផាសុខភាព។
   ពួកគេស្ថិតនៅក្នុងផ្ទះសមល្មមមួយ ដែលមានបន្ទប់គេងពីរទល់មុខគ្នា។
   «នេះយប់ហេីយ ពេលណាទេីបគាត់មកវិញទៅ»ជីយ៉ុន រអ៊ូរទាំតិចៗ ទាំងបារម្ភផង នៅលេីសាឡុងម្នាក់ឯង និងខំប្រឹងបេីកភ្នែកមេីលទូរទស្សន៍ បន្លប់ការងងុយគេង។ដេហ្គុន បានប្រាប់នាងថា គេទៅជប់លៀងជាមួយ អ្នករួមការងារ4-5នាក់ប្រុសៗ នៅកន្លែងណាមិនដឹង តាំងពីរសៀល ឥឡូវម៉ោង11ហេីយមិនទាន់ត្រឡប់មកវិញទៀត។
   បន្តិចក្រោយមក
តុកៗ តុកៗ
   «ប្រហែលជាគាត់មកវិញហេីយ»ជីយ៉ុន ប្រញ៉ាប់ទៅបេីកទ្វារទាំងអារម្មណ៍ធូរស្រាល។
   «អ្នកនាងជីយ៉ុន!! ជួយលោកប្រុសផង»នោះគឺជា ជូហានដែលកំពុងតែគ្រា ដេហ្គុនទាំងខ្លួនទទន់ និងគ្មានលំនឹង។
   «នេះ...តេី..តេីគាត់កេីតអី?»នាងមេីលដឹងថា ដេហ្គុនប្រហែលជាស្រវឹងខ្លាំង តែគេគឺដូចជាធ្ងន់ធ្ងរពេកហេីយ។
   «អ្នកនាង..យកគាត់ទៅត្រាំក្នុងទឹកត្រជាក់ទៅ...ពេលនេះខ្ញុំប្រញ៉ាប់ណាស់ លាហេីយ»ថាចប់ជូហាន ក៏ប្រញ៉ាប់ចេញទៅយ៉ាងលឿនស្លេវ ដេីម្បីទៅចាត់ចែងក្រុមការងារផ្សេងទៀត។
   តែគេមិនដឹងទេថា ថ្នាំដែលនៅក្នុងខ្លួនដេហ្គុនមានប្រសិទ្ធភាពកម្រិតណា!!។

                                           រងចាំភាគបន្ត

ជួយ Vote ឱ្យ admin ម្នាក់មួយផង ដេីម្បីជាកម្លាំងចិត្តសរសេរភាគបន្ត។